Γράφει η ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΒΟΥΡΝΑΔΑΚΗ
Φωτογραφίες: ΜΑΡΙΑ ΓΕΩΡΓΑΝΤΑ
Σάββατο 4:30 μ.μ.
Αρκετά με την αυτοαποκάλυψη! Απόψε το κορίτσι θέλει καφεδάκι και συζήτηση!
Μόλις τελείωσα το μάθημά μου και κατευθύνομαι στο καφέ που έχω κανονίσει να βρεθώ με τον συγγραφέα Κωνσταντίνο Ιωακειμίδη. Προετοιμάζομαι ως συνήθως τελευταία στιγμή, καταγράφοντας λίγες ερωτήσεις στο σημειωματάριο του κινητού μου, την ώρα που πηγαίνω στο σημείο συνάντησης με το λεωφορείο.
Ο Κωνσταντίνος είναι όπως αναφέρει και στο τελευταίο του βιβλίο ένα αγόρι που δεν ήθελε και δεν θέλει να μεγαλώσει! Και καλά κάνει! Από μικρός ξεκίνησε να κάνει αυτό που του αρέσει και τον εκφράζει…να γράφει! Τα χρόνια πέρασαν…ο τρόπος γραφής ίσως άλλαξε από τότε που ήταν 9 χρονών κι έγραψε την πρώτη του επιθεώρηση, δύο πράγματα όμως παραμένουν αναλλοίωτα, η παιχνιδιάρικη διάθεσή του και η καλοσύνη που έχουν όλα τα μικρά παιδιά. Και τα δύο αυτά στοιχεία τα βρίσκει κανείς στα βιβλία του. Κι αυτό είναι πραγματικά υπέροχο! Είναι θαυμάσιο να συναντάς ανθρώπους που διατηρούν ζωντανό το ευάλωτο παιδί μέσα τους και πορεύονται μαζί με αυτό χέρι-χέρι στη ζωή τους!
Καλησπέρα Κωνσταντίνε. Είσαι έτοιμος;
Καλησπέρα. Ναι. Ας ξεκινήσουμε!
Πώς αποφάσισες να γίνεις συγγραφέας;
Όταν έπαιζα στο ΚΘΒΕ στη Θεσσαλονίκη, ένας συνάδελφος είχε μια εφημερίδα, την Εγνατία, και μου πρότεινε να μου δώσει μια στήλη. Εγώ την βάφτισα true stories, αληθινές ιστορίες. Εκεί έγραφα τρεις φορές την εβδομάδα και σιγά σιγά μπήκα στον μαγικό κόσμο της λογοτεχνίας. Λίγο αργότερα, όταν επέστρεψα στην Αθήνα έγραψα και το πρώτο μου βιβλίο “Το τελευταίο μπότοξ και άλλες ιστορίες” που κυκλοφόρησε, νομίζω το 2012, από τις εκδόσεις Παρουσία.
Ποια τα όνειρά σου;
Το όνειρό μου είναι να είμαι καλά, γέρος, δυνατός, υγιής για να μπορώ να έχω έμπνευση και φαντασία και όρεξη να κάθομαι και να γράφω. Και φυσικά όλο αυτό να παίρνει ζωή, να παίρνει σάρκα και οστά και να μιλάει στις καρδιές των αναγνωστών.
Έγραφες από μικρός;
Ξεκίνησα να γράφω στο δημοτικό επιθεωρήσεις τις οποίες ανέβαζα στον ακάλυπτο χώρο της πολυκατοικίας. Αργότερα στο λύκειο ήμουν ενεργός αρθρογράφος στην εφημερίδα του λυκείου. Μετά στον στρατό έγραφα κάτι ποιήματα, τα οποία θεωρούσα πολύ χαζά, ήταν πολύ δακρύβρεχτα και τα έσκιζα και τα πέταγα.
Για ποιον ξεκίνησες να γράφεις; Για σένα ή για τους άλλους;
Ξεκίνησα να γράφω από εσωτερική ανάγκη κι αυτό αργότερα βγήκε προς τα έξω κι άρχισα να τα μοιράζομαι με το πρώτο μου βιβλίο. Μετά ακολούθησε άλλο ένα, μετά ένα θεατρικό, μετά κι άλλο ένα θεατρικό, τρίτο βιβλίο, τέταρτο βιβλίο, πέμπτο βιβλίο, έκτο…και σε λίγο καιρό τον Μάιο του ’22 θα κυκλοφορήσει τον έβδομο, πρώτα ο Θεός να είμαστε καλά.
Αγαπημένος συγγραφέας;
Δεν είναι ένας! Εννοείται… Από παλιά κρατάμε Μενέλαο Λουντέμη, αργότερα Φρέντυ Γερμανό, Ζωρζ Σαρή, Άλκη Ζέη και φυσικά τη δασκάλα μου Μανίνα Ζουμπουλάκη, Πέννυ Παπαδάκη, Αλκυόνη Παπαδάκη και άλλοι πολλοί…η λίστα δεν τελειώνει!
Αγαπημένο δικό σου έργο;
Είμαι ανάμεσα σε δύο. Αρχικά “Φόνοι στην Κρυστάλλη, ένα βιβλίο που βοήθησε στο να γίνω γνωστός στο ευρύτερο αναγνωστικό κοινό. Είναι αστυνομικό, μυστηρίου, σουρεαλ…τα έχει όλα! Τα συνδυάζει όλα! Έχει πάρα πολύ γέλιο και πάρα πολύ τρόμο και φόβο. Έπειτα είναι κι αυτό που κυκλοφόρησε πέρσι, “Το αγόρι που δεν ήθελε να μεγαλώσει”, που ουσιαστικά είναι το πρώτο που έγραψα, το οποίο με παίδεψε παρά πολύ γιατί είναι η αυτοβιογραφία μου με μπόλικη σαλτσούλα και μπόλικο αλατοπίπερο. Αυτό λοιπόν το βιβλίο κάθε φορά που ήταν να το βγάλω κάτι συνέβαινε στην ζωή μου και το πρόσθετα στην ιστορία. Κι έτσι πέρναγε ένας χρόνος…μετά πέρναγε ο επόμενος…μέχρι που φτάσαμε στο σήμερα. Οπότε κι αυτό το αγαπάω πολύ!
Ποιος ήρωας από βιβλίο ή θεατρικό έργο θα ήθελες να ήσουν και γιατί;
Ο συγγραφέας από το βιβλίο μου Φόνοι στην Κρυστάλλη γιατί τον γουστάρω πολύ!
Πώς θα ήθελες να σε θυμούνται;
Εεεε…σαν ένα γλυκό παιδί, χαμογελαστό με όρεξη για ζωή.
Τι είναι ζωή για σένα;
Ζωή για μένα είναι τα πάντα! Ό,τι κινείται, ό,τι πετάει, ό,τι κολυμπάει, ό,τι περπατάει…και οι άνθρωποι…είτε καλοί είτε κακοί. Κι από τις δύο κατηγορίες έχεις να κερδίσεις! Έπειτα είναι οι εμπειρίες μας, τα όνειρά μας, η ίδια η ζωή.
Πώς μπορούμε να εντάξουμε την τέχνη στην καθημερινότητά μας;
Με πάρα πολλούς τρόπους! Από το να διαβάσουμε ένα καλό βιβλίο, να δούμε μια ωραία ταινία, να ακούσουμε ένα ωραίο CD ή τον αγαπημένο μας ραδιοφωνικό σταθμό. Πάντως κάτι που να μας φέρνει σε επαφή μαζί της γιατί μην ξεχνάμε ότι η τέχνη και κάθε μορφή τέχνης είναι η κατάλληλη ψυχοθεραπεία. Πιστεύω ακράδαντα στην θεραπευτική αξία της τέχνης!
Ποιος ο μεγαλύτερος σου φόβος;
Μη και δεν ξυπνήσω το πρωί.
Ποιος ο μεγαλύτερος σου πόθος;
Να βρω τον έρωτα της ζωής μου.
Τι θα ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
(γέλια…) Συγγραφέας! Τώρα είμαι 40..οπότε στα 50 συγγραφέας με περισσότερα βιβλία, στα 60 συγγραφέας με βιβλία που να τα ξέρει ο κόσμος και μετά ότι θέλει ο Θεός. Δεν κανονίζω εγώ…άλλοι κανονίζουν!
Κι όταν ήσουν παιδί τι ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Ηθοποιός! Να παίζω στο θέατρο , να υποδύομαι ρόλους και να με χειροκροτούν.
Το άφησες αυτό το όνειρο; Κι αν ναι, γιατί;
Για άφησα και με άφησε. Βασικά το εγκατέλειψα γιατί είναι πιο γλυκός ο κόσμος της δημιουργικής γραφής. Δεν δημιουργούνται σκάνδαλα…δεν έχεις άλλους να σου σκάβουν τον λάκκο από πίσω…δεν υπάρχει ανταγωνισμός..
Είναι γλυκός ο χώρος της δημιουργικής γραφής όμως ένας πρωτοεμφανιζόμενος συγγραφέας δυσκολεύεται πολύ μέχρι να εκδόσει το πρώτο του βιβλίο και να τον μάθει και ο κόσμος.
Δυσκολεύεται ναι. Απλά όταν ήμουν στο θέατρο δούλευα συνέχεια νύχτα. Περισσότερος ήταν ο χρόνος που δούλευα ως σερβιτόρος, πάρα ο καιρός που έπαιζα στο θέατρο. Ενώ τώρα είναι πολύ πιο ωραίο το όλο κλίμα γιατί έχει μια δημιουργία το να γράψεις ένα έργο, να κάνεις την επιμέλεια, να το διορθώσεις και μετά να το τυπώσεις. Εντάξει, πληρώνεις βέβαια για να βγει το βιβλίο…όλοι το ξέρουν αυτό!
Τι να περιμένουμε από εσένα στο μέλλον;
Τον Μάιο του 22, λογικά εκεί κοντά στη γιορτή μου, θα κυκλοφορήσει το έβδομο βιβλίο. Αλλά τίτλο δεν σας λέω.
Πώς επηρέασε ο covid τη ζωή σου;
Αρρώστησα. Νόσησα. Ήμουν στο κρεβάτι μια εβδομάδα με πυρετό. Τώρα είμαι εμβολιασμένος, τσιπαρισμένος (γέλια). Έχω χαρτί και μπορώ να μπαίνω σε θέατρα, καφέ κι εστιατόρια. Τι να κάνουμε! Είναι κάτι που το έχει όλος ο κόσμος παγκοσμίως. Είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Εύχομαι να τελειώσει το συντομότερο δυνατόν. Στην τέχνη έγινε μεγάλη ζημιά. Σταμάτησαν να βγαίνουν βιβλία. Θέατρα έβαλαν λουκέτο…υπήρχε μεγάλο θέμα! Πίκρα! Εγώ το μόνο που κέρδισα ήταν ότι ήμουν πολύ καιρό μέσα στο σπίτι, οπότε είχα πολύ χρόνο να κάτσω και να γράψω…
Είσαι έτοιμος να παίξουμε ένα παιχνίδι;
Είμαι!
Λοιπόν θα σου λέω λέξεις και θα μου λες τι σου έρχεται στο μυαλό κατευθείαν… ξεκινάμε.
Ζωή.
Ζωάκια, λουλούδια, μελωδίες, χαρά.
Αγάπη. Μην κλέβεις…μην κοιτάς τις σημειώσεις!
(Γέλια) οι γονείς μου, τα αδέρφια μου οι φίλοι μου.
Έρωτας.
Δεν υπάρχει στη ζωή μου.
Φιλία.
Έχω πολλούς φίλους και τους προσέχω σαν τα μάτια μου.
Μαμά.
Την λατρεύω.
Μπαμπάς.
Επίσης.
Φαγητό.
Αυτό κι αν το λατρεύω!
Εξέλιξη.
Ένα best seller να βρεθεί κάποια στιγμή στο διάβα μου.
Τέχνη.
Όλες οι μορφές αγαπημένες.
Θάνατοοος.
Μακριά από εμάς.
Αρρώστια.
Ε πέρασα μια πνευμόνια κι ήταν αρκετή!
Ελευθερία.
Τη ζω καθημερινά 24 ώρες το εικοσιτετράωρο, 7 μέρες την εβδομάδα.
Μοναξιά.
Ουυυυ (γέλια) αυτή κι αν τη ζω!
Ηδονή.
Μπα. Τίποτα.
Παιχνίδι.
Με τα ανιψάκια μου, ζωγραφιές, πινέλα, χρώματα.
Κλείνοντας αυτή την συνέντευξη θα ήθελα να προσθέσω δύο λόγια για το τελευταίο βιβλίο του Κωνσταντίνου, “Το αγόρι που δεν ήθελε να μεγαλώσει”. Πρόκειται για ένα βιβλίο γεμάτο συναισθήματα και εικόνες. Χιούμορ, χαρά και συγκίνηση εναλλάσσονται με μεγάλη μαεστρία βυθίζοντας τον αναγνώστη στον υπέροχο κόσμο του συγγραφέα! Αν δεν το έχετε διαβάσει, μην το χάσετε! Θα σας χαλαρώσει και θα σας κάνει να προβληματιστείτε!
Ευχαριστώ Κωνσταντίνε!
Σ’ αγαπώ φίλε μου!!!
