Συνέντευξη: Μαριέλα Αλεποπούλου Μεντίζη
Επιμέλεια: Άλμα Κόρα
Ο Δημήτρης Πλειώνης τελείωσε το πανεπιστήμιο και συγκεκριμένα τη σχολή ΤΕΦΑΑ, όπου ήρθε 4ος Βαλκανιονίκης στο αγώνισμα 110 μέτρων με εμπόδια το 1997 και Πρωταθλητής Ελλάδος στίβου στο αγώνισμα του δεκάθλου και του δρόμου των 110 μέτρων με εμπόδια. Στη συνέχεια γράφτηκε και τελείωσε τη δραματική σχολή ”Εμπρός”. Είναι ηθοποιός και σκηνοθέτης και ασχολείτε με το θέατρο απο το 1998. Εδώ και χρόνια, έχει δημιουργήσει μια ομάδα με την ονομασία ΤΟΠΙ, όπου παίζει και σκηνοθετεί θεατρικές παραστάσεις για παιδιά. Ο ταλαντούχος και δημιουργηκός Δημήτρης Πλειώνης, ασχοληθεί κυρίως με το θέατρο, όπου περιλαμβάνει έργα από όλο το φάσμα του ελληνικού και ξένου ρεπερτορίου.
Μπορείτε να τον συναντήσετε στην Θεσσαλονίκη 1-2-3 Απριλίου με την παράσταση « Να σου πω μια ιστορία» στο Θεατρο Μετροπόλιταν.Η παράσταση είναι επιχορηγούμενη από το ΥΠΠΟΑ και στην Αθήνα παίχθηκε για πέντε μήνες όπου κάθε μέρα ήταν sold out.
Μα προς το παρόν ας τον γνωρίσουμε λίγο καλύτερα και παρέα!
Έχετε προσφέρει πολλά στον χώρο του αθλητισμού, πώς σας κέρδισε κάτι τελείως διαφορετικό όπως είναι το Θέατρο?
Ξεκίνησα αθλητισμό από πολύ μικρός στο αγώνισμα του στίβου ( Δεκαθλο ). Τα όνειρα μου ήτανε όλα γύρω από τον αθλητισμό και το μεγαλύτερο αυτών, ήτανε να εκπροσωπήσω την Ελλάδα σε αγώνες στο εξωτερικό ως μέλος της εθνικής ομάδας , κάτι που κατάφερα. Κάποια στιγμή στη ζωή μου άρχισα να βλέπω θέατρο κ ένιωσα ότι αυτός ο κόσμος μου ταιριάζει ….
Αν ρωτήσουμε κάποιους ανθρώπους του θεάτρου τι ήθελαν να κάνουν εξαρχής, η πλειοψηφία θα μας απαντήσει πως ήθελαν να κάνουν 3-4 επαγγέλματα, χωρίς η υποκριτική να είναι μέσα σε αυτά. Εν τέλη μήπως αυτός είναι ο λόγος που επιλέγουμε το Θέατρο? Γιατι μέσα απ’ αυτό μπορούμε να ήμαστε ότι θέλουμε και ότι ποτέ δεν τολμήσαμε?
Ποτέ δεν είχα εκφράσει την θέληση να γίνω ηθοποιός όταν ήμουνα νέος. Στην πραγματικότητα η ζωή μου ήταν μόνο προπόνηση, προπόνηση κ πρωταθλητισμός δε σκεφτόμουνα τίποτα άλλο. Όταν εντέλει αποφάσισα να δώσω εξετάσεις στη δραματική σχολή και μπήκα στο πρώτο έτος κατάλαβα ότι αυτή είναι μια πόρτα που ήθελα πολύ να εξερευνήσω. Ανακάλυψα ένα καινούργιο κόσμο, τον κόσμο του πνεύματος και της κακοτεχνίας, καινούργια κείμενα, συγγραφείς, ανθρώπους λόγιους και ξαφνικά μέσω της τέχνης η ζωή μου έγινε πολύχρωμη.
Σας έχουμε συναντήσει σε τηλεοπτικές σειρές μα και στο θέατρο. Ξεχωρίζετε κάποιο από τα δύο? Αν ναι γιατί?
Θα μπορούσα να κάνω ένα παραλληλισμό ότι το θέατρο είναι το κυρίως φαγητό και η τηλεοραση είναι απλά το γλυκό. Το γλυκό είναι υπέροχο θέλεις να το τρως συνέχεια όμως η συχνή επαφή χαλάει τα δόντια… Προσπαθώ λοιπόν να είμαι επιλεκτικός και προσεκτικός στις επιλογές μου γιατί είναι πολύ θετικό και επιβλαβές πολλές φορές. Το θέατρο ( και ως «βασικό φαγητό» ) με τρέφει με συντηρεί, με ωριμάζει και με εξελίσσει θα έλεγα σαν ηθοποιό.
Παιδικές παραστάσεις όπου η αθωότητα και η ειλικρίνεια συναντιούνται. Πείτε μας μια ξεχωριστή εμπειρία.
Η θεατρική ομάδα ΤΟΠΙ που έφτιαξα με πολύ αγάπη και μεράκι ξεκίνησε το 2013 με σκοπό να κάνω παιδικές παραστάσεις όπως εγώ θα ήθελα να δω αν εγώ ήμουν παιδί. Κάθε πρωί κάνουμε παράσταση για σχολεία και δεν υπάρχει πιο όμορφο ξεκίνημα της ημέρας από το να έρχομαι σε επαφή με αυτή την απίστευτη ενέργεια, καλοσύνη και αγάπη που σου δίνουν τα παιδιά.
Η τηλεοπτική σειρά «Άγριες Μέλισσες» έχει μπει για τα καλά στην καθημερινή ζωή και την καρδιά των τηλεθεατών. Πως αισθάνεστε για τον χαρακτήρα που υποδύεστε?
Κάθε φορά που υποδύομαι ένα ρόλο ταυτίζομαι κατά κάποιο τρόπο μαζί του γιατί βάζω πολλά στοιχεία δικά μου. Ο Σαραντόπουλος είναι ένας ευγενής άνθρωπος οποίος στηρίζοντας τα ιδανικά του ήρθε αντιμέτωπος με ένα καθεστώς το οποίο και τον κατέστρεψε επαγγελματικά. Αγαπάει χωρίς όρια και παραμένει πιστός σε μια αγάπη από την πρώτη στιγμή! Φυσικά τα πράγματα δεν έρχονται πάντα έτσι όπως τα θέλεις….
Υπάρχει κάποιος ήρωας που έχετε υποδυθεί που να του έχετε περισσότερη αδυναμία?
Ο ρόλος που ενσαρκώνω στο θέατρο φέτος στην παράσταση «να σου πω μια ιστορία». Ενας άνθρωπος σε προσωπικό αδιέξοδο που προσπαθεί να βρει, να ανακαλύψει , ναγνωρίσει τον εαυτό του πηγαίνοντας για πρώτη φορά σε ψυχοθεραπευτή.
Ποια τα συναισθήματα σας για την πρώτη επαφή σας με το θέατρο?
Κάθε φορά που βγαίνω στο θέατρο είναι σαν την πρώτη φορά. Έχω ένα χτυποκάρδι και μια τεράστια χαρά και ευγνωμοσύνη για αυτό το δώρο που ζω.
Το θέατρο έδωσε και συνεχίζει να δίνει «μάχη» για να επιβίωση. Εσείς πώς βλέπετε το μέλλον του θεάτρου?
Το θέατρο είναι μια ζωντανή τέχνη μία διέξοδος που καταπραΰνει και βοηθάει τον άνθρωπο, τον θεραπεύει τον εξαγνίζει! Σ’ αυτές τις δύσκολες εποχές που ζούμε το θέατρο οφείλει να είναι παρών όπως και η τέχνη η ίδια.
Τι θα συμβούλευατε τα παιδιά που αγαπούν το θέατρο και που τώρα κάνουν τα πρώτα τους βήματα?
Θα τους έλεγα ότι είναι ένας δύσκολος χώρος που χρειάζεται επιμονή και υπομονή όμως αν πραγματικά, το «θέλω» τους είναι μεγάλο, θα τα καταφέρουν μέσα από τη δουλειά και την πίστη.
Ποια είναι τα σχέδια σας για το μέλλον;
Να συνεχίσω να ονειρεύομαι!
