Γράφει η ΑΛΜΑ ΚΟΡΑ
Αγαπημένοι μου αναγνώστες, καλώς ορίσατε σε ακόμη ένα άρθρο. Σας έχω μιλήσει πολύ και στα προηγούμενα μου άρθρα για την τέχνη και θα έχετε καταλάβει ασφαλώς πως είμαι λάτρις αυτής. Όσο περνά ο καιρός επιβεβαιώνομαι όλο και περισσότερο πως κατά κάποιο τρόπο η τέχνη σε κάνει να βλέπεις με μια άλλη ματιά την ζωή, σα να ταξιδεύεις σε έναν άλλο διαφορετικό κόσμο.
Σήμερα λοιπόν έχω την χαρά να σας συστήσω έναν άνθρωπο που πιστεύει σε αυτή την μαγεία και που την ζει. Το όνομά της είναι Έλλη Μουχτάρη και ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία και με πολλά άλλα είδη τέχνης που θα τα διαβάσετε παρακάτω.
Πως μπήκε η φωτογραφία στην ζωή σου;
Η φωτογραφία βρισκόταν πάντα με κάποιο τρόπο στη ζωή μου. Φωτογραφία για μένα είναι η Τέχνη του να Βλέπεις. Ασυνείδητα έβλεπα και αποτύπωνα εικόνες από μικρή ηλικία με ότι φωτογραφική μηχανή είχα. Σε μικρή ηλικία χρησιμοποιούσα πλαστικές μιας χρήσεως! Συνειδητά ξεκίνησα μαθήματα πριν από 7 χρόνια και αγόρασα και την πρώτη μου μηχανή, μια mirrorless με σταθερό 24mm φακό που την έχω κρατήσει μέχρι σήμερα.
Έχοντας την φωτογραφία ως χόμπι, είχες σκεφτεί ποτέ να ασχοληθείς με αυτή επαγγελματικά;
Η φωτογραφία για μένα στάθηκε ο πιο σημαντικός σύντροφος σε ένα μακρύ αυτόγνωσιακό μονοπάτι που διαρκεί μέχρι σήμερα. Ένας τρόπος έκφρασης και επικοινωνίας πρώτα με τον εαυτό μου και μετά με τον κόσμο. Δεν ξέρω αν θα μπορούσε να μετασχηματιστεί σε επάγγελμα. Σίγουρα όμως είμαι πιο δημιουργική στη δουλειά μου επειδή ασχολούμαι με τη φωτογραφία.
Βλέποντας κάποιες από τις φωτογραφίες σου, είδα πως σου αρέσουν οι πιο καλλιτεχνικές φωτογραφίες. Από που εμπνέεσαι ώστε να δημιουργείς τόσο όμορφες εικόνες;
Η αλήθεια είναι πως εικόνες υπάρχουν παντού γύρω μας το σημαντικό είναι να μπορούμε να τις δούμε. Όλα ξεκινούν από το πως ορίζει κάποιος την τέχνη. Για εμένα τέχνη είναι η ίδια η ζωή. Εμπεριέχεται σε όλα. Για τις εικόνες μου αντλώ έμπνευση από τη ζωή γύρω μου αλλά και από τον κόσμο των Ονείρων μου. Θα ήθελα πολύ να μπορέσω να αποτυπώσω αυτόν τον μαγικό κόσμο που βλέπω και να το μοιραστώ με άλλους.
Ας πούμε πως ξαφνικά σου έκαναν δώρο μια μηχανή του χρόνου. Ποια εποχή θα επέλεγες να φωτογραφίσεις και γιατί;
Θα επέλεγα να φωτογραφίσω στο Παρίσι του 1920. Η φωτογραφία εκείνης της εποχής, η μουσική, η ζωή με όλες τις ιδιαιτερότητες της, έχει για μένα ένα λυρισμό και μια ατμόσφαιρα που με συγκινεί και με συντονίζει.
Απ’ όσο έχω καταλάβει είσαι και εσύ ένα από τα πολλά παιδιά της τέχνης. Σου αρέσουν τα βιβλία, τα ταξίδια, η φωτογραφία, η ζωγραφική, η γραφή. Τι πιστεύεις πως προσφέρει η τέχνη – όποια και αν είναι αυτή – στη ζωή μας;
Είναι γεγονός πως αγαπώ τα ταξίδια, τη φωτογραφία, θαυμάζω τη ζωγραφική, διαβάζω αρκετά και γράφω. Όλα αυτά είναι πύλες για μένα προς ένα μαγικό κόσμο, έναν κόσμο δημιουργίας. Όταν βρίσκομαι μέσα σε αυτόν τον κόσμο όλα είναι δυνατά. Η Τέχνη λοιπόν για μένα είναι τόσο σημαντική όσο η Ελευθερία, η Αγάπη και η Αλήθεια. Είναι μέσα στις βασικές αξίες της ζωής μου. Δε θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτή. Για μένα είναι η ίδια η ζωή.
Ποια ήταν η πρώτη φωτογραφία που τράβηξες με την φωτογραφική σου μηχανή; Και πως ένοιωσες όταν είδες το αποτέλεσμα;
Δε θυμάμαι την πρώτη μου φωτογραφία αλλά σίγουρα θυμάμαι το συναίσθημα απογοήτευσης και ανικανότητας που ένιωσα όταν είδα τις πρώτες μου φωτογραφίες. Όταν ξεκίνησα ουσιαστικά να ασχολούμαι με την Τέχνη της Φωτογραφίας ξεκίνησα να μελετώ κλασικούς φωτογράφους για να αποκτήσω ουσιαστική φωτογραφική παιδεία και να βρω τη ματιά μου. Πέρασα πολλά χρόνια που απλά τράβαγα και πέταγα όλες τις φωτογραφίες μου νιώθοντας ανίκανη να τραβήξω οτιδήποτε αξιόλογο, ή έστω οτιδήποτε μπορούσε έστω και στο ελάχιστο να θεωρηθεί τέχνη. Ευτυχώς κατάφερα κάποια στιγμή και απελευθερώθηκα από την προσδοκία του αποτελέσματος και απλά αφέθηκα στη φωτογραφική διαδικασία. Τότε ξεκίνησα να απολαμβάνω τη διαδικασία και να συντονίζομαι με την ματιά μου και την καρδιά μου.
Τι αγαπάς πιο πολύ πορτρέτα ή φωτογραφία τοπίου;
Είναι πολύ δύσκολη η επιλογή ανάμεσα στα πορτρέτα και τη φωτογραφία τοπίου. Τα έχω κάνει κ τα δύο. Τα αγαπώ και τα δύο και με κάποιο τρόπο συντονίζομαι και με τα δύο. Ίσως αν ήμουν αναγκασμένη θα επέλεγα το πορτρέτο κυρίως επειδή αγαπώ τους ανθρώπους. Στα μάτια κάθε μοντέλου καθρεφτίζω τις δικές μου αξίες, πεποιθήσεις και φόβους. Στόχος μου όταν δουλεύω με μοντέλο είναι η φωτογραφική διαδικασία στο τέλος της να μας συντονίζει σε μια κατάσταση εσωτερικής ησυχίας. Δεν τα καταφέρνουμε πάντα. Κάθε φωτογράφιση είναι διαφορετική.
Υπάρχει κάποιος φωτογράφος όπου θαυμάζεις;
Αγαπώ πολύ τη Sally Mann. Είναι από τους φωτογράφους που μου αρέσει το σύνολο της δουλειάς της. Μου αρέσει η αισθητική της, τα πορτρέτα των παιδιών της, ο τρόπος που διαχειρίζεται το χώρο. Η φωτογραφία της έχει μια ενέργεια που μπορεί να σε συνεπάρει μέσα στον κόσμο της. Για εμένα η δουλειά της εκφράζει μια βαθύτερη εσωτερική αλήθεια για τη ζωή της παρόλο που βλέπουμε στιγμές καθημερινότητας.
Ποια είναι τα σχέδια σου για το μέλλον;
Το τελευταίο διάστημα έχω ξεκινήσει μια νέα προσέγγιση στη δουλειά μου. Δημιουργώ και φωτογραφίζω αυτό που θα ήθελα να θυμίζει στιγμιότυπα Ονείρων. Στόχος μου είναι να μπορέσω να αποτυπώσω το δικό μου Κόσμο των Ονείρων. Όλο αυτό είναι ένα πολύ ωραίο ταξίδι για μένα και προέκυψε μέσα στην περίοδο καραντίνας. Κλεισμένη μέσα, αδυνατώντας να εκφράσω τη δημιουργικότητα μου, ο μοναδικός τρόπος διαφυγής στάθηκε η φωτογραφία και η συγγραφή, το οποίο ήταν μεγάλη πρόκληση καθώς είχα συνηθίσει να ταξιδεύω και να φωτογραφίζω έξω.
Τι θα συμβούλευες τους νέους που αγαπούν την τέχνη και ιδιαίτερα την φωτογραφία αλλά διστάζουν ή δυσκολεύονται να επιλέξουν να ασχοληθούν με αυτή;
Απλά να το κάνουν χωρίς να σκεφτούν. Το μυαλό, ο έλεγχος, η λογική στο τέλος μας μπλοκάρει. Η φωτογραφία και γενικά κάθε μορφή τέχνης και δημιουργίας συνδέεται με το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου μας, εκεί που δεν υπάρχει λογική συνεπαγωγή μόνο η εσωτερική μας μαγεία. Για πολλά χρόνια μόνο φωτογράφιζα χωρίς να μοιράζομαι τη δουλειά μου με άλλους, κυρίως από ανασφάλεια και ισχυρή αυτοκριτική. Ευτυχώς τα κατάφερα και απελευθερώθηκα από αυτό. Όταν σταμάτησε να με νοιάζει το φωτογραφικό αποτέλεσμα και η αποδοχή τότε ξεκίνησα ουσιαστικά να φωτογραφίζω. Τότε ξεκίνησα να το κάνω για μένα, για την δίκη μου ψυχή. Εκείνη τη στιγμή ήρθαν δίπλα μου και άλλοι. Όλοι οι Δημιουργοί, δηλαδή όσοι παράγουμε Τέχνη οποιασδήποτε μορφής, ζούμε για εκείνον τον ένα που θα το δει και θα έρθει να μας πει με μάτια υγρά από τη συγκίνηση, ότι τον άγγιξε. Για μένα αυτό είναι η μεγαλύτερη πληρότητα που φέρνει η Φωτογραφία. Το γεγονός ότι μπορώ να επικοινωνήσω αυτό που είμαι και να αγγίξω άλλους μέσα σε ένα χαοτικό κόσμο. Μόνο για αυτό αξίζει κάθε φορά.
Φτάσαμε στο τέλος λοιπόν ακόμη ενός ταξιδιού. Είναι σημαντικό όταν ένας άνθρωπος μέσα από αυτό που κάνει να νιώθει ηρεμία και γαλήνη μέσα του, γιατί είναι και ο μόνος τρόπος να γίνει και ευτυχισμένος. Γενικά εμείς οι άνθρωποι έχουμε μάθει να ζητάμε όλο και πιο πολλά, ενώ αυτά που στην τελική μας γεμίζουν είναι τόσο απλά και λίγα. Όπως ένας περίπατος στην φύση, μια αγκαλιά, η συντροφιά, η αγάπη, η υγεία και φυσικά η τέχνη μας. Η ζωή δεν είναι τόσο περίπλοκη όσο θέλουμε να πιστεύουμε, απλά βγείτε έξω, πάρτε μια βαθιά ανάσα, κοιτάξτε τον ουρανό ενώ παράλληλα έχετε ανοίξει διάπλατα τα χέρια σας. Νιώστε τον αέρα και τον ήλιο που χαϊδεύουν απαλά το πρόσωπό σας, ακούστε τα πουλιά που κελαηδούν ελεύθερα. Αυτό είναι τέχνη παιδιά και αυτό είναι η ζωή…!
Ως την επόμενη μας συνάντηση, καλές Λήψεις!
