Γράφει ο ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΜΑΓΟΥΛΑΣ
Η Ελλάδα είναι γεμάτη όμορφα τοπία και ασφαλώς εκτός από θάλασσες, παραλίες ποτάμια λίμνες ποτάμια έχει και πολλά εντυπωσιακά φαράγγια. Ένα από τα αγαπημένα μου για πεζοπορία είναι αυτό του Βουραϊκού.
Το φαράγγι βρίσκεται στο νομό Αχαΐας, κοντά στα Καλάβρυτα και μαζί με το Χελμό από το 2009 είναι προστατευμένη περιοχή και χαρακτηρίζονται ως Εθνικό πάρκο της Ελλάδας. Η ονομασία του φαραγγιού σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία προήλθε από την Βούρα, την κόρη της Ελίκης και του Ίωνα την οποία ο Ηρακλής αγάπησε και έτσι άνοιξε το φαράγγι για να μπορέσει να περάσει στην θάλασσα και να την συναντήσει.
Η διαδρομή ολόκληρη ξεκινάει από τα Καλάβρυτα και τελειώνει στο Διακοφτό και είναι περίπου 20 χιλιόμετρα (7 με 8 ώρες περπάτημα) αλλά εδώ θα αναφερθεί το πιο εντυπωσιακό κομμάτι που ξεκινάει από το χωριό Ζαχλωρού (δίπλα στο εντυπωσιακό μοναστήρι του Μέγα Σπηλαίου) και καταλήγει στο Διακοφτό που είναι περίπου 13 χιλιόμετρα ( 4 με 5 ώρες περπάτημα).
Αξίζει να αναφερθεί πριν συνεχίσω πως στο φαράγγι περνάει και ο μοναδικός οδοντωτός σιδηρόδρομος στην Ελλάδα, έργο του Χαρίλαου Τρικούπη που παραδόθηκε στο κόσμο τώρα πρόσφατα …. το 1896!!
Αφού αναφέρθηκαν όλα αυτά πάμε τώρα και στο πιο εντυπωσιακά, στο τι πρόκειται να δεις. Πρέπει να σημειώσω πως αυτήν την διαδρομή κατά την γνώμη μου, η καλύτερη περίοδος για να την πραγματοποιήσεις είναι η Άνοιξη ( από μέσα Μάρτη μέχρι Μάϊο) μιας και τα νερά στο ποτάμι και στους καταρράκτες είναι πιο ορμητικά ο καιρός είναι ιδανικός και η φύση σε όλο της το μεγαλείο σου χαρίζει απλόχερα μοναδικές εικόνες.
Επίσης είναι πιο εύκολο να την κάνεις κατηφορικά. (μπορείς να αφήσεις το αμάξι στο Διακοφτό και να ανέβεις με τον οδοντωτό, έτσι θα έχεις και την εμπειρία του τρένου, αλλιώς εναλλακτικά να αφήσεις το αυτοκίνητο στο Μέγα Σπήλαιο και μετά να γυρίσεις να το πάρεις με τον οδοντωτό και από εκεί για να καλύψεις την χαμένη ενέργεια, φαγητό στο Καλάβρυτα, επιλογές υπάρχουν για όλα τα γούστα)
Ξεκινάς λοιπόν από την Ζαχλωρού και αφού πιεις τον πιο όμορφο ελληνικό καφέ που μπορείς να γευτείς στο καφενείο του χωριού, αρχίζεις να περπατάς κατά μήκος των γραμμών.
Θα δεις πολλά τούνελ (κάποια έχουν φτιαχτεί για να περνάει το τρένο, κάποια άλλα είναι φυσικές σπηλιές με σταλακτίτες) , πανέμορφα πλατάνια, μάλιστα πολλά από αυτά έχουν μεγάλη ηλικία σύμφωνα με τους ντόπιους, πάρα πολλές γέφυρες, με αγαπημένη την παλιά γέφυρα που η ονομασία της είναι Πόρτες και πολλές εναλλαγές βουνό ποτάμι.
Σε κάποια σημεία θα νομίζεις πως έχεις μεταφερθεί σε άλλη περίοδο και θα περιμένεις να δεις νεράιδες και ξωτικά και σε κάποια σημεία θα νομίζεις πως βρίσκεσαι σε κάποιο φαρ ουεστ και εδώ θα σε περικυκλώσουν οι Ινδιάνοι. Οι εικόνες που λαμβάνεις καθ’ όλη την διάρκεια της διαδρομής, θα σε εντυπωσιάσουν, μιας και δεν υπάρχει περίπτωση μετά την έξοδο από κάποιο τούνελ ή μετά από κάποια στροφή να πεις, ξανά και πάλι ουαου κοίτα αυτό εδώ.
Ευχάριστη πινελιά στην διαδρομή είναι το τραίνο που πρόκειται να συναντήσεις κάποιες φορές (μην φοβάσαι δεν θα σε πατήσει πηγαίνει πάρα πολύ αργά και πίστεψε με όταν πλησιάζει το καταλαβαίνεις. Επίσης η διαδρομή είναι παντού έχει χώρο για να είσαι στην άκρη και να μην κινδυνεύεις).
Το τοπίο όμως είναι παντού απίστευτο. Δεν έχει χαρακτηριστεί τυχαία ως η πιο όμορφη σιδηροδρομική γραμμή των Βαλκανίων.
Το μόνο που θα χρειαστείς λοιπόν είναι πολύ καλή παρέα, ευχάριστη διάθεση, ΑΝΕΤΑ ΑΘΛΗΤΙΚΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ (το τονίζω αυτό μιας και θα περπατάς επί 4 ώρες πάνω σε πέτρα), σνακ στην τσάντα σου και νερό για τις στιγμές που θα θες να ξεκουραστείς λίγο. Και αφού τα έχεις όλα αυτά, το τοπίο θα φροντίσει να σε εντυπωσιάσει και να σε αποζημιώσει για την κούραση που θα πάρεις και με το παραπάνω.
