Συνέντευξη: Μαριέλα Αλεποπούλου Μεντίζη
Επιμέλεια: Άλμα Κόρα
Γνωρίζοντας ολοένα και ποιο πολλούς νέους ταλαντούχους καλλιτέχνες, μας κάνει να αισθανόμαστε πως υπάρχει κάποια ελπίδα, πως τελικά ο κόσμος μας δεν είναι μονάχα κακές ειδήσεις. Υπάρχουν παιδιά, όπως ο σημερινός μας καλεσμένος, που με την μουσική και την τέχνη του “γρατζουνάνε” λιγάκι το μαύρο πέπλο και δημιουργούν μικρές σχισμές φωτός μέσα από αυτό. Ας γνωρίσουμε λοιπόν λίγο καλύτερα και μαζί τον Θάνο Γρίβα.
Πως αποφασίσατε να ακολουθήστε τον δρόμο της υποκριτικής;
H υποκριτική ήταν κάτι που είχα συνεχώς στο πίσω μέρος του μυαλού μου αλλά η αλήθεια είναι, πως μέχρι να περάσω φοιτητής και να βρεθώ σε μία Σχολή που δεν με ενδιέφερε, ήταν κάτι που με φόβιζε να το τολμήσω. Μέχρι που ήρθε λοιπόν εκείνη η ώρα που βρίσκεσαι σε ένα χάος και έχεις ένα κενό μέσα σου σε σχέση με το τι θέλεις να κάνεις στη ζωή σου. Αφού λοιπόν έχω πάρει την απόφαση να εγκαταλείψω την Σχολή στην οποία είχα περάσει και να ασχοληθώ με την μουσική, το θέατρο συνέχιζε να με τρώει σαν απωθημένο. Εκεί καθοριστικό ρόλο και πολύ βοηθητικό έπαιξε η γλυκιά και «τρελή» μου μανούλα, η οποία ενώ εγώ ήμουν σε μία σύγχυση σε σχέση με το τι θα κάνω με το θέατρο, με παίρνει μία μέρα τηλέφωνο και μου λέει πως στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. της Πάτρας, όπου και έμενα τότε, γίνονται κάποια σεμινάρια υποκριτικής και πως θα ήταν καλό να πάω. Εγώ ανένδοτος, διότι είχα αποφασίσει να ανέβω στην Αθήνα για να δώσω εξετάσεις στο Εθνικό Θέατρο, και εκείνη να μου λέει «Bρε αγόρι μου, πήγαινε πρώτα στα σεμινάρια να δεις αν όλο αυτό με την υποκριτική είναι έτσι όπως το φαντάζεσαι και μετά δίνεις και στο Εθνικό και όπου άλλου γουστάρεις». Αφού λοιπόν το επεξεργάστηκα δυο τρεις μέρες, με πολύ αντίδραση και σχεδόν άρνηση όντας 18 χρονών, πήρα την απόφαση να δηλώσω συμμετοχή στο σεμινάριο και από την πρώτη μέρα του σεμιναρίου και μετά είδα πως το θέατρο δεν ήταν μόνο αυτό που φανταζόμουν αλλά κάτι πολύ πιο μαγικό και δύσκολο συνάμα, αλλά είχα πάρει μέσα μου την απόφαση να ολοκληρώσω αυτήν την διαδρομή, καθώς μετά το σεμινάριο ήρθε και η Σχολή στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. της Πάτρας. Φυσικά επίσης καθοριστικός παράγοντας στην επιλογή αυτή ήταν και οι άνθρωποι που βρίσκονταν στο σεμινάριο και μετέπειτα καθηγητές μου, Νίκος Γιαλελής και Ελένη Μποζά και άλλοι καθηγητές μου αργότερα στη Σχολή όπως ο Θοδωρής Αμπαζής, ο Δημήτρης Ήμελλος, ο Τσέζαρις Γκραουζίνις, η Παρθενώπη Μπουζούρη κ.ά. που ο καθένας τους μου έδωσε ένα σημαντικό εργαλείο τόσο για την υποκριτική όσο και για την ζωή.
Εκτός από το θέατρο όμως ασχολείστε και με την μουσική, είστε μέλος και συνδημιουργός της μπάντας σας Μr. Egglemon & The Headfish. Πως προέκυψε αυτή η ιδέα;
Όσο έμενα στην Πάτρα και ήμουν περίπου στο δεύτερο με τρίτο έτος της Δραματικής Σχολής πήρα την απόφαση να ξεκινήσω να παίζω μουσική στο δρόμο, κάτι που επίσης ήθελα να δοκιμάσω. Έτσι και έγινε λοιπόν. Στην αρχή έβγαινα μόνος μου και μετά με έναν φίλο μου τότε που γνώριζε ήδη τα παιδιά με τα οποία στην πορεία δημιουργήσαμε τους Mr. Egglemon & The Headfish. Mία μέρα που έπαιζα λοιπόν με τον φίλο μου ήρθανε και τα παιδιά και δεν μας πήρε και πολύ να δεθούμε και να αρχίσουμε να παίζουμε όλοι μαζί στο δρόμο. Μετά από αρκετό παίξιμο στο δρόμο έπεσε η ιδέα να ηχογραφήσουμε μία σειρά κομματιών, με τον καθέναν, να φέρνει στο homestudio που ακόμα έχουμε σε ένα υπόγειο στην Πάτρα, το δικό του κομμάτι και όλοι μαζί να κάνουμε την ενορχήστρωση και να προσθέτουμε
ιδέες στο καθένα. Εκεί στο studio, βγήκε μια μέρα λοιπόν και το όνομα της μπάντας, από τον Γιώργο και τον Πορφύριο και η αλήθεια είναι πως παρά το μεγάλο του όνομα δημιουργεί ένα μυστήριο σε σχέση με το ποιος είναι ο «κύριος Αυγολέμονος» και ποια τα «κεφαλόψαρα». Δεν υπάρχει ακριβώς κάποια αναφορά από πίσω ούτε και κάτι το κουλτουριάρικο. Ήταν νομίζω έμπνευση της στιγμής των δύο παιδιών και οι υπόλοιποι το βρήκαμε ωραίο. Αφού ολοκληρώσαμε την ηχογράφηση αυτών των κομματιών που ήμασταν σε μία άγουρη περίοδο η αλήθεια είναι και δεν ξέραμε αν θα συνεχίζαμε σαν μπάντα, με τον καιρό δεθήκαμε πολύ με τα παιδιά και συνεχίσαμε να παίζουμε πολύ στο δρόμο κάτι που κάνουμε ακόμα και τώρα και να κάνουμε και κάποια Live στην Πάτρα όντας η έδρα μας. Κάπου το χειμώνα του 18 συζητούσαμε και επεξεργαζόμασταν να δημιουργήσουμε ένα consept album, το οποίο μετά από πολλά κύματα που περάσαμε καταφέραμε τελικά να το ηχογραφήσουμε μόνοι μας, κλεισμένοι για περίπου 10 μέρες στην υπόγα μας. Είναι διαθέσιμο στο κανάλι μας στο youtube (για όποιον ενδιαφέρετε να πάρει μία γεύση) με τίτλο «The Wicked Crew» και ετοιμάζουμε ίσως κάποια στιγμή ένα remastered αυτού του album. Η μπάντα αυτή είναι για μένα εδώ και 5 τουλάχιστον χρόνια, οικογένειά μου. Με τα παιδιά έχουμε δεθεί πολύ και έχουμε περάσει πολλά μαζί, από tour στα νησιά του Ιονίου, κάνοντας οτοστόπ για να μετακινηθούμε από το ένα μέρος στο άλλο, μέχρι κυνηγητό στους δρόμους γιατί παίζουμε μουσική, κάτι που εύχομαι να αλλάξει κάποια στιγμή σε αυτή τη χώρα. Αυτή τη στιγμή προσπαθούμε να κρατήσουμε συνδεδεμένη την μπάντα, μιας και ο καθένας μας βρίσκεται σε 5 διαφορετικές πόλεις και το καταφέρνουμε σε ένα βαθμό, παίζοντας κατά καιρούς μουσική στους δρόμους της Διονυσίου Αρεοπαγίτου και ίσως με επερχόμενα live σε Αθήνα και Πάτρα. Και κάπως έτσι λοιπόν φτάσαμε στους Mr. Egglemon & Τhe Headfish, με τον Πορφύριο Τάσση, την Ισιδώρα Τάσση, τον Ανδρέα Παπαεμανουήλ, τον Σταύρο Παύλου και πρόσφατα «μυήθηκε» στην οικογένεια και ένα καινούργιο μέλος ο Σπύρος Παπαδημητρόπουλος.
Κάπου αναφέρετε πως θα θέλατε να είστε φωτογράφος! Το έχετε τολμήσει μέχρι σήμερα να το ακολουθήσετε;
Η φωτογραφία είναι κάτι που μου αρέσει πολύ. Δεν νομίζω ότι θα ήθελα να γίνω επαγγελματίας φωτογράφος. Είναι κάτι που κάνω τελείως ερασιτεχνικά αν και θα ήθελα κάποια στιγμή να έχω τον χρόνο να πάρω και κάποια γνώση πάνω στο συγκεκριμένο κομμάτι. Μέχρι τώρα απλώς κατά καιρούς τραβάω φωτογραφίες κυρίως δρόμου αλλά πάντα τελείως εμπειρικά. Σίγουρα θα ήθελα να έχω κάποια στιγμή την δυνατότητα να πάρω μία καλή φωτογραφική κάμερα και πόσο μάλλον αναλογική κάτι που με γοητεύει πολύ.
Αγαπημένος καλλιτέχνης;
Έχω πολλούς αγαπημένους καλλιτέχνες όπως η φωτογράφος δρόμου Βίβιαν Μάιερ της οποίας η βιογραφία είναι τρομερά συγκινητική, ο Bod Dylan, o Tom Waits, o Jackson C. Frank του οποίου η βιογραφία είναι επίσης
ανατριχιαστική, ο J.B. Lenoir (τρομερός «άσημος» bluesman), οι Rolling Stones, ο Ken Loach, o Τσάρλι Τσάπλιν, η Lady Gaga την οποία μετά από ένα ντοκιμαντέρ που είδα για την ζωή της έπαθα πλάκα με το πόσο γαμάτη και προσγειωμένη είναι και πόσο καλλιτέχνης προσπαθεί να είναι μέσα στην βιομηχανία της μουσικής, ο Antony Hopkins, o Daniel Day Lewis κ.α.
Πιστεύετε πως το θέατρο έχει ακόμη την μαγεία που είχε κάποτε;
Η θεατρική διαδικασία θεωρώ πως έχει και θα έχει για πάντα την μαγεία της. Από την άλλη η αλήθεια είναι πως είναι ελάχιστες οι θεατρικές παραστάσεις που μου φαίνονται μαγευτικές τα τελευταία χρόνια. Νιώθω πως χάνεται σε πολλές περιπτώσεις ο λόγος για τον οποίο ανεβαίνει μία παράσταση. Αντιλαμβάνομαι ότι ζούμε στον κόσμο της θέασης και του εντυπωσιασμού αλλά εγώ προσωπικά έχω την ανάγκη μία παράσταση να μην μένει μόνο σε αυτό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι παραστάσεις θα πρέπει να έχουν μία βαρύτητα και ένα «κουλτουριάρικο βάθος». Με συγκινεί προσωπικά η απλότητα και αυτό πιστεύω πως είναι κάτι που θα ήθελα να συνυπάρχει με οποιαδήποτε φόρμα μιας παράστασης. Ούτως ή άλλως το ζητούμενο είναι η αφήγηση μιας ιστορίας. Τα μέσα με τα οποία θα την αφηγηθεί ο κάθε σκηνοθέτης και η κάθε παράσταση είναι κάτι προσωπικό το οποίο από την στιγμή που παίρνει δημόσια μορφή οφείλει για μένα να γίνεται καθολικό.
Δράμα ή κωμωδία και γιατί;
Όπου είναι τα λεφτά (όπως λέει και ο φίλος μου ο Αντρέας). Αστειεύομαι φυσικά. Προσωπικά δεν έχω καταλήξει σε ένα από τα δύο και δεν ξέρω και αν θα μου δημιουργηθεί η ανάγκη να καταλήξω. Προς το παρών θέλω να κινούμαι και στα δύο και επειδή έχω πολύ δρόμο μπροστά μου και πολλά να μάθω και να πάρω από το κάθε είδος, θέλω να ακολουθώ τον δρόμο του Τσάπλιν τον οποίο θαυμάζω αφάνταστα και είναι μαγευτικός ο τρόπος με τον οποίο μέσα από τα έργα του υπηρετεί και τα δύο με αξιοθαύμαστο και αξιοζήλευτο τρόπο.
Συμμετείχατε και στις «’Άγριες Μέλισσες». Πως ήταν η εμπειρία σας αυτή;
Δεν είχα ξανακάνει τηλεόραση μέχρι πριν και όταν μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία μέσα από τις «Άγριες Μέλισσες» ήμουνα τρομερά αγχωμένος στο πως θα μπορέσω να ανταπεξέλθω σε έναν κώδικα υποκριτικής που δεν γνώριζα και αφορά την κάμερα και πόσο μάλλον ένα καθημερινό σήριαλ. Παρόλο αυτά είχα την τύχη και την χαρά να συνεργαστώ με πολύ καλούς ηθοποιούς όπως ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, η Έλλη Τρίγγου, ο Δημήτρης Γκοτσόπουλος, o Xρήστος Μαλάκης κ.ά. οι οποίοι ήταν πολύ ζεστοί και βοηθητικοί απέναντί μου και χαίρομαι πολύ που είχα αυτήν την αντιμετώπιση σαν νέος ηθοποιός που δοκιμάζεται πρώτη του φορά στην τηλεόραση. Αλλά και οι σκηνοθέτες της σειράς ήταν εξαιρετικοί απέναντι μου όπως και όλο το υπόλοιπο team, από την casting director Μιράντα Ρωσταντή και τον βοηθό σκηνοθέτη Γιώργο Βασσάλο και νιώθω ευγνώμων για αυτή την συνεργασία, όπως επίσης και για την εξαίρετη συνεργασία που είχα και με κάποια guest στην σειρά «Μην αρχίζεις την Μουρμούρα» με ένα υπέροχο team και εκεί, από τον σκηνοθέτη Διονύση Φερεντίνο, την καταπληκτική casting director Εύα Λαμπροπούλου, τους ηθοποιούς Σπύρο Χατζηαγγελάκη, Μαρία Χάνου και Τόλη Παπαδημητρίου.
Ποια είναι τα σχέδιά σας για την ερχόμενη σεζόν;
Τα σχέδιά μου για την ερχόμενη σεζόν θα είναι να ολοκληρώσω τα προσχέδια του εξοχικού μου στο Miami και να σαρώσουμε τις μουσικές σκηνές της Νέας Υόρκης με την μπάντα μου. Φυσικά και αστειεύομαι για άλλη μια φορά, αν και το δεύτερο θα ήθελα πολύ να συμβεί. Λόγω της φύσης του επαγγέλματος μου, προσπαθώ να μην κάνω μακροπρόθεσμα σχέδια και να κινούμαι με μικρά βήματα κάθε φορά. Αυτή την στιγμή έχω την χαρά και την τιμή να συνεργάζομαι με τον Θοδωρή Αθερίδη ο οποίος σκηνοθετεί την παράσταση «Άσπρο Πάτο» σε θεατρική διασκευή της βραβευμένης ταινίας «Another Round» τoυ Thomas Vintenberg, στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης και να βρίσκομαι δίπλα σε εξαίρετους ηθοποιούς όπως ο Μιχάλης Ιατρόπουλος, ο Νίκος Ορφανός και ο Αλέξανδρος Ν. Μπαλαμώτης. Είμαι τρομερά ευγνώμων απέναντι στον Θοδωρή ο οποίος και με εμπιστεύτηκε να είμαι μέρος της δουλειάς αυτής και να σταθώ ως νέος ηθοποιός δίπλα σε αυτούς τους ηθοποιούς που έχουν πολλά περισσότερα θεατρικά χιλιόμετρα από μένα. Οπότε είμαι σε μία προσμονή αυτή την στιγμή της πρεμιέρας του έργου που έχει προγραμματιστεί για τις 26 Οκτωβρίου και απολαμβάνω απίστευτα την διαδικασία των προβών. Θα είναι πιστεύω μία ενδιαφέρουσα δουλειά και αναμένω για το αποτέλεσμά της, μιας και ανεβαίνει σε παγκόσμια πρώτη. Σίγουρα θα ήθελα στην συνέχεια της χρονιάς να δουλέψω και σε άλλες ενδιαφέρουσες δουλειές όπως αυτή και να έχω την ευκαιρία για μία καλή συνεργασία στην τηλεόραση και πόσο μάλλον τον κινηματογράφο (το οποίο είναι κάτι που ανυπομονώ πολύ να δοκιμαστώ) και εννοείται φυσικά πολλά live με τους Mr. Egglemon & The Headfish.
