Γράφει η ΑΛΜΑ ΚΟΡΑ
Roll like a rolling stone! Όπως λέει και ο σημερινός μας καλεσμένος!
Σήμερα έχουμε να δούμε πολλά μιας και θα μιλήσουμε για το αγαπημένο μου είδος φωτογραφίας, street photography. Η φωτογραφία δρόμου μπορεί να σε μαγέψει τόσο πολύ που εύκολα μπορεί να βρεθείς ξαφνικά χαμένος μες στην δική σου πόλη, νιώθοντας όμως πως είσαι σε κάποιο παράλληλο κόσμο με την μόνη πυξίδα την φωτογραφική σου μηχανή. Για έναν φωτογράφο που αγαπά αυτό το είδος κάθε λεπτομέρεια που συναντά είναι σημαντική, είτε αυτό θα είναι ένας αιωρούμενος άγγελος, είτε ανθρώπινες σκιές, έντονα χρώματα, μια έντονη φορτισμένη συναισθηματικά στιγμή. Σήμερα λοιπόν έχω την τιμή να σας συστήσω τον Άγγελο Μίχα, ο οποίος έχει σπουδάσει στη σχολή Focus και έχει συνεργαστεί με το περιοδικό “Γυναίκα”. Ύστερα ακολούθησε η γνωριμία του με τον Πλάτωνα Ριβέλλη και τον Φωτογραφικό Κύκλο που είχαν ως συνέχεια πολλά ταξίδια, φωτογραφίες που σε κάνουν να αγαπήσεις ακόμη περισσότερο την φωτογραφία δρόμου και φυσικά το πρώτο του φωτογραφικό λεύκωμα το “Closer” το οποίο εκδόθηκε το 2009.
Χωρίς να σας καθυστερώ άλλο ας γνωρίσουμε τον φωτογράφο που αποτυπώνει με τόση ευγένεια και ειλικρίνεια τον άνθρωπο ανεξαρτήτου τόπου και χρόνου.
Τι σημαίνει η φωτογραφία για εσάς και πως αποφασίσατε να την ακολουθήσετε;
Η Φωτογραφία είναι το μέσον που με βοηθάει να εκφράζω τις όποιες ευαισθησίες, απόψεις και στοχασμούς μου για την ζωή , τον άνθρωπο και όλα όσα μας περιβάλλουν. Αυτό βέβαια γίνεται μέσα από τη δική μου ματιά, τα δικά μου βιώματα, το δικό μου «κουκούτσι». Γι’ αυτό κάθε φωτογράφος είναι διαφορετικός και η ματιά του μοναδική.
Η πρώτη φορά που ένοιωσα αυτό το διαφορετικό συναίσθημα , ήταν στην Corniche στην Αλεξάνδρεια, ήμουν τότε είκοσι χρονών. Μετά απο λίγα χρόνια, σπούδασα στη Focus Φωτογραφία και άρχισα να δουλεύω στο περιοδικό «ΓΥΝΑΙΚΑ» για μια δεκαετία. Όταν κι αυτό έκανε τον κύκλο του βρέθηκα στο… «Φωτογραφικό Κύκλο» με δάσκαλο, τον Πλάτων Ριβέλλη. Για δέκα χρόνια ταξίδευα και το 2009 εκδόθηκε το Closer, το πρώτο μου φωτογραφικό λεύκωμα. Τα τελευταία χρόνια φωτογραφίζω στο κέντρο της Αθήνας ανθρώπους στο δρόμο και τα δυο μου αγοράκια!
Η αποτύπωση των ανθρώπινων συναισθημάτων είναι πολύ έντονη στις φωτογραφίες σας. Τι είναι αυτό που σας κάνει να θελήσετε να τις μοιραστείτε με τον κόσμο;
Από τη στιγμή που φωτογραφίζουμε, η φωτογραφία πιστεύω, δεν ανήκει σε κάποιο συρτάρι, ούτε καν σ’εμας. Έχει πάρει το δρόμο της για άλλα μάτια, άλλους ανθρώπους, που πιθανόν να δούνε μέσα της κάτι δικό τους, που να τους συγκινήσει. Ενέχει ελπίδα όλο αυτό.
Υπάρχει κάποιος φωτογράφος που θαυμάζετε και που αντλείτε την έμπνευσή σας;
Μ’έχουν συγκινήσει πολλοί καλοί φωτογράφοι, γνωστοί και άγνωστοι. Έλληνες και ξένοι. Θα ήθελα να περιπλανηθώ στην Αμερική με τον Robert Frank και να βγω στη Νέα Υόρκη με τον Garry Winnogrand. Έχω όμως ταξιδέψει πολύ με τον Βασίλη Ραγουζαρίδη κι ο Ανδρέας Σχοινάς είναι φίλος μου!
Ποιες δυσκολίες μπορεί να συναντήσει ένας φωτογράφος δρόμου;
Όλες τις δυσκολίες που μπορεί να συναντήσει ένας περίεργος ταξιδιώτης σε μια άγνωστη χώρα, πολλαπλασιασμένες όταν σηκώσει την κάμερα. Όταν μάλιστα «σημαδεύει» ξένα μάτια, αυτό μερικές φορές γίνεται επικίνδυνο. Νομίζω οτι πρέπει να σέβεσαι τους άλλους, όσο και αυτό που κάνεις, με αυτή τη σειρά.
Τι κοινό μπορεί να έχει ένας φωτογράφος δρόμου με έναν φωτορεπόρτερ;
Εκτός του ότι και οι δύο, δουλεύουν στο δρόμο και κρατάνε αμφότεροι μια κάμερα, δεν έχουν τίποτα άλλο κοινό. Ο φωτορεπόρτερ ψάχνει για την είδηση. Αναζητάει το γεγονός, χρειάζεται λεζάντα. Εγώ αυτό που αποζητώ, είναι οι φωτογραφίες μου, να μην έχουν τόπο και χρόνο.
Μια ασπρόμαυρη ή μια έγχρωμη φωτογραφία πιστεύετε πως έχει περισσότερη ένταση;
Αν μια φωτογραφία είναι καλή, συνήθως στέκεται και ως ασπρόμαυρη και ως έγχρωμη. Αν και πιστεύω, ότι η έγχρωμη έχει περισσότερες δυσκολίες, ακριβώς επειδή πρέπει να ξεπεράσεις το χρώμα, πριν αυτό σε καταπιεί.
Πιστεύετε πως η φωτογραφία αποτελεί ένα μέσω επικοινωνίας;
Πιστεύω ότι η φωτογραφία μοιάζει με την ποίηση. Ειναι αφαιρετική, μπορούν να τη μοιράζονται πολλοί και διαφορετικοί άνθρωποι, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Η απόλαυση είναι ο συνδετικός κρίκος.
Θεωρείτε απαραίτητη την επεξεργασία μιας φωτογραφίας έπειτα από κάθε λήψη;
Προτιμώ οι φωτογραφίες μου, να πλησιάζουν αυτό που βλέπει το μάτι μου. Ως εκ τούτου με την σημερινή τεχνολογία, κάνω ελάχιστη επεξεργασία μετά. Αλλιώς, θα ζωγράφιζα!
Ποια θα ήταν η συμβουλή σας για τα παιδιά που τώρα κάνουν τα πρώτα βήματα στην φωτογραφία;
Να πιστεύουν σ’αυτό που κάνουν, δίνοντάς του χώρο και χρόνο και να έχουν υπομονή. Να μην νοιάζονται τόσο για το βιογραφικό και τη γρήγορη αναγνώριση, αλλά για τη χαρά και την ικανοποίηση. Η επιλογή ενός δασκάλου και λίγων έμπιστων φίλων που ξέρουν, είναι αρκετά καλή παρέα στην ευχάριστη αυτή διαδρομή στον κόσμο μέσα από τη Φωτογραφία.
Ποια είναι τα σχέδια σας για το μέλλον;
Να εκδώσω το δεύτερο μου φωτογραφικό λεύκωμα, που ήδη έχω δουλέψει τη δεκαετία που μας πέρασε, και να ξαναρχίσω τα ταξίδια που τόσο μου έλειψαν.
Φτάσαμε λοιπόν στο τέλος ακόμη μιας συνέντευξης και γνωρίσαμε ακόμη έναν φωτογράφο που η δουλειά του αποτελεί πηγή έμπνευσης για τους λάτρεις της φωτογραφίας δρόμου. Και όπως είχε πει και ο αγαπημένος μας Robert Frank: “When people look at my pictures I want them to feel the way they do when they want to read a line of a poem twice.” Αυτό το ακούω λοιπόν πολλοί συχνά από πολλούς φωτογράφους και τείνω να πιστέψω πως εν τέλει η φωτογραφία είναι ένα είδος ποιήματος που ενώ το διαβάζεις, αυτό ξετυλίγει αργά αργά τις πιο βαθιές σου επιθυμίες.
Ως την επόμενη φορά, καλές Λήψεις!
