Συνέντευξη: Μαριέλα Αλεποπούλου Μεντίζη
Επιμέλεια: Άλμα Κόρα
Απο μικρή που ήμουν οι συγγραφείς φάνταζαν ως μαγικά πλάσματα μες στο μυαλό μου. Αναρωτιόμουν συνεχώς “τα έχουν βιώσει όσα γράφουν? Και αν ναι, έχουν συναντήσει ακόμα και τα μυθικά ή φανταστικά πλάσματα στα οποία αναφέρονται?” Αστείο σωστά? Καθώς περνούσαν όμως τα χρόνια αντιλαμβανόμουν πως οι συγγραφείς είναι άνθρωποι που σου παρουσιάζουν μέσα από την συγγραφή τους την ζωή όπως είναι ή όπως θα έπρεπε να είναι ή όπως θα ήθελες να είναι ή όπως φοβάσαι μην γίνει…
Σήμερα λοιπόν έχω την τιμή να σας συστήσω μια συγγραφέα που εγώ προσωπικά έχω αγαπήσει πολύ! Το όνομά της είναι Πασχαλία Τραυλού η οποία έχει γεννηθεί στην Τρίπολη Αρκαδίας και σε πολύ μικρή ηλικία είχε εκδηλώσει την αγάπη της για την τέχνη της ζωγραφικής, τη μουσικής και του γραπτού λόγου. Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών και ασχολείται με την παρουσίαση και κριτική βιβλίων στο diavasame.gr.
Επίσης σπούδασε Κλασική Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών και παρακολούθησε μεταπτυχιακό πρόγραμμα για τη λατινική ποίηση Ορατίου και Βιργιλίου και παράλληλα δημοσίευσε τα πρώτα της διηγήματα σε τοπική εφημερίδα της Βέροιας. Επίσης συνέχισε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου με τίτλο «Φύλο και νέα εργασιακά και εκπαιδευτικά περιβάλλοντα στην κοινωνία της πληροφορίας», όπως και στη Σχολή Εθνικής Ασφάλειας με τίτλο «Στρατηγική και πολιτική εθνικής ασφάλειας».
Μα ας την γνωρίσουμε και λίγο καλύτερα και παρέα!
Πως ξεκίνησε το μαγικό σας ταξίδι στον κόσμο της συγγραφής?
Γράφω από παιδί. Μου άρεσε πάντα η σιωπή και χάρη σε αυτή οι σκέψεις μου συχνά ασφυκτιούσαν. Όταν έμαθα να γράφω, γέμιζα κόλλες ολόκληρες με περιγραφές συναισθημάτων και εικόνων κάνοντας από νωρίς εντύπωση στις δασκάλες μου. Αργότερα ενισχύθηκε αυτή η τάση στην εφηβεία μου και η ανάγκη της γραφής έγινε ποτάμι πια στα φοιτητικά μου χρόνια.
Ένας φανταστικός κόσμος ή μία αληθινή ζωή? Άραγε γράφουμε για να ξεφύγουμε ή για να δούμε κατάματα την ζωή?
Τα πάντα. Δεν υπάρχουν περιορισμοί. Εξαρτάται από τον κραδασμό που θα δεχτώ κάθε φορά και από την ανάγκη της στιγμής. Άλλοτε θέλω να διαμαρτυρηθώ για μια κατάσταση και άλλοτε να δραπετεύσω από το παρόν, από τα στερεότυπα, από τον χρόνο ή τη ρουτίνα μου. Τέχνη σημαίνει ελευθερία. Κάνει εφικτό ακόμη και το αδύνατο.
Συχνά οι συγγραφείς όταν ξεκινούν μια καινούρια ιστορία οι δέκα πρώτες σελίδες, έπειτα από επαναληπτικό τσεκάρισμα βέβαια, αποδεικνύεται πως είναι για τον “κάδο της ανακύκλωσης”. Ισχύει πως την αρχική ιδέα την ξεχνάμε και προχωράμε στην επόμενη?
Προσωπικά δεν ξεχνάω την αρχική ιδέα. Ποτέ δεν γράφω όμως μόλις την πρωτοσυλλάβω. Την αφήνω να ζυμωθεί και να «μιτωθεί» μέσα μου. Αν μετά από τρεις τέσσερις μήνες διαπιστώσω ότι συνεχίζει να αναπτύσσεται και να επιμένει, τότε καταπιάνομαι με την αποτύπωσή της στο χαρτί. Όμως, η πρώτη καταγραφή όντως είναι μόνο για το συρτάρι μου ή τον κάδο ανακύκλωσης. Από το δεύτερο χέρι που αρχίζει η επεξεργασία, έπειτα από το brain storming κατά το οποίο γίνεται συχνά άτεχνα και άτσαλα η διατύπωση, αρχίζει να στρώνει το κείμενο αφηγηματικά και να αποκτά φόρμα λογοτεχνική. Προσωπικά, είμαι από τις συγγραφείς που «πετούν» με ευκολία το άχρηστο ή περιττό υλικό.
Πιστεύετε πως η συγγραφή έχει μέλλον?
Όσο υπάρχει ανάγκη έκφρασης θα υπάρχει συγγραφή όπως και όλες οι υπόλοιπες τέχνες. Το ζητούμενο είναι αν θα υπάρχουν καλά βιβλία και αν οι άνθρωποι που γράφουν θα είναι συγγραφείς ή διεκπεραιωτικοί και επαναλαμβανόμενοι γραφιάδες.
Ποιο βιβλίο ξεχωρίζετε από την βιβλιοθήκη σας?
Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι. Το θεωρώ αξεπέραστο. Όπως και το Άρωμα του Πάτρικ Ζίσκιντ. Θεωρώ ότι είναι βιβλία εκπληκτικής επινόησης που είναι δύσκολο να επαναληφθούν.
Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη διαδικασία που ακολουθείτε πριν αρχίσετε μια ιστορία?
Καφές, αρωματικά κεριά, πολύ πρωινό ξύπνημα, άκρως τακτοποιημένος χώρος, καινούριο σημειωματάριο.
Συγγραφή, Μουσική, Ζωγραφική. Άραγε έχουν κάποιο κοινό σημείο αυτές οι τρεις τέχνες?
Φυσικά και έχουν. Είναι εκφράσεις της ψυχής και συνάμα μέσα εικονοποίησης και παραγωγής συναισθημάτων.
Ποια είναι η πηγή έμπνευσης σας?
Οι πηγές… Η ζωή, ο πόνος, η φαντασία, οι εμπειρίες, τα ακούσματα, οι εικόνες, οι μνήμες οι δικές μου και των άλλων. Εν ολίγοις, εν δυνάμει είναι τα πάντα γύρω μου και μέσα μου.
Τι μήνυμα θα δίνατε στα νέα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με την συγγραφή?
Δουλειά, δουλειά, δουλειά. Σβήσιμο και ξαναγράψιμο. Διαστρωμάτωση του κειμένου. Επεξεργασία του λόγου. Όχι βόλεμα σε εύκολες θεματικές μανιέρες. Και φυσικά επιμονή και υπομονή.
Ποια είναι τα σχέδιά σας για το μέλλον?
Θεωρώ ότι ο κορονοϊός μας έχει αναγκάσει να δούμε από άλλο πρίσμα τη ζωή. Δεν κάνω μακρόπνοα σχέδια πια. Προς το παρόν μου αρκεί ένα ταξίδι στη Σκωτία το οποίο σχεδίαζα πριν την πανδημία και για το οποίο αδημονώ έπειτα από την καταπόνησή μου για την ολοκλήρωση του νέου μου βιβλίου : “Η ΙΕΡΕΙΑ ΜΕ ΤΟ ΤΑΤΟΥΑΖ” που κυκλοφορεί από τις 13 Απριλίου από τις εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ.
