Συνέντευξη με τον Σπύρο Περδίου – “Πιστεύω ακράδαντα ότι η περιέργεια είναι η κινητήριος δύναμη τού σύμπαντος”

Συνέντευξη: Μαριέλα Αλεποπούλου Μεντίζη

Επιμέλεια: Άλμα Κόρα

Αγαπημένοι μας αναγνώστες, σήμερα θα σας γνωρίσουμε έναν πραγματικά άνθρωπο της τέχνης. Έναν άνθρωπο που δεν επαναπαύεται και εξερευνά την κάθε γωνιά της ζωής. Γιατί η τέχνη είναι η ίδια η ζωή μας.
Είναι λοιπόν απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, έχει παρακολουθήσει σεμινάρια υποκριτικής τέχνης με τους Φέλιμ Μακ Ντέρμοτ, Πιερ Πραντινάς, Φερν Σμιθ, Πωλ Ντέιβις, Νίκη Τριανταφυλλίδη και Άκη Δαβή. Έχει σπουδάσει επίσης, στο Τμήμα Μαθηματικών του Πανεπιστημίου Κρήτης. Συνεργάστηκε σε θεατρικές, μουσικές και χοροθεατρικές παραστάσεις με το Εθνικό Θέατρο, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος κ.ά.. Με την ΕΛΣ συνεργάστηκε την καλλιτεχνική περίοδο 2008/09, όταν εμφανίστηκε ως Κλέων στην οπερέτα Οι απάχηδες των Αθηνών. Μιλάμε για τον Σπύρο Περδίου και όσα αναφέραμε για κείνον είναι απλά μια μικρή εισαγωγή μπροστά σε όσα έχει απασχοληθεί κατά καιρούς. Και ο οποίος είναι πραγματικά ένα απο τα καλύτερα παραδείγματα που θα μπορούσε ένας νέος καλλιτέχνης να ακολουθήσει και να εμπνευστεί.

Σε μια συνέντευξή σας αναφέρετε πως αυτό που θα θέλατε να κάνετε ως παιδί όταν μεγαλώσετε ήταν να γίνετε αστροφυσικός. Παρ’ όλα αυτά είστε ηθοποιός, φωτογράφος, έχετε ασχοληθεί με την μουσική, το ραδιόφωνο και πολλά άλλα εκτός από την αρχική σας επιλογή. Τι σας έκανε να στραφείτε προς όλες αυτές τις τέχνες? Η περιέργεια να τις γνωρίσετε ή η αγάπη σας για την τέχνη γενικότερα?

Πιστεύω ακράδαντα ότι η περιέργεια είναι η κινητήριος δύναμη τού σύμπαντος. Ακόμα και η ίδια η ύλη μοιάζει να “πειραματίζεται” με καινούργιες δυνατότητες, πόσο μάλλον εμείς που έχουμε και το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τής αυτοσυνείδησης. Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου περιορισμένο σε έναν τομέα, σε έναν τρόπο έκφρασης και σε ένα μόνο γνωστικό πεδίο. Οι τέχνες, είναι η αναπόφευκτη ανάγκη όταν ο κόσμος δεν μας γεμίζει, με άλλα λόγια όταν εμείς δεν μπορούμε να είμαστε διαρκώς παρόντες και συνειδητοί. Είτε είμαστε οι δημιουργοί, είτε οι καταναλωτές τής τέχνης. Είναι δηλαδή οι τέχνες το δεκανίκι αυτής μας τής αναπηρίας. Αλλά και η λογική των μαθηματικών, τα οποία έχω σπουδάσει κιόλας, είναι μια πολύ θελκτική περιοχή. Γι’ αυτό δεν παύω να ασχολούμαι και με πιο “ορθολογιστικά” θέματα. Αυτό που διαπιστώνω είναι ότι η Λογική και η Διαίσθηση υπάρχουν παντού. Μια ζωή, μια Τέχνη, ή μια Επιστήμη, στην οποία λείπει το ένα από τα δύο, δεν μπορεί να σταθεί.

Συνήθως τους ανθρώπους της τέχνης, όποια και αν δεν είναι αυτή, τους χαρακτηριζουν ως “Ανήσυχα Πνεύματα”. Γιατί πιστεύετε πως συμβαίνει αυτό? Θα χαρακτηριζατε και εσεις τον εαυτό σας ως “Ανήσυχο Πνεύμα”?

Ιδιαίτερα στην εποχή που ζούμε, με τα τόσα ερεθίσματα, τις τόσες πληροφορίες και κυρίως τις τόσες ανάγκες, θα ήταν -επιεικώς μιλώντας- εθελοτυφλισμός να μένουμε απαθείς και καθησυχασμένοι μπροστά στις δυνατότητες αλλά και τις απαιτήσεις της ζωής μας. Η τέχνη είναι (ή θα έπρεπε να είναι) το άλλοθι και ο καταλύτης για να βγούμε από το λαγούμι μας και να αγγίξουμε όλα αυτά που μας φοβίζουν. Στους καλλιτέχνες, απλώς δίνεται βήμα για να εκθέσουν αυτή τους την ανησυχία. Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν κι άλλα πολλά “Ανήσυχα Πνεύματα” που απλώς περιορίζουν την ανησυχία τους στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού τους. Το άπειρο τού σύμπαντος και των πιθανοτήτων και το πεπερασμένο της ύπαρξής μας, είναι ο κύριος πόλεμος μέσα μας, με πρώτη απώλεια το θάρρος μας και δεύτερη την ενσυναίσθησή μας. Όπως έλεγε και ο -συντοπίτης μου, μιας κι αυτός γεννήθηκε στην Τρίπολη- Κώστας Καρυωτάκης “με το μηδέν και το άπειρο να συμφιλιωθούμε”. ΑΥΤΌ είναι ο λόγος τής “ανησυχίας” όλων μας, είτε το παραδεχόμαστε και συμφιλιωνόμαστε με αυτό, είτε όχι. Το θέμα είναι ΤΙ κάνεις μ’ αυτή την ανησυχία. Τελευταία αποδεικνύεται ότι ο φόβος μας απέναντι στον θάνατό μας, μας οδηγεί σε απόλυτο καθησυχασμό και άκριτη καταβρόχθιση ενός κυρίαρχου αφηγήματος. Σαν να νεκρώνεται το πνεύμα μας και να παρακάμπτονται οι λογικές μας διεργασίες. Το να είσαι “Ανήσυχο Πνεύμα” τείνει να χαρακτηριστεί έως και παράνομο. Οι απαντήσεις επιβάλλονται και δεν επιτρέπεται να αμφισβητηθούν!!! Μαζί μ’ αυτό επιβάλλεται ένας νέος τρόπος ζωής. Με αυτό σαν καινούργιο δεδομένο, μάλλον ανατρέπεται η φυσική(?) σχέση των καλλιτεχνών με την “πνευματική ανησυχία”, μιας και πολλοί απ’ αυτούς είτε έχουν χαθεί από προσώπου γης και τηρούν σιγή ιχθύος, είτε εμφανίζονται ”βασιλικότεροι τού βασιλέως” συμμετέχοντας στο παιχνίδι τής επιβολής. Κοιτώντας πίσω, βλέπω ότι ήμουν ανήσυχος από τα πρώτα μου χρόνια. Δεν δεχόμουν άκριτα ό,τι μού δινόταν και το αμφισβητούσα πολύ. Ήθελα να βρω μόνος μου τις απαντήσεις και να προσδιορίσω την θέση μου στον κόσμο. Πράγμα που συνεχίζεται έως και τώρα. Οπότε, σε συνδυασμό με την περιέργειά μου για τα πράγματα, ναι, με θεωρώ “Ανήσυχο Πνεύμα”.

Αγαπημένο θεατρικό έργο?

Το “Στην μοναξιά των κάμπων με βαμβάκι” τού Bernard-Marie Koltès. Το διάβασα πριν από τριάντα και χρόνια κι ακόμα δεν το έχω ξεπεράσει.

Φωτογραφία: Σπύρος Περδίου

Καθώς μελετούσα την δουλειά σας ως φωτογράφο διαπίστωσα πως οι φωτογραφίες σας έχουν τόση ένταση που σε “προκαλούν” να τις εξερευνήσεις. Ξεκίνησα λοιπόν κοιτάζοντας τις πιο παλιές φτάνοντας στις πιο πρόσφατες φωτογραφίες σας στο προσωπικό σας λογαριασμό στο instagram. Καθολη την διάρκεια αισθανόμουν πως έκανα ένα συνεχόμενο ταξίδι στο χρόνο. Υπάρχει κάποιο κριτήριο που επιλέγετε ώστε να κάνετε το τελικό κλικ?

Ένα βασικό κριτήριο είναι το αν οι συγκεκριμένες φωτογραφίες θα με ενδιέφεραν και μένα σαν θεατή. Δεν είναι εύκολο, βέβαια, να αποστασιοποιηθώ από το γεγονός ότι θα είναι δικό μου “γέννημα” και να τις δω αντικειμενικά. Μια άλλη πρόκληση είναι να ξεχωρίσω από την φωτογραφία ό,τι δεν βρίσκεται στο κάδρο εκείνη την στιγμή. Αυτό είναι αρκετά δύσκολο, επειδή αναπόφευκτα έχω ερεθίσματα συνολικά απ’ όλες μου τις αισθήσεις και διακατέχομαι από την συγκεκριμένη διάθεση της στιγμής της λήψης. Πέρα, όμως από το κλικ, βασική είναι και η απόφαση για τον τρόπο επεξεργασίας. Θα έχει η φωτογραφία χρώμα, ή θα είναι ασπρόμαυρη; Θα έχει ένα συγκεκριμένο ύφος; Θα επέμβω με κάποιον τρόπο στο θέμα; Αυτά είναι ερωτήματα των οποίων οι απαντήσεις ΕΊΝΑΙ μέρος της φωτογραφίας, δεν πρέπει να το ξεχνάμε κι αυτό. Αναπόφευκτα, εφόσον η φωτογραφία είναι καταγραφή, θα καταγράφεται και το ταξίδι μου στον χρόνο. Αλλάζουν τα μέσα λήψης, ο εξοπλισμός, η τεχνική, οι επιρροές, οι ανάγκες μου, οι συναισθηματικές μου καταστάσεις, οι χώροι, οι άνθρωποι… Κι όπως λέει και η κβαντική θεωρία, ποτέ δεν είναι ξέχωρος ο παρατηρητής από το παρατηρούμενο. Παραφρασμένα: ο καταγραφέας από το καταγραφούμενο.

Ποια ήταν η πρώτη σας φωτογραφία, θυμάστε?

Όταν, έφηβος, έπιασα στα χέρια μου την πρώτη μου μηχανή, μια αρχαία Yashica, το πρώτο που έκανα ήταν να την στρέψω στον ουρανό και να φωτογραφίσω τα σύννεφα. Ήταν η διέξοδός μου. Το σημείο φυγής σε ένα οροπέδιο όπως αυτό όπου ζούσα (αλλά και μια κλειστή από παντού ζωή) είναι μόνο προς τα πάνω.

Πηγή έμπνευσης?

Πηγή έμπνευσης, για τις φωτογραφίες που τραβάω γενικότερα, είναι και το αισθητικό μέρος, αλλά και το σημειολογικό. Το τι, δηλαδή, προκαλεί μέσα μου, συνειδητά ή ασυνείδητα, η θέαση του συγκεκριμένου θέματος – η ιστορία που τελικά θέλω να μοιραστώ. Όπως σ’ εκείνες τις πρώτες φωτογραφίες το κίνητρο ήταν η διάθεσή μου να απεμπλακώ από την πραγματικότητα, έτσι και τώρα κινητήριος δύναμη είναι η διάθεσή μου να πω μια ιστορία, ή να ξανα-αφηγηθώ την ιστορία ενός προσώπου ή αντικειμένου με άλλο τρόπο. Επίσης το να μοιραστώ με άλλους τι σημαίνει για μένα το Ωραίο, χωρίς, βέβαια, να θέλω να πείσω κανέναν γι’ αυτό… Οι υπόλοιπες τέχνες, αλλά και το έργο άλλων φωτογράφων δεν παύουν να είναι έμπνευση και εφαλτήριο για να ασχοληθώ με ένα συγκεκριμένο θέμα, ή τρόπο καταγραφής. Ασχολούμαι και με την κινούμενη εικόνα και την κινηματογράφηση, οπότε εκεί μπορώ πιο εύκολα να πω μια ιστορία η οποία έχει μεγαλύτερη διάρκεια.

Πώς προέκυψε η συνεργασία σας με την τηλεοπτική σειρά Άγριες Μέλισσες?

Είχα στείλει στην Μιράντα Ροσταντή, την casting director τής σειράς, ένα μέιλ με το βιογραφικό μου και την διάθεσή μου να συμμετέχω. Μετά από κάμποσο καιρό ακολούθησε μια συνάντηση μαζί της και ένα δοκιμαστικό, κι έτσι …συναντηθήκαμε με τον Χαρίλαο Μόρτζο.

Φωτογραφία: Σπύρος Περδίου

Αν έπρεπε να επιλέξετε ανάμεσα στην φωτογραφία και στην υποκριτική?

Δεν μου αρέσουν οι forcé επιλογές. Αν και με την υποκριτική ασχολούμαι επαγγελματικά περισσότερο χρόνο απ’ ό,τι με την φωτογραφία, δεν θα ήθελα να εγκαταλείψω καμία από τις δύο. Η διάθεσή μου τής έκφρασης είναι μία. Όλα τα άλλα είναι ψευδοπροβλήματα.

Τι μήνυμα θα δίνατε στα νέα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με τον καλλιτεχνικό χώρο?

Να ψάξουν το θέμα όσο μπορούν περισσότερο. Να δουν τι συμβαίνει και πίσω από αυτό που βλέπουν οι πολλοί. Στο τέλος να κάνουν ό,τι θέλει η ψυχή τους, αλλά να ξέρουν ότι βιοποριστικά θα δυσκολευτούν πάρα πολύ. Υπάρχουν κέρδη, υπάρχουν και χασούρες σε κάθε μας επιλογή. Όμως αν δεν κάνουμε οι ίδιοι τα λάθη μας, ούτε το μάθημα θα πάρουμε όπως πρέπει, ούτε θα ξεφύγουμε από τα απωθημένα μας και το “τι θα γινόταν αν…”.

Ποια είναι τα σχέδιά σας για το μέλλον?

Δεν συνηθίζω να κάνω σχέδια.

 

Διαβάστε επίσης:

Συνέντευξη με τον Παναγιώτη Γαβρέλα – “Στην πρώτη σκηνή που γύρισα και με τις 3 μαμάδες ταυτόχρονα ήμουν αγχωμένος”

Συνέντευξη με τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Δημήτρη Γεωργαλά – “Αυτό που μπορεί να κάνει η τέχνη είναι να βρίσκεται πάντα κάπου κοντά μας και να μας παρηγορεί”

Η ζωή μου χωρίς τη ζωγραφική.. είναι μισή” – Συνέντευξη με τη ζωγράφο Ζάννα Αρτέμη

Θέλετε να μαθαίνετε πρώτοι όλα τα νέα από τον χώρο της τέχνης; 
Κάντε like στη σελίδα του theobscura.gr στο Facebook
Ακολούθηστε το theobscura.gr στο Twitter
Ακολούθηστε το theobscura.gr στο Instagram

Κοινοποιήση:

Σχόλια

{{ reviewsTotal }}{{ options.labels.singularReviewCountLabel }}
{{ reviewsTotal }}{{ options.labels.pluralReviewCountLabel }}
{{ options.labels.newReviewButton }}
{{ userData.canReview.message }}

ΔΕΙΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ