Άρθρο μετά από πολύ καιρό, και μιας και η άνοιξη έχει μπει για τα καλά και τα χιόνια λιώνουν στα βουνά η διάθεση για περιπέτεια είναι στα ύψη. Εκτός από ορειβασία η πεζοπορία σε κάποιο βουνό οι συνθήκες είναι ιδανικές και για ένα από τα αγαπημένα μου αθλήματα το ράφτινκ. Ο ποταμός Λάδωνας σου προσφέρει αυτήν την προοπτική για μία ωραία απόδραση. Μόλις 2.5 – 3 ώρες μακριά από την Αθήνα, σου προσφέρει απλόχερα αυτήν την μικρή φυγή που ζητάς.
Πριν ξεκινήσω να αναφέρω πληροφορίες για το ράφτινγκ στον Λάδωνα, κάτι που είναι εντυπωσιακό, είναι η μυθολογία που έχει αυτό το ποτάμι, που για να είμαι δίκαιος όμως όπως και τα περισσότερα ποτάμια στην Ελλάδα. Έχουμε και λέμε λοιπόν. Ο Παυσανίας τον αναφέρει ως τον ωραιότερο ποταμό που υπάρχει έπειτα από μια επίσκεψη του. Οι αρχαίοι Αρκάδες υποστήριζαν ότι είναι γιος του Ωκεανού και της Τηθύος. Άλλο κουτσομπολιό της αρχαιότητας ήταν πως στον ποταμό πλύθηκε η Θεά Δήμητρα για να καθαρθεί, έπειτα από μια ένωση της με τον Ποσειδώνα. ( Το μετάνιωσε!!). Επίσης ο θεός Πάνας αφού είχε πάει για μια πεζοπορία για να ξεφύγει από τα προβλήματα των θεών που είχαν και αυτοί, είδε και ερωτεύτηκε την νύμφη Σύριγγα και άρχισε το καμάκι. Το πρόβλημα ήταν πως η συγκεκριμένη δεν ήθελε και έτσι ο Λάδωνας για να την βοηθήσει την μεταμόρφωσε σε καλαμιές. Ο Πάνας όμως έκοψε μερικές από αυτές και έφτιαξε την σύριξ (σύριγγα) ένα μουσικό όργανο που εκείνη την περίοδο έπαιζε μόνο αυτός. Τέλος μία άλλη εκδοχή ήταν πως ο Λάδωνας ήταν δράκος που φύλαγε τα χρυσά μήλα των εσπερίδων . Ίσως και για αυτό έχει αυτόν το σχηματισμό.
Αφού αναφέρθηκαν όλα αυτά πάμε και στα δια ταύτα. Δεν είναι μεγάλου βαθμού δυσκολίας ποτάμι ( 2 μάξιμουμ 3, βλέπε πιο παλιό άρθρο σχετικά με τους βαθμούς δυσκολίας), πράγμα που το καθιστά αυτόματα, ποτάμι για όλους. Από αρχάριο και μικρά παιδιά μέχρι και πιο έμπειρους που όμως δεν είχαν ακόμα την τύχη να γνωρίσουν τις ομορφιές του. Έχει αρκετά εντυπωσιακά περάσματα, μεταξύ άλλων γέφυρες που έχουν σχηματίσει πεσμένα δέντρα, αιωνόβια πλατάνια,κάποια σημεία που ενώνεται με άλλους παραπόταμους με αποτέλεσμα τα νερά να γίνονται για λίγο πιο ορμητικά αλλά με εντυπωσιακά χρώματα.
Το ποτάμι ως επί των πλείστων διασχίζει τους νομούς Αχαΐας και Αρκαδίας, βρίσκεται μέσα στο δάσος οπότε η χλωρίδα και η πανίδα του ποταμού είναι εντυπωσιακή. Μπορεί να αντικρίσεις από σουσουράδες (αυτό το είδος πουλιού που όταν κάθεται κουνάει πάνω κάτω την ουρά του) και πελαργούς, μέχρι αλεπούδες ή ακόμα και αγριογούρουνα να δροσίζονται.
Η διάρκεια της κατάβασης είναι περίπου 1 με 1.30 ώρα, χωρίς την απαραίτητη στάση για τις βουτιές στο ποτάμι που ομολογουμένως τον χειμώνα ναι μεν είναι κρύο, αλλά κατά κάποιο τρόπο σου “παίρνει και όλη την κούραση “ και βγαίνοντας νιώθεις ανανεωμένος, αλλά την άνοιξη είναι αρκετά δροσιστικό.
Στον ποταμό εκτός από ράφτινκ μπορείς επίσης να κάνεις και κανό καγιάκ με μεγάλη ασφάλεια. Μετά το πέρας το πέρας της όλης διαδικασίας, σε συνεννόηση με τους ανθρώπους που εργάζονται εκεί, μπορείς να κάνεις τοξοβολία και αναρρίχηση σε τοίχο. Υπάρχει ακόμα η δυνατότητα να γευματίσεις στο εστιατόριο που υπάρχει εκεί,ή αλλιώς να πεταχτείς στο χωριό Δάφνη για να απολαύσεις το φαγητό και τις ντόπιες λιχουδιές.
Είναι ένα από τα ποτάμια που δεν θα σε αφήσουν αδιάφορο και θα το θυμάσαι για όλη σου την ζωή.
Τέλος θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Παναγιώτη Ηγουμενίδη για την βοήθεια του στην υλοποίηση του συγκεκριμένου άρθρου. Έχει καταφέρει να δημιουργήσει με πολύ δουλειά και μεράκι έναν κρυμμένο παράδεισο λίγες ώρες μακριά από την Αθήνα, μιας και χωρίς αυτόν και την ομάδα του , το όλο τοπίο εκεί θα ήταν ένας ακόμα ανεκμετάλλευτος θησαυρός.
Επιμέλεια – φωτογραφίες: Γεράσιμος Μαγούλας
Διαβάστε επίσης:
”Φωτίζοντας τη διαδρομή μου” – Συνέντευξη με τον εικαστικό και σκηνογράφο Θεοδόση Δαυλό
