Συνέντευξη: Μαριέλα Αλεποπούλου Μεντίζη
Επιμέλεια: Άλμα Κόρα
“If you want to be a writer, you must do two things above all others: read a lot and write a lot.”
~ Stephen King
Κάποιες φορές δεν είναι ανάγκη να γνωρίσεις καλά κάποιον ώστε να νιώσεις την ενέργειά του ή και να εμπνευστείς ακόμα απο αυτόν τον άνθρωπο. Είναι σαν αυτούς τους χαρακτήρες από αγαπημένα βιβλία που αμέσως αισθάνεσαι σαν να τους ξέρεις και πως για κάποιον λόγο βρέθηκαν στον δρόμο σου. Οπότε χωρίς να σας καθυστερώ άλλο, σήμερα θα ήθελα να σας συστήσω την κυρία Αλέκα Ζωγράφου η οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Ορχομενό Βοιωτίας. Σπούδασε γαλλική φιλολογία στην Αθήνα. Η δημοσιογραφία μπήκε στη ζωή της πολύ γρήγορα και έγινε το κύριο επάγγελμά της. Έχει εργαστεί στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο ως αρχισυντάκτρια, στο ραδιόφωνο καθώς και στην τηλεόραση που εργάζεται ως σήμερα.
Η συγγραφή ξεκίνησε για εκείνη με την παιδική λογοτεχνία και τα βιβλία της: «Ο Ζώζι και η ποντικομόνα Λίζα», «Μ, όπως Μελίτα όπως μέλι», «Μανώλης ο κύριος μη με μαλώνεις» και «Μυστικά νότια του χάρτη» – το πρώτο παιδικό βιβλίο για το Ρέθυμνο.
Το μυθιστόρημα «Αγάπη όπως αλμύρα», που κυκλοφόρησε το 2018 από τις Εκδόσεις Χάρτινη Πόλη, είναι εκείνο που την οδηγεί στη λογοτεχνία ενηλίκων. Ακολουθούν τα βιβλία «Άνεργη με Louis Vuitton» το 2019, «Το τανγκό της Ηλέκτρας» το 2020, που αγαπήθηκε σε Ελλάδα και Ιταλία, και «Για δύο σμαράγδια» το 2021.
Έχετε σπουδάσει γαλλική φιλολογία, ασχολείστε με το τηλεοπτικό ρεπορτάζ και έχετε εργαστεί στο ραδιόφωνο στη σύνταξη και εκφώνηση ειδήσεων. Είστε όμως και μια εξαίρετη συγγραφέας. Πώς ξεκίνησε λοιπόν το ταξίδι σας στη συγγραφή;
Αλήθεια είναι, όμως, η γαλλική φιλολογία δεν κατάφερε να με κερδίσει. Ο συναρπαστικός κόσμος της δημοσιογραφίας το πέτυχε και μπορώ να πω και με μεγάλη ευκολία… Η συγγραφή μπήκε στη ζωή μου «δειλά και κρυφά». Φοβόμουν να σηκώσω το βάρος της δημόσιας έκθεσης, ενώ τρόμαζα στην ιδέα σε αυτό που αποκαλούμε «λογοτεχνικό στερέωμα». Τα βήματά μου ήταν ένα τη φορά. Δεν βιαζόμουν και κυρίως, φρόντιζα να τα βαδίσω σε σταθερά σημεία, ένα από αυτά ήταν η επιλογή μου να βρίσκομαι στον συγκεκριμένο εκδοτικό οίκο.
Ποια ήταν η πρώτη σας απόπειρα στην τέχνη της συγγραφής;
Ξεκίνησα με ένα παιδικό βιβλίο, με ένα τοσοδούλικο ποντικάκι, τον Ζώζι που ήθελε να φτιάξει την δική του Ποντικομόνα Λίζα. Στην ουσία, ήθελα να δώσω στο παιδικό κοινό το μήνυμα να τολμούν και να πιστεύουν στον εαυτό τους και να περικυκλώνουν με πείσμα τα όνειρά τους.
“Η κυρά των Αγγέλων” ένα βιβλίο που δεν περνά απαρατήρητο, μια ιστορία που σε μαγνητίζει. Πείτε μας λίγα λόγια για αυτό, πώς γεννήθηκε η πρώτη ιδέα;
« Η κυρά των Αγγέλων» γεννήθηκε, όταν ανακάλυψα την ακαμπαντόρα, την γυναίκα του γλυκού θανάτου. Αυτή η Σαρδινέζα με έβαλε σε πειρασμό για να της δώσω κίνηση και βήμα σε ένα ιστορικό μυθιστόρημα με έντονα κοινωνικά στοιχεία.
Όσον αφορά την καθόλου απαρατήρητη υπόστασή του, δε έγκειται μόνο στο γεγονός ότι η ακαμπαντόρα έρχεται μέσα από την πένα μου για πρώτη φορά στην Ελλάδα, αλλά το γεγονός ότι στις σελίδες του βιβλίου τα ιστορικά γεγονότα σε Σύρο και Νάπολη συνδέονται άρρηκτα με τις ζωές των ηρώων, ενώ το συνδικάτο του εγκλήματος, η Καμόρα δίνει το δικό της στίγμα.
Ποιο θα λέγατε πώς είναι το “δύσκολο” κομμάτι στη συγγραφή, να “ζωντανέψετε” έναν χαρακτήρα ή να τον “αποχαιρετήσετε”;
Αυτή είναι μια πολύ δύσκολη ερώτηση και είναι το ίδιο δύσκολη και η απόφαση, όταν σμιλεύω τους ήρωές μου. Αυτοί που «ζωντανεύουν» έχουν στα χέρια τους την δράση, οι άλλοι πάλι που «αποχαιρετώ», θα έλεγα ακόμα και με την απουσία τους, συνεχίζουν να καθορίζουν την πλοκή.
Τι ή ποιός λειτουργεί ως πηγή έμπνευσης για εσάς;
Πηγή έμπνευσης είναι οι επιλογές μου. Τι είδους μυθιστόρημα θέλω να έχω στο τέλος (Ιστορικό, κοινωνικό, ρομαντικό). Τότε έρχεται η στιγμή που η μυθοπλασία γεννιέται στο μυαλό μου και η ιστορία ξεκινά να γράφεται. Κάτι λίγο… ελάχιστο γίνεται η σπίθα και η πλοκή ξεκινά. Δεν ακολουθώ σχεδιαγράμματα. Όλα γίνονται στην πορεία της συγγραφής, η μόνη παραξενιά μου είναι ότι για κάποιο λόγο, θέλω να έχω μόνο τον τίτλο από την αρχή. Περίεργο, αλλά…είναι η παράδοξη αλήθεια μου.
Αγαπούσατε πάντα τα βιβλία;
Αγαπούσα τα βιβλία από πολύ μικρή. Είμαι μοναχοπαίδι και όταν τα παραμύθια ήταν μικρά για μένα και εγώ μεγάλη για αυτά, βρήκα τους πιο καλούς φίλους, την παρέα μου στις σελίδες των βιβλίων και απολάμβανα την συντροφιά τους, καθετί πολύτιμο που μου προσέφεραν, τα ατέλειωτα χάρτινα ταξίδια τους και την πολύτιμη συντροφιά τους.
Τι χρειάζεται ένας συγγραφέας ώστε να είναι καλός σε αυτό που κάνει;
Οπωσδήποτε έμπνευση. Χρειάζεται ένα καλό «deal». Φυσικά τον τρόπο να «δουλεύει» τα γεγονότα και να «κουμπώνει» σωστά την πλοκή πλεγμένη με τις ανατροπές τους. Και κάτι ακόμα, οι χαρακτήρες να είναι ολοκληρωμένοι. Για την σωστή γραφή το θεωρώ απλά αυτονόητο.
Τι σημαίνει τέχνη για εσάς;
Τέχνη για μένα είναι το μέσο για να εκφράσει ο καθένας από μας με τον τρόπο που θα επιλέξει, είτε είναι με μελάνι, είτε με καμβά και τέμπερες, με ένα κομμάτι ξύλο, με έναν ρόλο, ή με ένα τραγούδι, όλα εκείνα που κινούν και συγκινούν την ψυχή του. Είναι, όμως, και ο ορισμός να εξευγενίσουμε το πνεύμα μας, τον νου, γιατί αυτά είναι τα εφόδιά μας για να εξελιχθούμε για εκείνο το παραπέρα και το παραπάνω.
Τι θα συμβουλεύατε τα νέα παιδιά που αγαπούν τη συγγραφή μα διστάζουν να την ακολουθήσουν;
Να τολμήσουν! Μα όχι για τον τίτλο, αλλά γιατί έχουν κάτι να πουν στους αναγνώστες. Ο μόνος δρόμος για να φτάσουν στην συγγραφή, είναι να έχουν διαβάσει, μελετήσει πολλά και διαφορετικά ήδη βιβλίων. Αυτά θα γίνουν και η πυξίδα τους για να φτάσουν στον προορισμό τους.
Ποια είναι τα σχέδιά σας για το μέλλον;
Το μέλλον δεν το σχεδιάζω, αρχικά, γιατί θα ήταν εύκολη λεία τα σχέδια από τη ζωή και από την άλλη, δεν θα ήταν μέλλον, απλά καλά τακτοποιημένα κουτιά σε ένα συρτάρι. Δεν θέλω να το σχεδιάζω, απλά το υποδέχομαι και μέλλον είναι ακόμα και το επόμενό μας ξημέρωμα.
