Συνέντευξη: Μαριέλα Αλεποπούλου Μεντίζη
Επιμέλεια: Άλμα Κόρα
Σήμερα θα γνωρίσουμε έναν γλυκύτατο άνθρωπο και μια εξαίρετη ηθοποιό. Νομίζω πως είναι ίσως η πρώτη φορά που συγκινούμε μέσα από μια συνέντευξη. Η σημερινή μας συνέντευξη αγαπημένοι μου αναγνώστες αποδεικνύει ξανά πως η τέχνη είναι ένας κόσμος που μπορεί να σε κουράζει μα η κούραση αυτή είναι τόσο γλυκιά που το αντέχεις.
Ας γνωρίσουμε λοιπόν και μαζί την ηθοποιό Αμαλία Νίνου!
Αφήσατε τις σπουδές σας στην ειδικότητα των μαθηματικών ώστε να κυνηγήσετε το όνειρό σας. Πως αποφασίσατε εν τέλει να μπείτε στον κόσμο της υποκριτικής;
Η αλήθεια είναι ότι δεν άφησα τα μαθηματικά γιατί με κέρδισε η υποκριτική. Το να ασχοληθώ με το θέατρο είχε προκύψει ως όνειρο από πολύ μικρότερη ηλικία, ενώ το ενδιαφέρον μου για τα μαθηματικά ήρθε αργότερα. Είχα την τύχη να συναντήσω τρεις φανταστικούς μαθηματικούς στην μαθητική μου ζωή που πίστευαν στο μυαλό μου και επιχείρησαν να με βάλουν για τα καλά σε αυτό το συγκλονιστικό ταξίδι. Τα μαθηματικά όμως σε αυτό το πιο προχωρημένο επίπεδο, όπως και πολλά πράγματα βέβαια, απαιτούν αφοσίωση. Κυρίως πνευματική. Να αφορούν το μυαλό σου, τη σκέψη σου. Ε εμένα το μυαλό μου είχε ήδη καταληφθεί από την επιθυμία να βρεθώ στη σκηνή και δεν ένιωθα ότι μπορώ να ανταποκριθώ και στα δύο. Κάπως έτσι έφυγαν από το πλάνο τα μαθηματικά, παρότι θεωρώ κέρδος μου που κατάφερα έστω και λίγο να τα γνωρίσω.
Η πρώτη σας θεατρική παράσταση; Θυμάστε κάποια αγαπημένη φράση από τον πρώτο σας ρόλο;
Πρώτη μου παράσταση ήταν ο «Γυάλινος Κόσμος» που σκηνοθετούσε η Κατερίνα Ευαγγελάτου το 2011. Είχα μόλις τελειώσει τη σχολή και βρέθηκα δίπλα στην Ναταλία Τσαλίκη, να παίζω έναν ρόλο που δεν μπορούσα ούτε καν να ονειρευτώ! Θυμάμαι νομίζω σχεδόν όλη την παράσταση, αλλά αυτό που πρώτα μου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτομαι αυτά τα δύο χρόνια που παίξαμε, είναι οι άνθρωποι: η Ναταλία, ο Αντίνοος, ο Κωνσταντίνος, η Κατερίνα. Νιώθω ευγνωμοσύνη για αυτούς τους ανθρώπους γιατί κάθε φορά που μπορεί να αντιμετωπίσω δυσκολία στη δουλειά, γυρίζω πίσω στις αναμνήσεις μου μαζί τους και ξέρω πως το θέατρο μπορεί να είναι και έτσι: γλυκό, τρυφερό, με χαμόγελα, με αγκαλιές και αλληλοϋποστήριξη.
Φέτος σας συναντάμε στην θεατρική παράσταση “Εκπαιδεύοντας την Ρίτα” με τον κ. Θανάση Κουρλαμπά. Πείτε μας λίγα λόγια για αυτή την συνεργασία και για το έργο.
Με τον Θανάση βρεθήκαμε πρώτη φορά πέρυσι το καλοκαίρι σε μια περιοδεία. Μαζί με τους άλλους τέσσερεις υπέροχους συναδέλφους φτιάξαμε μία παρέα από τις λίγες! Και ξεκινήσαμε τα πλάνα για τις επόμενες συνεργασίες μας. Δεν καταφέραμε ακόμα να ξαναβρεθούμε και οι έξι μαζί στη σκηνή, αλλά ανά δύο. Εμείς με τον Θανάση αποφασίσαμε να κάνουμε το «Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα» και χαίρομαι πολύ που το τολμήσαμε. Είναι ένα έργο για την ιστορία ενός μάλλον αποτυχημένου καθηγητή πανεπιστημίου και μίας νεαρής κοπέλας που αποφασίζει να σπουδάσει για να αλλάξει τη ζωή της. Αυτός απογοητευμένος από τον εαυτό του και από τους γύρω του, εκείνη επαναστάτρια απέναντι σε ό,τι δεν της αρέσει και γεμάτη ζωή. Εξ ορισμού δηλαδή σχέση αντιθετική αλλά και πολύ γοητευτική. Αυτό που μας κινητοποίησε και τους δύο για να επιλέξουμε αυτό το έργο, ήταν η επιθυμία μας να πούμε μία ιστορία που νιώθουμε ότι είναι ιστορία όλων μας: να μιλήσουμε δηλαδή για την ανάγκη του ανθρώπου να βρει απέναντι του τα μάτια που θα του πουν «είμαι εδώ, τα πας καλά, προχώρα».
Το θεατρικό έργο “Εκπαιδεύοντας την Ρίτα” του Γουίλι Ράσελ, είναι από τα έργα που έχει παιχτεί από πολλούς σπουδαίους ηθοποιούς, κάποιοι από αυτούς ήταν η Αλίκη Βουγιουκλάκη και ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ. Πως αισθάνεστε γι αυτό;
Το έργο αυτό όντως έχει παιχτεί πολύ και εδώ και στο εξωτερικό, αλλά έχει γίνει και μία υπέροχη ταινία. Είναι νομίζω και αυτό μία απόδειξη της αξίας του ίδιου του έργου και του πόσο ικανό είναι να αγγίξει τον κόσμο. Φυσικά με συγκινεί η ιδέα του παρελθόντος του, όμως εκείνο που με συγκινεί περισσότερο είναι η δυνατότητα που δίνει σε αυτόν που παίζει σε κάθε δεδομένη στιγμή να συνδεθεί με αυτόν που το παρακολουθεί, να μοιραστούν την ιστορία του και να συνομιλήσουν μέσα από αυτήν.
Τι πιστεύετε για το θέατρο της εποχής μας;
Νομίζω ότι είμαστε πολύ τυχεροί, είτε ως επαγγελματίες στον χώρο είτε ως κοινό, διότι ζούμε μια περίοδο αναμόχλευσης και δημιουργίας. Στην ιστορία, οι δύσκολες εποχές διαποτίζονταν από την ανάγκη στροφής προς την τέχνη, για αυτό παράλληλα ή αμέσως μετά, ξεπηδούσαν νέα ρεύματα, νέες φόρμες, καινούρια πρόσωπα. Έτσι και τώρα. Το θέατρο αποτελεί τη διέξοδο από μία ανυπόφορη κανονικότητα, όχι για να ξεχαστούμε αλλά για να μπορέσουμε ίσως να ονειρευτούμε. Και για αυτό θεωρώ ότι σαν ζωντανός οργανισμός και αυτό εξελίσσεται, μερικές φορές πιο γρήγορα από όσο μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε, και αυτή είναι η μαγεία του. Στη χώρα μας παλεύουμε πολύ και έχουμε πολύ ακόμα να παλέψουμε. Ακόμα και για τα αυτονόητα. Και η πάλη αυτή μπορεί να είναι εξαντλητική, μπορεί να εμπεριέχει οδύνη, αλλά όταν το γέννημά της είναι η αξιοπρέπεια, τότε λες ότι άξιζε τον κόπο.
Άραγε το Θέατρο μπορεί να χάσει την δύναμή του από την τηλεόραση;
Δεν το έχω σκεφτεί έτσι ποτέ. Είναι πολύ σημαντικό στους καιρούς που ζούμε να μπορούν οι ηθοποιοί να βρίσκουν ανοιχτούς δρόμους και προς αυτό το μέσο. Δεν ξέρω αν υφίσταται σύγκριση ανάμεσα σε αυτά τα δύο. Είναι άλλοι δρόμοι που έχουν να προσφέρουν με διαφορετικό τρόπο κάποιο είδος επικοινωνίας. Και φυσικά, έχουν γίνει και σπουδαίες δουλειές στην τηλεόραση.
Πως θα ήταν ένας κόσμος χωρίς τέχνη;
Γκρίζος νομίζω. Άοσμος και άγευστος. Η τέχνη δημιουργήθηκε σχεδόν ταυτόχρονα με τον άνθρωπο και για αυτόν το λόγο δεν θεωρώ ότι νοείται ανθρωπότητα χωρίς τέχνη. Η τέχνη μπορεί να είναι το φαγητό που τρώμε το βράδυ και η μουσική που θα συνοδεύει αυτό το δείπνο μας. Μπορεί να είναι μία καρδιά από χαρτόνι που έκοψε και χάρισε ένα πιτσιρίκι στην μαμά του. Μπορεί να είναι το φανταστικό πετρόλ που αποφάσισε να κάνει η γειτόνισσα σε μία τούφα από τα μαλλιά της ή ο Μολιέρος στο θέατρο ή μια χρωματιστή παλάμη σε μία σπηλιά. Μπορεί να είναι όλα όσα είναι ο άνθρωπος, όταν ο άνθρωπος κάνει το συναίσθημά του προσφορά σε κάποιον.
Θα ήθελα να κλείσουμε την συνέντευξη μας με μια ευχή σας.
Εύχομαι κάποια στιγμή να μπορέσουμε οι άνθρωποι να συνεννοηθούμε.
Εύχομαι οι γυναίκες στην Τεχεράνη που κόβουν τα μαλλιά τους στους δρόμους να ακουστούν.
Και εύχομαι όλοι να μπορέσουν, έστω και αργά, να βρουν αυτά τα μάτια που θα τους πουν: «είμαι εγώ εδώ, προχώρα.»
