Γράφει η ΑΛΜΑ ΚΟΡΑ
Την Παναγιώτα την γνώρισα στην προετοιμασία μιας έκθεσης που διοργάνωνε η σχολή μας προ πανδημίας. Αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση ήταν η ωριμότητα που έδειχνε και η ματιά της όσο αφορούσε την φωτογραφία. Είναι πολύ σπάνιο πλέον να συναντάς ανθρώπους με αυτά τα χαρακτηρίστηκα. Σήμερα λοιπόν θα ήθελα να σας συστήσω την Παναγιώτα Μανιά, ένα ταλαντούχο κορίτσι 21 χρονών από τον Πειραιά. Ασχολείται κυρίως με τη φωτογραφία δρόμου, την αρχιτεκτονική φωτογραφία και τη φωτογραφία γάμου – βάφτισης όπως και άλλων κοινωνικών εκδηλώσεων.
Πως ξεκίνησες το ταξίδι σου στη φωτογραφία;
Το ταξίδι μου στη φωτογραφία θεωρώ ξεκίνησε σε πολύ μικρή ηλικία, ίσως γύρω στα 13-14 μου όταν έπαιρνα ό,τι φωτογραφική μηχανή έβρισκα στο σπίτι και έβγαζα οτιδήποτε έβλεπα. Σκηνές, πρόσωπα από την οικογένειά μου, ακόμα και πράγματα που έστηνα με δικό μου τρόπο ώστε να τα φωτογραφήσω. Το «μικρόβιο» ωστόσο το κατάλαβα στην ηλικία των 17 ετών, τότε που έπιασα στα χέρια μου την πρώτη επαγγελματική φωτογραφική μηχανή. Από εκεί και πέρα, η μια φωτογραφία έφερνε την άλλη, μέχρι που αποφάσισα να ασχοληθώ με αυτό και να διευρύνω τις γνώσεις μου σε μια σχολή.
Υπάρχει κάποιος φωτογράφος που θαυμάζεις και που σε εμπνέει;
Από τις αρχές που εμφανίστηκε η τέχνη της φωτογραφίας στις ζωές των ανθρώπων έως το 2021 υπάρχουν αμέτρητοι φωτογράφοι οι οποίοι κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους και είναι σίγουρα άξιοι θαυμασμού. Παρόλα αυτά όμως είναι κάποιοι που εκτός από την ιστορία της φωτογραφίας, έχουν στιγματίσει και εμένα. Αυτοί είναι ο Henri Cartier Bresson (εννοείται), και ο Γιάννης Μπεχράκης. Θαυμάζω τη δουλειά τους όπως ακριβώς και των ανθρώπων που δεν θα ξεχάσω για τη συμβολή τους στις γνώσεις μου πάνω στο κομμάτι της φωτογραφίας, Αθανασία Παναγέα και Σωτήρη Αναστασάτο.
Έχεις κάποια αγαπημένη εικόνα για την οποία θα ήθελες να μας μιλήσεις;
Θα αναφερθώ σε μια ενότητα φωτογραφιών η οποία έπρεπε να δημιουργηθεί για μια εργασία της σχολής την περίοδο του πρώτου lockdown. Ομολογώ δεν θα την ξεχάσω, κυρίως για τις συνθήκες που επικρατούσαν και δεν μπορούσα να βγω έξω να φωτογραφήσω, οπότε έπρεπε κάπως να περιοριστώ μες το σπίτι με ένα μυαλό τελείως μπλοκαρισμένο. Με είχε ζορίσει πολύ καθώς προτιμώ το ελεύθερο στη φωτογραφία από τα «στουντιακά», οπότε όταν την ολοκλήρωσα και είχε βγει καλή, η ικανοποίηση ήταν μεγάλη.
Πάμε σε μια κρίσιμη ερώτηση: Αρχιτεκτονική φωτογραφία, Still Life, Street Photography, Διαφημιστική φωτογραφία, Conceptual ή Landscapes; Τι σε εκφράζει περισσότερο;
Όχι και τόσο δύσκολη ερώτηση θα έλεγα. Όπως αναφέρθηκα προηγουμένως προτιμώ το ελεύθερο στη φωτογραφία. Κάτι σαν ρεπορτάζ για τον εαυτό μου. Η φωτογραφία δρόμου και η αρχιτεκτονική νομίζω κερδίζουν με διαφορά.
Ποιο είναι πιστεύεις το στοιχείο που χαρακτηρίζει την δουλειά σου ως φωτογράφο;
Ασχολούμαι με αρκετά είδη φωτογραφίας. Δεν μπορώ να αναφερθώ σε κάποιο τεχνικό κομμάτι το οποίο χαρακτηρίζει τη δουλειά μου συστηματικά. Το κάθε είδος κρύβει κάποια δικά του «μυστικά» στο μυαλό μου, τα οποία παίζουν ρόλο πριν πατηθεί οποιοδήποτε κλικ μου.
Φωτογράφιση σε εσωτερικό χώρο ή εξωτερικό;
Εξαρτάται από το είδος της φωτογράφισης που θες να κάνεις κάθε φορά. Αν έπρεπε να διαλέξω όμως, σίγουρα θα διάλεγα τον εξωτερικό χώρο. Υπάρχουν περισσότερες πηγές έμπνευσης έξω και τρόποι «πειραματισμού», τουλάχιστον για το είδος φωτογραφίας που προτιμώ εγώ.
Πιστεύεις πως μια φωτογραφική μηχανή μπορεί να κάνει… θαύματα;
Όσο και να εξελίσσεται η τεχνολογία, όσα μοντέλα φωτογραφικών μηχανών να βγουν, δυστυχώς δεν κάνουν θαύματα από μόνα τους. Αν δεν δώσεις προσωπικά σου στοιχεία στις λήψεις σου, και αφήσεις την κάμερα να τα κάνει όλα, θεωρώ χάνεις το νόημα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν σου δίνουν παραπάνω δυνατότητες για να πετύχεις ένα καλό αποτέλεσμα.
Πόσο σημαντική είναι η διαδικασία της επεξεργασίας αφότου τραβηχτεί η φωτογραφία και ποιες είναι οι δικές σου αγαπημένες τεχνικές;
Είμαι κατά της υπερβολικής επεξεργασίας εικόνας μετά τη λήψη. Υπάρχουν περιπτώσεις που χρειάζεται μια τελευταία πινελιά σε μια φωτογραφία και υπάρχουν και άλλες που σε βγάζουν πραγματικά από μια δύσκολη θέση και αναδεικνύουν τη δουλειά σου. Ένας επαγγελματίας ωστόσο οφείλει να ξέρει τα πάντα πάνω σε αυτό το κομμάτι. Εγώ κυρίως κάνω κροπάρισμα όπου χρειάζεται και διορθώσεις στην έκθεση.
Τι συμβουλή θα έδινες σε παιδιά που τώρα κάνουν τα πρώτα τους βήματα στην φωτογραφία;
Στα παιδιά που ξεκινάνε μόνα τους θα έλεγα να πειραματίζονται και να ψάχνονται πολύ. Σε όσα παιδιά ξεκινάνε τις σπουδές τους τώρα θα έλεγα να απορροφάνε ό,τι μαθαίνουν και να απαιτούν όλο και περισσότερα, πρώτα από τους εαυτούς τους. Όσο το πιστεύουν και έχουν θέληση τίποτα δεν μπορεί να τους εμποδίσει.
Ποια είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον;
Τα σχέδια μου προς το παρόν, είναι να τελειώσω με το κομμάτι της πρακτικής μου και να μπω σε ροή εργασίας. Θα ήθελα όσο δουλεύω να μαθαίνω κι άλλα πράγματα και να εξελίσσομαι όλο και περισσότερο. Μετά από αυτό, κι όταν νιώσω έτοιμη σε θέμα πείρας, θέλω να κάνω μια δική μου έκθεση.
Φτάσαμε λοιπόν στο τέλος ακόμη ενός άρθρου. Σε κάθε συνέντευξη, λόγου του ότι κάποιοι άνθρωποι επιλέγουν να μοιραστούν μαζί σου ένα κομμάτι της ψυχής τους, δεν μπορείς να μην επηρεαστείς. Φυσικά πάντα θετικά! Είναι σπουδαίο να βλέπεις νέα παιδιά να μην “χάνονται” στην κατάσταση στην οποία όλοι ζούμε και να συνεχίζουν να πιστεύουν στα όνειρά τους και να θέτουν καινούργιους στόχους. Το να είσαι αισιόδοξος σε μια δύσκολη κατάσταση, δεν σε κάνει απαραίτητα ονειροπόλο ή εκτός τόπου και χρόνου. Αντιθέτως έχεις την δύναμη μέσα σου ώστε να προσπερνάς αυτά τα εμπόδια και να προχωράς. Αυτό σας εύχομαι λοιπόν αγαπημένη μου αναγνώστες, να είστε αθεράπευτα αισιόδοξοι και να πιστέψετε πως καλύτερες μέρες έρχονται.
Ως την επόμενη φορά, καλές λήψεις!
