Κείμενο – φωτογραφία: Βιβή Δασκαλοπούλου
Η φωτογραφία χρησιμοποιείται ως τρόπος έκφρασης και επικοινωνίας προσπαθώντας οι άνθρωποι να κατανοήσουν τον κόσμο γύρω τους. Χρησιμοποιώντας την καταγράφουν στιγμές και πολλές φορές γράφουν ιστορία μέσω του φωτογραφικού υλικού δίνοντας νόημα στον κόσμο ή και προβληματισμούς.
Μέσα στην ιστορία της τέχνης πραγματοποιείται μια μετάβαση από την αναζήτηση της τελειότητας στην αναζήτηση της αλήθειας και έπειτα στην αμφισβήτησή της. Η ενασχόληση με την τέχνη εκφράζει την επιθυμία βαθύτερης και ουσιαστικότερης κατανόησης, αντανακλά τους πολλούς και διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους ο άνθρωπος στάθηκε απέναντι στον εαυτό του και τη σχέση του με τον κόσμο και συνιστά μια διαχρονική προσπάθεια άρθρωσης νοημάτων, η οποία ιστορικά προηγείται του γραπτού λόγου. (Goodman, 1983˙ Βάος, 2015˙ Μερλώ-Ποντύ, 1991: 43˙ Σάλλα, 2011: 107)
Η θεραπεία μέσω τέχνης βοηθάει ανθρώπους να εκφραστούν με τρόπους που άλλες μορφές θεραπείας δε θα τους δινόταν η επιλογή. Μεταφέρουν σημαντικά μηνύματα εκφράζουν το ασυνείδητο, μέσα από τις εικόνες. Πολλά θέματα είναι ευκολότερο να εξωτερικευτούν μέσω της τέχνης. Αναλύοντας την φωτογραφική τέχνη με την παρουσία ενός θεραπευτή μπορεί να επιτρέψει στο άτομο να έρθει σε επαφή με συναισθήματα που δεν μπορούσε να φανταστεί ότι προϋπήρχαν και ήταν ο λόγος που είχε αυτές τις απεικονίσεις ως αποτέλεσμα.
Η φωτογραφία αποκαλύπτει σημαντικές πληροφορίες για τον εσωτερικό κόσμο του δημιουργού. Είναι ένα στιγμιότυπο καθορισμένου χρόνου και χώρου. Στην καλλιτεχνική δημιουργία δίνεται ιδιαίτερη βαρύτητα να οξύνει την παρατηρητικότητα του ατόμου και να μην τον αδρανοποιεί.
Πηγή:
1.Goodman, 1983˙ Βάος, 2015˙ Μερλώ-Ποντύ, 1991: 43˙ Σάλλα, 2011: 107
