Συνέντευξη: ΜΑΡΙΕΛΑ ΑΛΕΠΟΠΟΥΛΟΥ ΜΕΝΤΙΖΗ
Επιμέλεια: ΑΛΜΑ ΚΟΡΑ
Αγαπημένοι μας αναγνώστες καλώς ορίσατε σε ακόμη μια συνέντευξη.
Είναι πολύ θετικό σημάδι να βλέπεις πως οι άνθρωποι όλο ένα και περισσότερο βρίσκουν θα λέγαμε καταφύγιο ίσως και κάποια στήριξη στα βιβλία. Πλέον γνωρίζουμε νέους συγγραφείς που κάνουν τώρα το πρώτο τους βήμα εκδίδοντας τα νέα τους βιβλία τα οποία περιέχουν γνώση, ελπίδα και αγάπη μέσα στην κάθε τους γραμμή, στην κάθε τους σελίδα.
Σήμερα έχουμε την τιμή να σας συστήσουμε έναν νέο ταλαντούχο συγγραφέα. Μιλάμε για τον Στέφανο Αλεξιάδη ο οποίος σπούδασε Ελληνική Φιλολογία στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. Ύστερα ολοκληρώνει το Μεταπτυχιακό του στην Ειδική Αγωγή και τα Προβλήματα Προφορικού και Γραπτού Λόγου στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο. Έπειτα, σπουδάζει Παιδαγωγικά στο Διεθνές Πανεπιστήμιο Ελλάδος και έχει εκπαιδευτεί στο σύστημα γραφής και ανάγνωσης τυφλών, Braille. Τα «Φτερωτά σανδάλια» είναι η πρώτη απόπειρα έκδοσης και στοχεύει στην αποδοχή της διαφορετικότητας. Η πρώτη του επαφή με τη συγγραφή έγινε, όταν ήταν μαθητής του Δημοτικού, όπου και βραβεύτηκε στον Διαγωνισμό Παραμυθιού του περιοδικού Kid’s fun. Στην συνέχεια διακρίθηκε στον Λογοτεχνικό Διαγωνισμό της Ένωσης Λογοτεχνών Β. Ελλάδας.
Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν σήμερα έχουμε κοντά μας έναν άνθρωπο που αγαπά την γνώση και την εκπαίδευση. Που με το βιβλίο του “Τα Φτερωτά Σανδάλια” μας ταξιδεύει και συνάμα μας προβληματίζει θα λέγαμε.
Ας γνωρίσουμε λοιπόν και μαζί τον Στέφανο Αλεξιάδη.
Αγαπούσατε πάντα τα βιβλία;
Πάντα. Θυμάμαι να βγαίνουμε βόλτα με τη μητέρα μου και να κάθομαι να χαζεύω στη βιτρίνα ενός βιβλιοπωλείου που ήταν πολύ κοντά στο σπίτι μου. Δεν μπορούσα, βέβαια, να αγοράσω όλα τα βιβλία που έβλεπα αλλά και μόνο η βλεμματική επαφή με γέμιζε. Μεγαλώνοντας επισκεπτόμουν κάθε εβδομάδα τη δανειστική βιβλιοθήκη του σχολείου.
“There is no greater agony than bearing an untold story inside you.” είχε πει η Maya Angelou. Τελικά αυτός είναι ο λόγος που υπάρχουν οι συγγραφείς;
Θεωρώ πως μια ιστορία έχει ο καθένας να πει είτε εκδίδει αυτό που γράφει είτε το κρατά στις σελίδες ενός τετραδίου. Έτσι έχουμε δημιουργηθεί οι άνθρωποι, να θέλουμε να μοιραζόμαστε αυτά που έχουμε ζήσει. Συχνά, όμως, σε ένα λογοτεχνικό βιβλίο δε θα συναντήσεις γεγονότα που έχουν συμβεί αλλά που απλώς φαντάστηκε ο εκάστοτε συγγραφέας. Αυτό που υπάρχει σε κάθε βιβλίο είναι το μήνυμα που πρέπει να περάσει στον αναγνώστη. Εκεί βρίσκω εγώ την ουσία της ύπαρξης της λογοτεχνίας και συνεπώς των συγγραφέων.
Ποια ήταν η πρώτη ιδέα που σας έκανε να πείτε “Ναι αυτή θα είναι η αρχή…” για το βιβλίο σας με τίτλο “Τα Φτερωτά Σανδάλια”;
Τα «Φτερωτά σανδάλια» αρχίζουν με ένα πάρτι γενεθλίων στο οποίο δεν ήρθε κανείς. Νομίζω πως ήταν ένας από τους πιο μεγάλους φόβους όλων μας, όταν ήμασταν παιδιά. Σε αυτόν τον φόβο εμπεριέχεται η αποδοχή που όλοι ζητάμε. Έτσι, σκέφτηκα να ξεκινήσω το βιβλίο που μιλάει για την αποδοχή με την πρώτη κιόλας σελίδα να την απορρίπτει.
Υπάρχει κάποιος συγγραφέας που λειτουργεί ως πηγή έμπνευσης για εσάς;
Δεν υπάρχει ένας συγκεκριμένος. Οι προσλαμβάνουσες είναι πολλές είτε πρόκειται για Έλληνες είτε για ξένους συγγραφείς. Μέσα από τα αναγνώσματά του νομίζω πως καθορίζεται ο συγγραφέας. Στους αγαπημένους μου συγκαταλέγονται ο Τριβιζάς, ο Καζαντζάκης και η Ζέη.
Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να γράψεις μια ιστορία που απευθύνεται σε κάθε ηλικία;
Ευχαριστώ για την ερώτηση. Είναι ενδιαφέρουσα και μου δίνει ένα πάτημα. Τα «Φτερωτά σανδάλια» θεωρητικά υπάγονται στην κατηγορία της εφηβικής λογοτεχνίας. Πρακτικά, όμως, συμβαίνει κάτι άλλο. Γράφοντας αυτό το βιβλίο απευθυνόμουν σε όλους. Σε κάθε ηλικία. Νήπια, παιδιά μεγαλύτερα, εφήβους, ενήλικες, γονείς, δασκάλους, κάθε είδους αναγνώστη, όλους. Ήθελα να πετύχω τη γραφή αλλά και τη διάδοση των μηνυμάτων με τέτοιον τρόπο που να παραμένουν ενδιαφέρουσες για όλους. Τα μηνύματα που λαμβάνω με κάνουν ιδιαίτερα χαρούμενο, γιατί μάλλον ο σκοπός επετεύχθη!
Ποια είναι η σχέση σας με το θέατρο;
Έκανα ερασιτεχνικά-πολύ ερασιτεχνικά- θέατρο πριν εμφανιστεί η πρωτόγνωρη κατάσταση της πανδημίας. Μέσα από αυτό μπορώ να εκφράζομαι λεκτικά και μη με αποτέλεσμα να χαλαρώνω και παράλληλα να εντοπίζω ανοίκειες πτυχές του εαυτού μου.
Έχετε σπουδάσει ελληνική Φιλολογία στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και έπειτα ακολούθησε το Μεταπτυχιακό σας στην Ειδική Αγωγή και τα Προβλήματα Προφορικού και Γραπτού Λόγου στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο. Παράλληλα, σπουδάσατε επίσης και Παιδαγωγικά στο Διεθνές Πανεπιστήμιο Ελλάδος και έχετε εκπαιδευτεί στο σύστημα γραφής και ανάγνωσης τυφλών, Braille. Πώς προέκυψαν όλες αυτές οι σπουδές; Και εν τέλει καταφέρατε να βρεθείτε εκεί όπου εσείς επιθυμούσατε;
Οι σπουδές μου αφορούν όλες στην εκπαίδευση. Είναι αυτή που με γέμιζε ανέκαθεν. Η λαχτάρα μου να διδάξω από μικρός ήταν μεγάλη. Μόλις μπήκα σε αυτόν τον κόσμο (της εκπαίδευσης) είδα ότι εδώ ανήκω. Η συναναστροφή με τα παιδιά με γεμίζει, με επιστρέφει στο παρελθόν, μου δίνει ενέργεια, ενίοτε μου την παίρνει κιόλας. Δεν ξέρω αν έχω φτάσει εκεί που επιθυμούσα. Νομίζω πως όχι. Δε θα φτάσω ποτέ, γιατί αν φτάσω, θα σημαίνει πως σταμάτησα να εξελίσσομαι. Κι αυτό με τρομάζει.
Ποιο είναι το αγαπημένο σας είδος βιβλίου;
Μου αρέσουν πολύ τα αστυνομικά, γιατί έχουν αγωνία. Τώρα τελευταία προτιμώ και τα ψυχολογικά θρίλερ.
Τι θα συμβουλεύατε τα παιδιά που αγαπούν την συγγραφή αλλά διστάζουν να την ακολουθήσουν;
Να μη διστάζουν και να είναι ειλικρινείς σε ό,τι γράφουν. Να γράφουν αυτό που θέλουν έτσι όπως το θέλουν και με την ταχύτητα που θέλουν. Ακόμα κι αν δεν εκδοθούν σύντομα, κάποια στιγμή θα λάβουν αυτό που αξίζουν. Πιστεύω πολύ στη θεία δίκη.
Ποια είναι τα σχέδιά σας για το μέλλον;
Ένα μάθημα που έλαβα τα τελευταία δυο χρόνια είναι πως το μέλλον δε χρειάζεται να το σχεδιάζεις. Τουλάχιστον όχι μακροπρόθεσμα. Προς το παρόν χαίρομαι την ανατύπωση της 2ης χιλιάδας του βιβλίου, που βλέπω πως ταξιδεύει σε κάθε γωνιά της Ελλάδας μας. Τα σχέδιά μου, λοιπόν, για το άμεσο μέλλον -το πολύ άμεσο- είναι οι βουτιές και η ηλιοθεραπεία, γιατί προβλέπεται ένας απαιτητικός Σεπτέμβρης.
Φτάσαμε λοιπόν στο τέλος ακόμη μιας συνέντευξης. Και όπως λέει μέσα απο το βιβλίο του ο αγαπημένος μας στυγγραφές Στέφανος Αλεξιάδης:
Όλοι περπατάμε. Άλλοι χρησιμοποιούν τα πόδια κι άλλοι τον νου αλλά ποιος είναι γρηγορότερος; Αυτός που είναι διαφορετικός ή αυτός που είναι όμοιος; Διαφορετικός από ποιον; Όμοιος με ποιον; Άραγε αν είσαι μοναδικός, μπορείς να επιβιώσεις; Και τι σημαίνει να είσαι μοναδικός; Σχετίζεται με το να είσαι αποδεκτός; Και ποιος είναι τόσο ισχυρός για να σε αποδέχεται ή να σε απορρίπτει;
