Συνέντευξη: Μαριέλα Αλεποπούλου Μεντίζη
Επιμέλεια: Άλμα Κόρα
Τα δυο τελευταία χρόνια ο άνθρωπος έχει έρθει αντιμέτωπος με πολλά. Η βία, η τοξικότητα, ο φόβος, η απελπισία, η αγωνία, ο πόνος, το μίσος είχαν και έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην ζωή μας. Μα ο άνθρωπος είναι ένα από τα πιο περίεργα πλάσματα αυτού του πλανήτη. Μέσα απ’ όλο αυτό το χάος αρκετοί ανακαλύψαμε πολλά καλά κρυμμένα σοκάκια του εαυτού μας, αρκετοί απο μας βρίκαμε καταφύγιο στην τέχνη. Το να είσαι άνθρωπος δεν είναι πάντα απαραίτητο να είσαι το σκοτάδι, μπορεί να είσαι και το φως ή ακόμη και κάτι το ενδιάμεσο. Πολύ ενδιαφέρον αυτό το ενδιάμεσο!
Σήμερα έχουμε ειλικρινά την χαρά να φιλοξενήσουμε έναν άνθρωπο που μέσα απο την ερμηνεία της στην παράσταση “Μα που πήγε η Ελένη”, μας έκανε να αισθανθούμε πως δεν είναι ποτέ αργά να μιλήσεις, δεν είναι ποτέ αργά να φωνάξεις, δεν είναι ποτέ αργά να ζήσης. Μιλάμε για μια θεατρική παράσταση η οποία μας αφηγείται την ζωή μιας ερωτευμένης γυναίκας, μιας γυναίκας που διψά για ευτυχία και λαχταρά την ζωή. Η παράσταση αυτή έχει ως στόχο της την ευαισθητοποίηση και την ενημέρωση του κοινού επάνω στο ζήτημα της βίας κατά των γυναικών. Είναι ένας θεατρικός μονόλογος που θίγει ανοιχτά το ζήτημα της ενδοοικογενειακής βίας. Μιλάμε για την Ελένη, για την κάθε Ελένη, για τον πιο αδύναμο μα συνάμα δυνατό πλάσμα στον κόσμο. Που καθώς πιστεύει πως τα όνειρά της έχουν εκπληρωθεί, ύστερα φοβάται να παραδεχθεί πως έχουν γκρεμιστεί μα στην συνέχεια σηκώνετε και αρχίζει να πλάθει καινούργια, πιο όμορφα και αληθινά.
Η βία, στην κάθε μορφή της, υπήρχε απο πάντα στον κόσμο μας είτε αυτή είναι η σωματική είτε λεκτική. Μέσα από την παράσταση “Μα που πήγε η Ελένη” είδα μια κοπέλα η οποία προσπαθούσε συνεχώς να δικαιολογήσει αυτή την βία φτάνοντας σε ένα σημείο που ασκούσε και η ίδια μια μορφή βίας στον ίδιο της τον εαυτό. Μα όπως ανέφερα και πιο πάνω οι άνθρωποι ήμαστε περίεργα πλάσματα σχεδόν παράλογα θα έλεγα. Από την μια στιγμή στην άλλη μπορούμε να βρούμε τέτοια δύναμη που είναι σαν να ξαναγεννιόμαστε ξανά απο την αρχή μέσα στην ίδια μας την σάρκα, μα δημιουργώντας ένα καινούργιο κομμάτι μες στην ψυχή μας, έτσι δια μαγείας. Η πρωταγωνίστριά μας είναι ηθοποιός η οποία γράφει και ερμηνεύει τον ρόλο της «Ελένης». Στην πρώτη της απόπειρα συγγραφής, καταφέρνει να κερδίσει το πρώτο βραβείο στο φεστιβάλ μονολόγων του θεάτρου «Εύπολις-art» στον Νέο Κόσμο.
Μα ας μην σας καθυστερώ άλλο και ας γνωρίσουμε και μαζί την Χρύσα Ποζίδου, έναν άνθρωπο γεμάτο καλοσύνη, ταλέντο και ενσυναίσθηση.
Πως ξεκίνησε το ταξίδι σας στο χώρο του θεάτρου?
Η πρώτη μου επαφή με το θέατρο ήταν όταν ήμουν 15 χρονών. Στην Γ’ γυμνασίου ο φιλόλογος μας ο κος Γρηγορίου, αποφάσισε να μας διδάξει την τραγωδία του Ευριπίδη «Ιφιγένεια εν Ταύροις» φτιάχοντας μία παράσταση με όλο το τμήμα. Υπήρχαν λοιπόν 5 Ιφιγένειες, 5 Ορέστηδες κλπ. Ο ρόλος που είχα παίξει, ήταν μία από της Ιφιγένειες και στη συνέχεια συμμετείχα στο χορό. Ήταν μία υπέροχη εμπειρία!
Η παράσταση “Μα που πήγε η Ελένη” αφορά ένα πολύ ευαίσθητο θέμα τις κοινωνίας μας. Θα ήθελα να μοιραστητε μαζί μας τα συναισθήματα σας καθ’ όλη τη διάρκεια που βρίσκεστε αντιμέτωπη με τον συγκεκριμένο ρόλο που καλείστε να υποδυθείτε.
Καλό είναι κατά τη γνώμη μου, κατά τη διάρκεια της παράστασης, να μην περνάς μέσα από το φάσμα των συναισθημάτων που περνάει η συγκεκριμένη γυναίκα. Εάν γινόταν αυτό, καθώς δεν είσαι στην ουσία ο χαρακτήρας, αλλά τον υποδύεσαι, δε θα μπορούσες να τον αποδώσεις με σωστό τρόπο. Υπάρχουν στιγμές που χάνομαι μέσα στην αφήγηση αλλά και πάλι, στο πίσω μέρος του μυαλού μου, υπάρχω εγώ – η Χρύσα – επάνω στη σκηνή, η οποία αφηγείται. Το σημαντικό είναι να νιώσουν οι θεατές τα συναισθήματα που αφηγούμε. Κι αυτό δε μπορείς να το κάνεις όντας συναισθηματικά φορτισμένος εσύ ο ίδιος.
Τώρα, εάν με ρωτήσεις για τα συναισθήματα μου καθώς έγραφα το έργο… ήταν πολλά, κυρίως θυμός και θλίψη.
Είναι η πρώτη σας απόπειρα συγγραφής θεατρικού έργου και παρ όλα αυτά έχετε κερδίσει το πρώτο βραβείο στο φεστιβάλ μονολογων του θεάτρου “Ευπολις – art” στο Νέο Κόσμο. Υπάρχει κάποιο μήνυμα που θα θέλατε να μεταδώσετε στους θεατές?
Ναι, ήταν μεγάλη έκπληξη και για εμένα το ότι έγραψα έναν μονόλογο κι ακόμη μεγαλύτερη το ότι πήγε τόσο καλά! Έγινε κατά την περίοδο της καραντίνας όπου λίγο πολύ όλοι προσπαθούσαμε να καλύψουμε το δημιουργικό μας κενό μέσω Zoom κι έτσι υπό την προτροπή της συνεργάτιδας μου Μαρίνας Μαυρογένη, ξεκίνησα να γράφω. Μέσα από συζητήσεις και διάφορες ασκήσεις που κάναμε, με ωθούσε να γράψω κι άλλο. Πιστεύω πως εάν δεν ήταν η Μαρίνα, ακόμη θα προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου να γράψει. Πίστευα ότι δεν το είχα με τη γραφή και η αλήθεια είναι πως ακόμη δεν έχω πείσει τον εαυτό μου απόλυτα αλλά φαίνεται ότι αρέσει στον κόσμο που το ακούει/βλέπει. Και χαίρομαι πολύ για αυτό!
Αυτό που θέλω, είναι να κατανοήσει ο θεατής ότι για να φτάσει κάποιος άνθρωπος να κακοποιείται, δεν είναι κάτι που γίνεται από τη μία στιγμή στην άλλη. Είτε υπάρχει, είτε δημιουργείται ένα υπόβαθρο από τον κακοποιητή έτσι ώστε να αρχίσει να ασκεί τη βία. Είτε λεκτική, είτε ψυχολογική, είτε σωματική είναι αυτή. Κανένας άνθρωπος δεν θέλει να του ασκούν βία, να τον ελέγχουν, να τον απαξιώνουν, να τον κακοποιούν. Πολλές φορές τα θύματα ούτε καν αντιλαμβάνονται την κακοποίηση που δέχονται κι αυτό συμβαίνει φυσικά στις περιπτώσεις λεκτικής και ψυχολογικής βίας.
Αυτό που θέλω λοιπόν, είναι να κατανοήσει ο θεατής τα στάδια, να τα δει μπροστά του, να δει τι σκέφτεται το θύμα κατά τη διάρκεια όλου αυτού και ίσως μέσα από αυτό, να αναγνωρίσει και πράγματα, συμπεριφορές του εαυτού του, του διπλανού του, κάποιου δικού του ανθρώπου μέσα από αυτό. Είτε από την πλευρά του θύτη, είτε από την πλευρά του θύματος. Θέλω να ενημερώσω και να ευαισθητοποιήσω τον κόσμο επάνω σε αυτό το τόσο σοβαρό ζήτημα. Και ίσως και να απαντήσω σε κάποιους που ρωτάνε γιατί δεν έφυγε; Γιατί δεν αντέδρασε; Γιατί το επέτρεψε;
Εκτός από το κείμενο και την ερμηνεία του μονόλογου στη παράσταση σας, έχετε αναλάβει και την σκηνοθεσία. Ποιο ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι για εσάς?
Δεν είναι εύκολο να σκηνοθετείς μόνος σου τον εαυτό σου. Συνεργαστήκαμε λοιπόν με τη Μαρίνα Μαυρογένη η οποία είναι χορογράφος και περφόρμερ. Έχει μεγάλη εμπειρία στην κίνηση και το φτιάξαμε μαζί. Είναι σημαντικό να έχεις έναν άνθρωπο που εμπιστεύεσαι να σε βλέπει απ’ έξω (σαν κοινό) και να σου λέει τι είναι σωστό, τι ταιριάζει κλπ κλπ.
Άραγε “Που πάει μια Ελένη όταν χάνει την υπόσταση της, όταν πέφτει σε νάρκη το εγώ της, όταν παλεύει για το δίκιο της, για την ευτυχία της, για την ελευθερία, για την ζωή της”?
Πιστεύω ότι μπαίνει μέσα της. Στον πυρήνα της. Εκεί που νιώθει ασφαλής και προστατευμένη. Κι όπως ο βολβός ενός φυτού παραμένει ανενεργός μέχρι να έρθει η στιγμή που θα ανοίξει και θα φυτρώσει, έτσι και η Ελένη, και κάθε Ελένη, έχει τη δύναμη να το κάνει αυτό. Όταν οι συνθήκες είναι κατάλληλες για αυτήν.
Αγαπημένο θεατρικό έργο?
«Οι καρέκλες» του Ευγένιου Ιονέσκο! Μου αρέσουν γενικότερα πολύ οι «παράλογοι» συγγραφείς, οι οποίοι τελικά είναι και οι πιο λογικοί.
Τι λειτουργεί ως πηγή έμπνευσης για εσάς?
Η καθημερινή ζωή. Οι άνθρωποι γύρω μου. Κουβέντες που ακούω, βλέμματα. Έχει πολύ ενδιαφέρον να παρατηρείς τον κόσμο γύρω σου.
Πως βλέπετε το μέλλον του θεάτρου ή και της τέχνης γενικότερα?
Πιστεύω πως όσο υπάρχουν άνθρωποι, θα υπάρχει τέχνη. Τα τελευταία δύο χρόνια με το θέμα του Covid υπέφεραν πολλοί, αλλά σιγά σιγά ανακάμπτει το θέατρο. Και αυτό που μου αρέσει είναι ότι βλέπω και πολλές μικρές παραγωγές. Είμαστε πολλοί και επειδή δε γίνεται δυστυχώς να απορροφηθούμε όλοι από τις μεγάλες εταιρείες παραγωγής, αποφασίζουμε να δράσουμε μόνοι μας. Εμένα γενικά μου αρέσει αυτό που συμβαίνει.
Τι μήνυμα θα δίνατε στα νέα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με τον καλλιτεχνικό χώρο?
Εφόσον τους αρέσει, να ασχοληθούν. Και να μην το σκεφτούν και πολύ. Είναι πολύ ανταποδοτικό να ασχολείτε κανείς με το χώρο αυτό κι όταν λέω ανταποδοτικό, μιλάω για τον ψυχισμό τους. Είναι λίγοι εκείνοι που βγάζουν χρήματα από αυτό και ακόμη λιγότεροι αυτοί που μπορούν να βιοποριστούν μέσω αυτού αλλά το κέρδος που έχεις ψυχικά και συναισθηματικά, για εμένα προσωπικά, είναι ανεκτίμητο.
Ποια είναι τα σχέδιά σας για το μέλλον?
Η «Ελένη» είναι αυτή τη στιγμή η προτεραιότητα μου. Όχι ότι δεν κοιτάω και ψάχνω και για κάτι άλλο, αλλά θέλω η παράσταση αυτή να ταξιδέψει όσο περισσότερο γίνεται. Είμαστε ήδη σε επικοινωνία με θέατρα εκτός Αθηνών για περιοδεία τους καλοκαιρινούς μήνες και από Σεπτέμβριο εφόσον τα πράγματα έρθουν όπως θα ήθελα, να συνεχίσει να παίζεται στο θέατρο στην Αθήνα.
