Συνέντευξη: Μαριέλα Αλεποπούλου Μεντίζη
Επιμέλεια: Άλμα Κόρα
Σήμερα είμαστε πολύ χαρούμενοι και ενθουσιασμένοι γιατί θα φιλοξενήσουμε στο “TheObscura” έναν πολύ αγαπημένο και εξαιρετικό ηθοποιό. Τον έχουμε συναντήσει ως ηθοποιό στην τηλεόραση αλλά και στο θέατρο, έχουμε ακούσει την φωνή του σε πολλά κινούμενα σχέδια (παιδικά), σε ταινίες, σε σπικάζ. Αλλά όχι μόνο αυτά, τώρα τον Σεπτέμβρη μας επιφυλάσσει και μια πολύ όμορφη έκπληξη… Δεν θα ήθελα όμως να σας πω περισσότερα! Μιλάμε για τον Θανάση Κουρλαμπά τον οποίο θα τον γνωρίσουμε λίγο καλύτερα και παρακάτω μαζί!
Είστε απόφοιτος της Ανωτέρας Σχολής Δραματικής Τέχνης “ΘΕΜΕΛΙΟ”, όπως και του Παντείου Πανεπιστημίου. Μα εν τέλη η τέχνη σας κέρδισε. Πώς αποφασίσατε να ακολουθήσετε τον δρόμο του Θεάτρου;
Από μικρός μου άρεσε πάρα πολύ το θέατρο. Συμμετείχα σε κάποιες θεατρικές παραστάσεις στο σχολείο και σε έναν ερασιτεχνικό θίασο στην Καλαμάτα και μπήκε ας πούμε το μικρόβιο μέσα μου. Έπειτα ανέβηκα για σπουδές στην Αθήνα και παράλληλα έδωσα εξετάσεις και πέρασα στη δραματική Σχολή και πολύ σύντομα ξεκαθάρισε μέσα μου το τοπίο γιατί ήθελα πάντα να έχω την δυνατότητα να εκφράζω τα όποια συναισθήματα μου οπότε βρήκα τον καταλληλότερο τρόπο μέσα από την τέχνη του θεάτρου.
Έχετε ασχοληθεί με την σκηνοθεσία και την μεταγλώττιση κινούμενων σχεδίων, τηλεοπτικών σειρών, κινηματογραφικών ταινιών, όπως επίσης και ντοκιμαντέρ.
Υπήρξα πολλά χρόνια και ακόμα συμμετέχω στην μεγάλη και υπέροχη οικογένεια της ελληνικής μεταγλώττισης, κυρίως ως ηθοποιός, έχω κάνει και κάποιες σκηνοθεσίες αλλά κυρίως ως ηθοποιός. Σε παιδικά, σε ζωντανά, σε ταινίες, σε σπικάζ. Είναι ένας υπέροχος κόσμος. Ανακαλύπτεις πολύ ωραία και τρυφερά πράγματα μέσα σου και είναι όμορφο να συντροφεύεις χαρακτήρες μόνο με τη φωνή σου, να τους ερμηνεύεις και να τους δίνεις τη φωνή σου. Είναι μια πάρα πολύ ωραία δουλειά η μεταγλώττιση.
Και τώρα τον Σεπτέμβρη σας συναντάμε στο θεατρικό έργο “Εκπαιδεύοντας την Ρίτα” ως σκηνοθέτη και ως ηθοποιό. Πείτε μας λίγα λόγια για το πως προέκυψε αυτή η όμορφη ιδέα;
Παρόλο που δεν ήταν ποτέ στις βλέψεις μου η σκηνοθεσία, πάντα μου άρεσε να είμαι ηθοποιός, συναντώντας την υπέροχη συνάδελφο, την καταπληκτική ηθοποιό, την Αμαλία Νίνου, αποφασίσαμε να κάνουμε αυτό το καλοκαίρι μια μικρή περιοδεία με αυτό το έργο το οποίο το αγαπούσαμε ο καθένας για τους δικούς του λόγους από παλιά. Αρχίσαμε να δουλεύουμε με άξονα την πάρα πολλή καλή χημεία που έχουμε σαν ηθοποιοί οι δυο μας. Αποφασίσαμε να το σκηνοθετήσουμε μαζί ουσιαστικά και προέκυψε αβίαστα και με πάρα πολλή χαρά αυτό το έργο μέσα από τις ερμηνείες και των δυο μας. Άλλωστε είναι ένα έργο το οποίο διαδραματίζεται όλο μέσα σ’ ένα γραφείο. Δεν μπήκαμε στη λογική να το σκηνοθετήσουμε πέρα από τις ανάγκες του ίδιου του έργου.
“Άγριες Μέλισσες” μια από τις τηλεοπτικές σειρές που έχει μπει για τα καλά στις καρδιές των θεατών. Πως αισθάνεστε που ήσαστε μέρος αυτής της τηλεοπτικής οικογένειας και που υποδυθήκατε έναν “κακό” χαρακτήρα;
Ήταν ένα πολύ μεγάλο σχολείο και μια πολύ μεγάλη ευκαιρία και μια πολύ μεγάλη στιγμή για όλους όσους συμμετείχαμε σε αυτή τη σπουδαία σειρά που άφησε το δικό της στίγμα στην ελληνική τηλεόραση. Θεωρώ πολύ τυχερό τον εαυτό μου και για αυτήν τη συνάντηση μου με τους σκηνοθέτες, με το συνεργείο, με τους συναδέλφους. Ήταν ένα εξαιρετικό σενάριο του Πέτρου Καλκόβαλη και της Μελίνας Τσαμπάνη. Ήταν ένας ιδιαίτερος ρόλος ο Κλεομένης τον οποίο πραγματικά τον λάτρεψα, τον απόλαυσα, προσπάθησα να βρω αυτόν τον χαρακτήρα όσο πιο σφαιρικά μπορούσα γιατί ναι μεν ήταν ένας χαρακτήρας δυσάρεστος και αρνητικός αλλά ήθελα να τον κάνω όσο πιο ανθρώπινο γίνεται. Είχα την τύχη με τους εξαιρετικούς συναδέλφους που είχα στις σκηνές να ζήσω ένα καταπληκτικό ταξίδι με αυτό το ρόλο.
Τηλεόραση ή Θέατρο; Δύο διαφορετικά πράγματα ίσως και δύο διαφορετικοί κόσμοι. Αν έπρεπε να επιλέξετε τι θα επιλέγατε και γιατί;
Και τα δύο είναι δύο τεράστια πλαίσια και επίπεδα της δουλειάς μας, δεν μπορείς να διαλέξεις. Έχω ζήσει θαυμάσιες στιγμές και στα δύο. Φαινομενικά είναι η ίδια δουλειά αλλά έχουν τόσες διαφορές που δεν μπορείς να διαλέξεις ανάμεσα στα δύο. Το θέατρο είναι η πραγματική ζωή ενός ηθοποιού γιατί είναι ζωντανό, συμβαίνει εκείνη τη στιγμή, έχει άλλους κώδικες, έχει άλλες ανάγκες και η άμεση σχέση με το κοινό, η ζωντανή σχέση με το κοινό και αυτή η ώρα που πρέπει ηθοποιοί, συντελεστές από πίσω και το κοινό που επιλέγει εκείνη τη μέρα να έρθει να δει τη συγκεκριμένη παράσταση τη δική σου, είναι ένα μοναδικό ταξίδι ζωντανό και είναι ανεπανάληπτο. Οποιαδήποτε άλλη δουλειά, ο κινηματογράφος, η τηλεόραση, οτιδήποτε άλλο δεν έχει αυτή την αμεσότητα. Όμως είναι ένα τεράστιο πεδίο δουλειάς, τεράστιο πεδίο επεξεργασίας του εαυτού σου και των εκφραστικών σου μέσων. Εμένα η τηλεόραση, το έχω πει πολλές φορές, δεν ξέρω αν με έκανα καλύτερο ηθοποιό, δεν θα το κρίνω εγώ αυτό, αλλά σίγουρα μου έδωσε πάρα πολλά θετικά στο πως αντιμετωπίζω τον εαυτό μου σε σχέση με έναν ρόλο.
Θυμάστε ποιος ήταν ο πρώτος ρόλος που υποδυθήκατε και πως αισθανθήκατε;
Ας το πούμε επαγγελματικά, με την έννοια ότι ήταν μια παράσταση που βγήκε στο κοινό, ήταν στη Δραματική σχολή όταν είχα παίξει τον Πασκουαλίνο, σε μια κωμωδία του Κάρλο Γκολντόνι που λεγόταν “Ο Ιμπρεσάριος της Σμύρνης” το 1993.
Αγαπημένος ρόλος που έχετε κάνει μέχρι σήμερα στο θέατρο και στην τηλεόραση;
Δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσω. Θα ήμουν άδικος σε άλλα πράγματα που έχω κάνει. Σίγουρα όμως υπήρξαν πολύ σπουδαία πράγματα που με στιγμάτισαν και με καθόρισαν ως ηθοποιό αλλά και ως άνθρωπο. Σίγουρα οι υπέροχοι ρόλοι που έκανα επί πολλά χρόνια δίπλα στον αείμνηστο Σπύρο Ευαγγελάτο, οι ρόλοι που έκανα μαζί με τον Βασίλη Νικολαΐδη. Μπορώ να αναφέρω ότι επειδή ήταν και η πρώτη φορά στη ζωή μου που έκανα επί πέντε χρόνια τον ίδιο ρόλο ήταν ο Ένορκος 3 στους “12 Ενόρκους” της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη. Αλλά επαναλαμβάνω ότι θα ήμουν άδικος αν ξεχώριζα κάποιους ρόλους, Τους αγάπησα όλους, τους δόθηκα και μου προσέφεραν πολλά. Στη τηλεόραση σίγουρα ο “Κλεομένης” ήταν μια σπουδαία στιγμή για μένα αλλά και ο “Ηλίας” που κάνω τώρα στο “Χαιρέτα μου τον Πλάτανο” είναι κάτι πάρα πολύ αγαπημένο.
Άραγε η τέχνη παίζει σημαντικό ρόλο στην ζωή των ανθρώπων;
Η τέχνη είναι ένα δομικό στοιχείο της ίδιας μας της ψυχής. Καλύπτει κενά τα οποία δεν μπορεί να τα καλύψει, κατά την προσωπική μου άποψη, τίποτα άλλο. Είναι μαζί και απόλαυση και ψυχοθεραπεία και εκπαίδευση και ψυχαγωγία. Η τέχνη ήταν, είναι και θα είναι δομικό στοιχείο στις ζωές των ανθρώπων και νομίζω ότι δεν θα την βλάψει τίποτα και ποτέ. Μπορεί να την κάμψουν, μπορεί να την δυσκολέψουν οι καιροί, οι περίοδοι, οι κρίσεις αλλά ο άνθρωπος είχε, έχει και θα έχει την ανάγκη γενικά της τέχνης γιατί η τέχνη του δίνει την δυνατότητα να δει την ίδια την ζωή του από άλλες γωνίες.
Πιστεύετε το “καλό” θέατρο υπάρχει ακόμα?
Φυσικά, εννοείται. Το καλό θέατρο, αυτό που εννοεί ο καθένας μας μέσα του καλό θέατρο, γιατί δεν υπάρχει κάτι υποκειμενικό στο τι είναι καλό θέατρο, ποιος άλλωστε θα το κρίνει αυτό. Το καλό θέατρο είναι αυτό που εμένα σαν θεατή με καλύπτει και με πηγαίνει ένα σκαλοπάτι παραπάνω. Το καλό θέατρο λοιπόν υπάρχει παντού για όλους μας αρκεί να το βρούμε.
Τι θα συμβουλεύατε τα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με το θέατρο αλλά διστάζουν?
Δεν ξέρω για ποιους λόγους διστάζουν. Αν διστάζουν γιατί δεν είναι σίγουροι για αυτό να ξέρουν ότι είναι μια πάρα πολύ δύσκολη δουλειά. Θέλει πάρα πολύ μεγάλη αφοσίωση, δεν υπάρχουν ωράρια, η ζωή σου κατακλύζεται από αυτό και πρέπει να του δοθείς. Αν διστάζουν για άλλους λόγους, αν πιστεύουν ότι από το θέατρο θα γίνουν πάμπλουτοι πρέπει να το ξανασκεφτούν. Όμως για μένα το θέατρο είναι η καλύτερη επιλογή που έχω κάνει στη ζωή μου γιατι με έχει διαμορφώσει σαν άνθρωπο. Η τέχνη γενικά και το θέατρο που υπηρετώ εγώ όσο μπορώ είναι ένας μαγικός κόσμος. Αν λοιπόν ένας άνθρωπος θέλει να ζήσει με μαγεία στη ζωή του τότε το θέατρο είναι μια από τις καταλληλότερες επιλογές.
Κλείνοντας, πείτε μας ποια είναι τα σχέδια σας για την ερχόμενη σεζόν;
Τελειώνουμε 26 και 27 Σεπτεμβρίου στο θέατρο Αμαλία στη Θεσσαλονίκη το “Εκπαιδεύοντας την Ρίτα;”. Από Οκτώβριο ξεκινάω στο θέατρο Άνεσις σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη τα “Οικόπεδα με θέα” του Μάμετ με ένα υπέροχο θίασο, τον Γιάννη Μπέζο, τον Άρη Λεμπεσόπουλο, τον Μάκη Παπαδημητρίου, τον Γιάννη Δρακόπουλο, τον Γεράσιμο Σκαφίδα και τον Μάριο Μαριόλο. Επίσης τις Δευτέρες στο θέατρο Αλκμήνη για 5η συνεχόμενη χρονιά επαναλαμβάνουμε ένα υπέροχο θεατρικό ταξίδι με τον φίλο μου, τον Γιώργο Γαλίτη, σε σκηνοθεσία της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη, τον “Θάνατο του Ιβαν Ιλιτς” του Λέοντος Τολστόι και από Νοέμβρη στο θέατρο της Οδού Κυκλάδων σκηνοθετώ για δεύτερη φορά και παίζω μαζί με την υπέροχη Αμαλία Νίνου ένα σπουδαίο έργο για το πάθος του έρωτα, την “Αφροδίτη με τη Γούνα” του Masoch. Και βέβαια, 3η χρονιά στην ΕΡΤ μας το αγαπημένο μας “Χαιρέτα μου τον Πλάτανο”.
