“Απά στο γλυκοχάραμα σε φίλησε ο πνιγμένος κι όταν ξυπνήσεις με διπλή καμπάνα θα πνιγείς. Στο κάθε χάδι κι ένας κόμπος φεύγει ματωμένος απ’ το σημάδι της παλιάς κινέζικης πληγής…” Το τραγούδι “Εσμεράλδα” ακούγεται μέσα από τα ακουστικά του τηλεφώνου μου. Το έχω ανάγκη αυτό το τραγούδι κάτι τέτοιες ώρες. Είναι μεγάλος βλέπεις ο θυμός ο άτιμος και δυσκολεύομαι να τον ελέγξω. Έχει μαζευτεί πολύς.
Μια ολόκληρη στρατιά από συναισθήματα στρέφονται εναντίον του σώματος μου. Ένα σωρό ψυχοσωματικά κάνουν την εμφάνιση τους. Είναι ο τρόπος που έχει το σώμα μου να μου δείξει ότι δεν αισθάνομαι καλά με μια κατάσταση κι ότι πρέπει να φύγω!
………………………………………………………
-Λοιποοοοόν…τι νομίζεις ότι είναι θυμός;
-Κυρία, ο θυμός είναι μια θλίψη που φοράει μάσκα.
Έμεινα να τον κοιτάζω για κάποια δευτερόλεπτα χωρίς να αντιδράσω. Τόσο εύστοχη απάντηση και βγήκε από τα χείλη ενός δεκάχρονου αγοριού! Πόσο σοφά είναι τα παιδιά και πόσο ανόητοι οι μεγάλοι…
-Πολύ σωστά! Είσαι πραγματικά ένα πολύ έξυπνο πλάσμα αγάπη μου! Εύγε! Ο θυμός λοιπόν είναι μια θλίψη που φοράει μάσκα. Και τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν;
-Να τον ξεσκεπάσουμε!
-Σωστά! Να τον ξεσκεπάσουμε! Και να δούμε την θλίψη που κρύβεται από πίσω! Αλλά αρκεί μόνο αυτό για να σταματήσουμε να νιώθουμε θυμωμένοι;
– Όχι; Δεν αρκεί;
– Νομίζω πως όχι. Λοιπόν κοίτα εδώ αυτή τη λεκανίτσα. Είναι εδώ για να μαζεύει τα νερά που στάζουν από το ταβάνι όταν βρέχει. Αν αυτή η λεκανίτσα γεμίσει και δεν την αδειάσουμε τι θα συμβεί;
-Θα γεμίσει το δωμάτιο νερά.
– Πολύ σωστά! Έτσι είναι και με την θλίψη. Αν γεμίζουμε συνέχεια την ψυχή μας με θλίψη και ξεχάσουμε να την βγάλουμε από μέσα μας σιγά σιγά το λεκανάκι της ψυχής μας θα γεμίσει και υπάρχει κίνδυνος να πλημμυρίσουμε από θυμό.
– Και πως θα αδειάσουμε το λεκανάκι μας;
– Μιλώντας για αυτά που μας θλίβουν και προσπαθώντας να τα αλλάξουμε.
– Κι αν δεν προλάβουμε να αδειάσουμε το λεκανάκι μας και πλημμυρίσουμε;
– Τότε αγάπη μου θα κάνουμε ακριβώς ό,τι θα κάναμε και με το πραγματικό λεκανάκι. Θα σκουπίσουμε όμορφα όμορφα και παστρικά τα νερά που έπεσαν απ’ έξω με μια πετσέτα και μετά θα αδειάσουμε το λεκανάκι σιγά σιγά με την βοήθεια ενός μικρότερου δοχείου μέχρι να μπορέσουμε να το σηκώσουμε με ασφάλεια, χωρίς να ξαναπέσουν νερά κάτω στο πάτωμα. Κι έπειτα θα αδειάσουμε όλο το λεκανάκι μας.
………………………………………………………
Μια πετσέτα. Αυτό χρειάζομαι αυτή τη στιγμή. Μια πετσέτα να σκουπίσω τα νερά που έχουν πέσει από την ψυχική μου λεκανίτσα. Ίσως να μην χρειαστεί μόνο μια, σκέφτομαι. Σαν πολλά νερά να έπεσαν έξω αυτή τη φορά…
Οι στίχοι του Καββαδία και η μουσική του Μικρούτσικου με βοηθούν να βγάλω από μέσα μου την οργή που νιώθω. Αυτή είναι η πρώτη πετσέτα που αρπάζω! Η ερμηνεία του Γιάννη Κούτρα δωρική μα ταυτόχρονα γεμάτη ένταση! Με ξεσηκώνει! Με βοηθάει να εκφραστώ κι εγώ μαζί! Μαζί με τον τραγουδιστή τραγουδάω κι εγώ: ” Τρόχισε κείνα τα σπαθιά του λόγου που μ’ αρέσουν και ξαναγύρνα με τις φώκιες πέρα στη σπηλιά…”
Το τραγούδι σταματά κι εγώ αρπάζω την δεύτερη πετσέτα. Αυτό το βοήθημα το απέκτησα με την ενασχόληση μου με την τέχνη και συγκεκριμένα με το θέατρο. Εκεί το πρωτοδιδάχτηκα. Εκεί το γνώρισα κι εκεί το αγάπησα.
Πρώτη φορά ήρθα σε επαφή με την χαλάρωση και το διαλογισμό μέσα από τα μαθήματα υποκριτικής που μας έκανε η Βασιλική Καβούκα. Πόσο ευγνώμων νιώθω που αυτή η γυναίκα βρέθηκε τυχαία στον δρόμο μου και φύτεψε μέσα μου τον σπόρο της χαλάρωσης και της γαλήνης! Δεν πρόλαβα ποτέ να της εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου δυστυχώς. Μέσα μου όμως πιστεύω πως ο πιο ειλικρινής τρόπος εκφράζεις την ευγνωμοσύνη σου για κάτι είναι να το μεταδίδεις κι εσύ με την σειρά σου σε άλλους ανθρώπους. Έτσι χρησιμοποιώ τις ασκήσεις της με τα “παιδιά μου”, τους μαθητές μου. Και ανατρέχω κι εγώ η ίδια σε αυτές κάθε φορά που έχω ανάγκη από γαλήνη και ηρεμία. Σήμερα ήταν μια από αυτές τις φορές.
Κλείνω τα μάτια μου, κάνω τις διαφραγματικές αναπνοές μου και σκέφτομαι το μέρος που σχεδόν πάντα με χαλαρώνει. Την θάλασσα. Από την μνήμη μου ανασύρω την εικόνα της θάλασσας και τους ήχους της. Με την φαντασία μου αφήνομαι στην αγκαλιά του αλμυρού νερού μέχρι να χαλαρώσω τελείως. Στο κινητό παίζει τώρα το ” θάλασσα πλατιά” του Χατζιδάκι.
“Κύματα πουλιά στα ταξίδια σας που πάτε τα αλαργινά την κρυφή μου λύπη πάρτε κι απο `κει μακριά να μου φέρετε κι εμένα τη χαρά…” Παίρνω δύο τρεις ακόμη αναπνοές και αρχίζω σιγά σιγά να ανοίγω τα μάτια μου. Είμαι πια έτοιμη. Τα “νερά” έχουν μαζευτεί. Μένει μόνο να αδειάσω το λεκανάκι μου και να καθαρίσω από ό,τι γέμιζε την ψυχή μου με θλίψη. Το “λεκανάκι” όμως είναι ακόμη πολύ βαρύ. Δεν μπορώ να το σηκώσω. Χρειάζομαι ένα άλλο δοχείο για να αδειάσω σιγά σιγά το λεκανάκι μέχρι να κάνω την τελειωτική κίνηση.
Αυτό το “δοχείο” είναι οι συγγενείς, οι φίλοι, ο σύντροφος, οι δικοί μου άνθρωποι με τους οποίους μοιράζομαι αυτό που με απασχολεί. Επικοινωνώντας την θλίψη σου αυτή ξαφνικά μικραίνει μαγικά. Αλαφραίνει η ψυχή σου. Ηρεμεί. Σας ευχαριστώ!
Ένα βήμα μένει ακόμη. Ίσως το πιο δύσκολο από όλα! Να προσπαθήσω να αλλάξω αυτά που με θλίβουν! Μεγάλη απόφαση. Αλλά και μεγάλο το τίμημα. Το σώμα μου το λέει πια καθαρά…ή θα συνεχίσει αυτή η κατάσταση και θα φας τα χρήματα που βγάζεις σε γιατρούς, φάρμακα και εξετάσεις ή θα τα αλλάξεις όλα!
Πριν λίγες μέρες είχα πει στον εαυτό μου ότι αν βγουν καλές οι εξετάσεις που μου είχε δώσει να κάνω ο γιατρός, θα αλλάξω όλα όσα με έφεραν σε αυτή την κατάσταση. Δεν πρόλαβα να τις πάρω στα χέρια μου. Το σώμα μου επαναστάτησε! Το ίδιο έκανα κι εγώ! Τα βρόντηξα όλα κάτω κι έφυγα ένα πρωί που αέρας πια μύριζε ελευθερία!
Viva la revolution!
Κείμενο: Παναγιώτα Βουρναδάκη
«Κάθαρσις» – Παναγιώτα Βουρναδάκη
Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης: Συνέντευξη με ένα αγόρι που δεν θέλει να μεγαλώσει
