Γράφει η ΑΛΜΑ ΚΟΡΑ
Ένα τέλειο quote που θα μπορούσε να περιγράψει το σημερινό μας άρθρο είναι: “Photography is like exploring a new dimension, only I can go there but I can show you where I’ve been.”
Destin Sparks
Όπως καταλάβατε λοιπόν σήμερα έχω την χαρά να σας συστήσω ένα πολύ ταλαντούχο φωτογράφο, το όνομά του Αλέξανδρος Μπαγιώκος, 31 ετών και γεννηθείς στις 12 Νοεμβρίου 1990! Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο τιμημένο – όπως λέει και ο ίδιος – Μαρούσι. Είναι από εκείνους τους ανθρώπους που χαίρεσαι να συζητάς μαζί τους γιατί μέσα από μια απλή συνέντευξη, μαθαίνεις πράγματα που δεν γνώριζες. Όταν τον ρώτησα λοιπόν το είδος της φωτογραφίας με την οποία ασχολείται, μου απάντησε: “Το είδος φωτογραφίας το οποίο ακολουθώ, υπηρετώ και θα υπηρετώ εις τον αιώνα τον άπαντα, είναι η ταξιδιωτική φωτογραφία, ένας τομέας που περιλαμβάνει πολλά είδη φωτογραφίας τα οποία μου αρέσουν όλα και δεν μπορώ να αρνηθώ κάποιο από αυτά! Αυτά είναι το landscape, cityscape, street ιστορία, καιρική φωτογραφία και food photography!”
Παρακάτω λοιπόν ακολουθούν η συνέντευξή και κάποιες μαγευτικές φωτογραφίες του.
Και η πρώτη μας ερώτηση είναι και η πιο κρίσιμη. Γιατί φωτογραφία; Τι ήταν αυτό που σε οδήγησε στην τέχνη της φωτογραφίας;
Γιατί φωτογραφία, ωραία ερώτηση! Φωτογραφία γιατί σου δίνει την ευκαιρία να κρατήσεις αναλλοίωτες στιγμές και σκηνές της ζωής σου και να τις δείξεις στον κόσμο και όχι απλά να μείνουν μέσα στο μυαλό σου! Και ειδικά στην ταξιδιωτική φωτογραφία αυτό είναι κάτι εντελώς απαραίτητο, καθότι υπάρχουν μέρη τα οποία μπορεί να μην πας ξανά, οπότε το να κρατήσεις τις αναμνήσεις σου ως φωτογραφίες – ανεξάρτητα από το τι φωτογραφίες θα είναι αυτές είτε τουριστικές είτε ειδικές (αυτό που λέμε κυρίως ταξιδιωτική φωτογραφία)-, είναι ο καλύτερος τρόπος για να διατηρήσεις ζωντανές αυτές τις μνήμες και περιγράφοντας τες στα επόμενα χρόνια να μπορείς να τις δείξεις κιόλας! Γιατί υπάρχουν και περιπτώσεις που θα πας παραδείγματος χάρη σε ένα μέρος, θα γίνει κάτι το οποίο θα είναι από δραματικό μέχρι εντυπωσιακό, που μπορεί κάποιος αργότερα όταν θα το πεις, να μη σε πιστέψει οπότε σε μία τέτοια περιγραφή, μία ανάλογη φωτογραφία θα είναι το απαραίτητο πειστήριο! Κι επίσης μεγαλώνοντας, η μνήμη όλο και φεύγει, αλλά οι εικόνες μένουν, οπότε η φωτογραφία είναι μια θύμηση της ζωής μας!
Αυτό που με οδήγησε στη φωτογραφία ήταν τα ταξίδια που έκανα με τους δικούς μου για περίπου δέκα χρόνια από το 1997 μέχρι και το 2008 (καθότι έπεσε η κρίση και όπως καταλαβαίνεις, αυτά κόπηκαν μαχαίρι, γιατί δόθηκε προτεραιότητα στα σημαντικότερα πράγματα)!
Ήταν ταξίδια που έγιναν στην Ελλάδα στην αρχή και στο εξωτερικό στη συνέχεια, με ένα γκρουπ ενός ταξιδιωτικού γραφείου! Ήμασταν περίπου 35 άτομα και είχαμε φτιάξει όλοι μαζί μία παρέα και σε κάθε τέλος μιας εκδρομής κανονίζαμε την επόμενη και η αρχηγός πάντα κατάφερνε να κάνει την επόμενη εκδρομή πράξη! Μπορώ να σου πω ότι μου λείπει το συγκεκριμένο γκρουπ και τα άτομα που είχαμε μαζί, όσα περάσαμε κι όσα ζήσαμε γιατί μου έδωσαν πάρα πολλά, υπέροχες αναμνήσεις και μοναδικές εμπειρίες που ένα παιδί των ηλικιών αυτών δηλαδή 7 με 17 μπορεί και να μη φανταζόταν ακόμα ότι θα ζούσε! Στα ταξίδια αυτά λοιπόν, λόγω άλλων εποχών χρησιμοποιούσαμε film! Επίσης λόγω του ότι εκείνη την εποχή τα φιλμ ήταν ακριβά, έπρεπε να πάρεις συγκεκριμένο αριθμό για να έχεις σε μία εκδρομή με αποτέλεσμα ότι φωτογραφίες βγάζαμε να είναι καθαρά τουριστικές! Η πρώτη φορά που έβγαλα φωτογραφίες δικές μου ήταν στην εκδρομή που κάναμε στην Κίνα το καλοκαίρι του 2007 όπου είχαμε πάρει ψηφιακή κάμερα, από τις πρώτες που είχαν βγει τότε, μία kodak αν θυμάμαι καλά! Η κάρτα ήταν στο ανώτατο όριο 1gb οπότε αν το υπολογίσουμε είναι περίπου στις χίλιες με 3.000 φωτογραφίες, οπότε έπαιρνα και εγώ τη μηχανή και τράβαγα!
Αργότερα όταν πήρα το πρώτο μου κινητό αφής άρχισα να δουλεύω περισσότερο με τη φωτογραφία ώσπου σε κάποια φάση το 2016 με ένα edit πρόγραμμα που είχα κατεβάσει στο κινητό, θυμήθηκα τις φωτογραφίες που είχα βγάλει από την Κίνα και όταν τις ξεκαθάρισα, είδα ότι για πρώτη φορά τότε(2008) που είχα τη φωτογραφία σε ένα α΄ επίπεδο στο μυαλό μου, είχα βγάλει πολύ καλές φωτογραφίες! Και μου είχε κάνει μάλιστα εντύπωση σε κάποια φάση σε ένα ποταμό έξω από τη Σαγκάη, στου οποίου τις όχθες υπάρχουν πολλά μικρά χωριά, είχα τραβήξει κάποιους ανθρώπους να πλένουν τα ρούχα τους και να ψαρεύουν και μου είχε κάνει τεράστια εντύπωση το ότι το είχα τραβήξει αυτό το σκηνικό και μπορώ να πω με συγκίνησε κιόλας! Από εκεί και έπειτα μου καρφώθηκε ξανά η ιδέα της φωτογραφίας περισσότερο αλλά αυτή τη φορά όχι ως χόμπι αλλά ως επάγγελμα και όχι οποιοδήποτε είδος αλλά όπως ανέφερα και στην εισαγωγή η ταξιδιωτική φωτογραφία! Και ο λόγος είναι γιατί θέλω να ξανά ταξιδέψω στα μέρη αυτά που πήγα κατά την παιδική μου ηλικία, να τα φωτογραφίσω και αν μπορώ να βρω και τις αναμνήσεις που έχω από εκείνα τα μέρη! Και φυσικά να γνωρίσω νέους κόσμους, μυθικούς τόπους και να μοιραστώ όλες αυτές τις εμπειρίες με τον κόσμο! Έτσι το 2018 πήγα σε μία σχολή και για δύο χρόνια σπούδασα φωτογραφία! Είχα την τύχη να έχω εξαιρετικούς καθηγητές που με βοήθησαν καθ’όλη τη διάρκεια, και φυσικά χρωστάω πάρα πολλά και στους δύο μέντορες μου Αθανασία Παναγέα και Σωτήρη Αναστασάτο και ειδικά στο Σωτήρη, ο οποίος με βοήθησε αποκλειστικά στην οργάνωση της πτυχιακής μου εργασίας που είχε να κάνει με την καιρική φωτογραφία και τον καιρό της Αττικής μέσα από ένα έτος! Με βοήθησε σημαντικά και θα το χρωστάω για πάντα! Τώρα είμαι στην περίοδο του τερματισμού της πρακτικής, που λόγω κορονοϊού όμως έχει καθυστερήσει!
Επίσης μια ερώτηση που μου αρέσει πολύ να κάνω είναι η εξής: Υπάρχει κάποιος φωτογράφος από τον οποίο αντλείς έμπνευση; Και αν υπάρχει ποιος είναι και γιατί;
Οι φωτογράφοι από τους οποίους αντλώ έμπνευση είναι πολλοί! Ας ξεκινήσουμε από τους Έλληνες: Γιώργης Γερόλυμπος, Σταύρος Κεσεδάκης, Χρήστος Ντουντουλάκης, Γιώργος Κομβόκης, Γρηγόρης Παπαγεωργίου Anriquez! Από εξωτερικό έχουμε: Mike Olbinski(Αμερική, κυνήγι καταιγίδων), Dominique Weiss(Ελβετία landscape), Mindz.eye(Καναδάς και κόσμος), Krl photo(Αμερική, landscape), Joe Thomas(Νέα Υόρκη)!
Με το Χρήστο Ντουντουλάκη γνωριζόμαστε από την καιρική σελίδα meteoclub, όπου εκτός από τις προγνώσεις που κάνουν τα παιδιά εκεί που είναι ερασιτέχνες μετεωρολόγοι και είναι εξαιρετικοί στις προγνώσεις τους, έχουμε φτιάξει μία παρέα που σε κάθε καταιγίδα συναντιόμαστε συνήθως στο Λυκαβηττό και τραβάμε τις καταιγίδες που έρχονται στην Αττική, ή αν δεν βρεθούμε πάντα μιλάμε μέσω κινητού για το πού βρίσκεται η καταιγίδα, τι εικόνα έχουν εκείνοι, τι εικόνα έχω εγώ από εκεί που βρίσκομαι, ώστε να υπάρχει ένας μπούσουλας! Τα παιδιά είναι ο Χρήστος, Ανδριανα Μπαλτουμα, Άλεξ Φιλιππόπουλος, Άκης Λύρας, Δημήτρης Σαγιάκος και ο εμπνευστής της σελίδας Στέλιος Φουρτουλακης! Και είναι και αυτοί οι άνθρωποι που μέσω της σελίδας αυτής, με έκαναν να γνωρίσω περισσότερο την καιρική φωτογραφία και πλέον να την υπηρετώ με τον καλύτερο δυνατό τρόπο!
Τον Σταύρο Κεσεδακη τον ήξερα από το national geographic, από κάποιες εντυπωσιακές λήψεις ανεμοστρόβιλων που είχε τραβήξει στην Αμερική γιατί προ κορονοϊού είχε ταξιδέψει κάποιες φορές εκεί ώστε να κυνηγήσει ανεμοστρόβιλους μαζί με άλλους κυνηγούς καταιγίδων! Όταν αρχίσαμε και να μιλάμε αισθάνθηκα ρίγος γιατί είναι ένα από τα είδωλα μου, γιατί θέλω και εγώ να κυνηγήσω κάποια στιγμή στη ζωή μου ανεμοστρόβιλους και ανάλογες καιρικές συνθήκες που υπάρχουν στην Αμερική και σε άλλες χώρες! Τους υπόλοιπους Έλληνες και ξένους τους γνώρισα μέσο του instagram, ερωτεύτηκα τη δουλειά τους, άρχισα να στέλνω μηνύματα και να μιλάω μαζί τους! Όλοι με ωθούν μέσα από τις φωτογραφίες τους και μέσα από τα σκηνικά τα οποία τραβάνε και επισκέπτονται, να μην τα παρατάω να πηγαίνω και εγώ παρακάτω και να βάζω υψηλούς φωτογραφικούς στόχους που είναι και το σημαντικότερο για τη φωτογραφία και για την ταξιδιωτική φωτογραφία φυσικά! Δεν μπορώ να αφήσω απ’ έξω όμως και τον Peter McKinnon! Κάνω ειδική μνεία στον συγκεκριμένο γιατί είναι ένας εκπληκτικός Καναδός φωτογράφος με κανάλι στο YouTube που ήταν ο άνθρωπος ο οποίος, βλέποντας τα μέρη στα οποία πήγαινε στον Καναδά για να τραβήξει και για να κάνει βίντεο tutorial για edit και λήψεις, με έκανε να αγαπήσω, και την ταξιδιωτική φωτογραφία περισσότερο, αλλά και τον Καναδά και να θελήσω να είναι το μελλοντικό μου σπίτι αυτή η χώρα! Και ελπίζω στα επόμενα χρόνια να το καταφέρω!
Υπάρχει κάποια στιγμή της φωτογραφικής σου πορείας μέχρι στιγμής, για την οποία αισθάνεσαι περήφανος;
Μπορώ να αναφέρω 3 στιγμές μέχρι τώρα που αισθάνθηκα όχι υπερήφανος. Θα πω γεμάτος, χαρούμενος, δυνατός και με ώθησαν να συνεχίσω πιο δυναμικά! Ήταν 10 Ιανουαρίου του 2020, όταν η πολύ καλή φίλη Ελένη, μου έστειλε το λινκ για ένα άρθρο της Lifo, στο οποίο είχαν αναδημοσιεύσει μία φωτογραφία που είχα βγάλει την Πανσέληνο να ξεπροβάλλει από την χιονισμένη Πεντέλη, και που είχα τραβήξει μόλις δύο ώρες πριν! Ξέρεις τα βήματα: Σοκ, κρύος ιδρώτας, ανάσες, χαμόγελο, ευτυχία! Ήταν μία μοναδική στιγμή για μένα, κι ευχαριστώ ακόμα και το σάιτ αλλά και τη σελίδα του Meteoclub, που δημοσίευσε πρώτο τη φωτογραφία!
Τις 3 φορές που η μετεωρολόγος του Σκαι, Χριστίνα Σούζη διάλεξε καιρικές φωτογραφίες μου για δύο εκπομπές του ΣΚΑΪ στις οποίες συνήθως δείχνει φωτογραφίες που ανεβάζουμε εμείς οι καιροφωτογράφοι στο ειδικό site skaikairos.gr! Και σαν ακόμα μια στιγμή περηφάνιας, θα αναφέρω και την πτυχιακή μου και τα συγχαρητήρια που δέχτηκα από φοιτητές και καθηγητές, γιατί ήτανε μία διαφορετική πτυχιακή από αυτές που συνήθως δίνουν φοιτητές φωτογραφίας καθότι όπως ανέφερα παραπάνω είχε να κάνει με την καιρική φωτογραφία κάτι που μέχρι τότε, από ότι ξέρω τουλάχιστον, δεν το είχε κάνει κανείς! Ναι αισθάνθηκα υπερήφανος και το αισθάνθηκα πολύ σημαντικό όλο αυτό, γιατί σημαίνει ότι όλη αυτή η προσπάθεια ενός έτους, όλο αυτό το κρύο, όλη αυτή η βροχή που έφαγα τα χιόνια κι ο αέρας είχαν ένα τόσο καλό και πρωτόγνωρο αποτέλεσμα για τη σχολή!
Τι είναι για σένα η φωτογραφία, χόμπι ή επάγγελμα;
Η φωτογραφία για μένα είναι καθαρά επάγγελμα για αυτό και το σπούδασα! Θέλω να το εξελίξω, θέλω να το αναλύσω θέλω να μπορώ μέσα από τις φωτογραφίες μου και μέσα από τις ταξιδιωτικές μου εμπειρίες να κάνω κι άλλους ανθρώπους να ακολουθήσουν το ίδιο πράγμα ή να πηγαίνουν σε προορισμούς! Με άλλα λόγια να επηρεάσω τον κόσμο, θετικά πάντα! Θα μου πεις υπάρχουν πολλοί που το κάνουν ήδη αυτό! Και θα σου πω “Ναι, αλλά πχ στη Ρώμη. Όλοι πάνε, αλλά ο καθένας τραβά μια άλλη οπτική της πόλης και αναφέρει ένα διαφορετικό λόγο για να την επισκεφτείς!” Και θεωρώ ότι κανένας προορισμός δεν έχει αναλυθεί πλήρως από κανένα! Πάντα υπάρχει μία πτυχή του που εσύ θα ανακαλύψεις, και μέσα από την εμπειρία σου, θα την προσθέσεις στο μακρύ κατάλογο του “γιατί να πας εκεί”!
Πόσο δύσκολο είναι σήμερα για έναν νέο καλλιτέχνη να παρουσιάσει τη δουλειά του μέσω μιας προσωπικής έκθεσης φωτογραφίας;
Θεωρώ είναι πολύ απαιτητικό για έναν νέο φωτογράφο να κάνει μία έκθεση στις μέρες μας! Από τη μία θέλει μία σωστή οργάνωση κατάλληλα άτομα που θα σε βοηθήσουν και φυσικά ένα χρηματικό ποσό που θα σε βοηθήσει στο να χτίσεις αυτή την έκθεση! Από την άλλη χρειάζεται μία φωτογραφική προετοιμασία στο υλικό, δηλαδή σωστή επιλογή των φωτογραφιών σου, που παίρνει θεωρώ πολύ καιρό για να βγάλεις ένα καλό υλικό, ειδικά αν είσαι ένας φωτογράφος που τραβάει συνέχεια φωτογραφίες! Γιατί αυτό έχει ως αποτέλεσμα πάντα κάτι καινούργιο να προστίθεται οπότε κάτι από τα παλιά να πρέπει να αφαιρεθεί για να υπάρχει μία ισορροπία! Θεωρώ όμως ότι αξίζει τον κόπο γιατί έτσι διαφημίζεις τη δουλειά σου σε περισσότερο κόσμο και σε κάποιες περιπτώσεις μπορείς ακόμα και να πουλήσεις φωτογραφίες σου, οπότε κερδίζεις κιόλας! Είναι θεωρώ σημαντικό να κάνει κάποιος μία έκθεση, ώστε να εδραιωθεί καλύτερα στο χώρο και να αρχίσει να φτιάχνει τον κύκλο του! Καλώς η κακώς το να έχεις έναν κύκλο συνεργατών και πελατών, στο χώρο αυτό είναι σημαντικό! Και βοηθάει επίσης το παλιό καλό word of mouth!
Αν σου ζητούσαν να πεις μια ιστορία μέσα από φωτογραφίες σου, τι σκηνικό θα τραβούσες και τι είδους ιστορία θα γεννιόταν;
Η συγκεκριμένη ιστορία φωτογραφιών είναι και ένας φωτογραφικός μου στόχος! Θα ήθελα πολύ να κάνω μία ιστορία από φωτογραφίες, με ένα οδοιπορικό ενός ορειβάτη από την προετοιμασία το πακετάρισμα του εξοπλισμού και το δρόμο προς την κορυφή! Έχω δυο βουνά στο μυαλό μου αυτή τη στιγμή, που θα ήθελα να γίνει αυτό! Το ένα είναι εδώ στην Ελλάδα και είναι ο Όλυμπος, το άλλο είναι λίγο πιο μακριά πέφτει στην Ασία aka τα Ιμαλάια! Η αλήθεια είναι ως προς τα Ιμαλάια, ότι δεν θα πήγαινα μέχρι κορυφή ( Έβερεστ) γιατί θέλει και κατάλληλη προετοιμασία του οργανισμού και δεν ξέρω εγώ αν θα το άντεχα. Αλλά τουλάχιστον θα ήθελα να ακολουθήσω το ταξίδι των ορειβατών από τα χωριά κάτω μέχρι έστω και την πρώτη βάση που υπάρχει πάνω στο Everest, πού είναι η βάση που μαζεύονται όλοι οι ορειβάτες από όλο τον κόσμο και που ουσιαστικά είναι τα πάντα εκεί, προμήθειες, οξυγόνο, κέντρο επικοινωνίας κλπ! Αυτή τη δεύτερη ιδέα δηλαδή το οδοιπορικό μέχρι το Everest, την πήρα βλέποντας πριν από τέσσερα χρόνια, αν θυμάμαι καλά , την ταινία Everest και είχα ενθουσιαστεί με όλη αυτή τη διαδρομή από μια πόλη του Νεπάλ μέχρι πάνω! Νομίζω είναι μία εμπειρία ζωής που θεωρώ ότι πολλοί φωτογράφοι φύσης την έχουν σαν στόχο! Επομένως και οι φωτογραφίες θα ήταν με ανθρώπινο στοιχείο σε πρώτη φάση, για να δείξω την προετοιμασία που κάνει ένας ορειβάτης όλο αυτό το διάστημα μέχρι την έναρξη του ταξιδιού και φυσικά μετά με μεν ανθρώπινο στοιχείο αλλά και landscapes και πανοράματα!
Φωτογράφηση στο δρόμο ή σε στούντιο;
Για μένα υπερισχύει η φωτογράφιση στο δρόμο! Μου αρέσει το ξαφνικό, μου αρέσει η φωτογραφία της στιγμής, μου αρέσει το αναπάντεχο! Ανέκαθεν ήμουν αυτής της φιλοσοφίας, ποτέ δεν ήθελα στημένα πράγματα και ποτέ δεν το χα! Ακόμα και στο δεύτερο έτος που είχαμε τον φωτογράφο τον Πάνο Γιαννακόπουλο σαν καθηγητή, μπορεί να με ξεκλείδωσε σε κάποια πράγματα όσον αφορά τη στουντιακή φωτογραφία δηλαδή να σκέφτομαι ένα concept μιας φωτογράφησης μόδας (ιστορία, ρούχα, μαλλιά, μακιγιάζ, πόζες), παρόλα αυτά θεωρώ ότι ποτέ δεν ξεκλειδώθηκα πλήρως στο θέμα του πώς θα στηθεί ο άλλος ή η άλλη μπροστά μου, τι πόζες να κάνει, πώς να είναι το ρούχο! Δε θα κρυφτώ, το ίδιο συμβαίνει και με την φωτογραφία προϊόντος πού γίνεται πάλι σε στούντιο! Ήμουν ανέκαθεν ας το πούμε υπηρέτης της φύσης, υπηρέτης του δρόμου! Πες μου “πήγαινε να φωτογραφίσεις τη Ρώμη σε μία μέρα”, θα στο κάνω και με τεράστια χαρά κιόλας και θα φέρω την αποστολή εις πέρας με όλα όσα πρέπει να έχει ένα τέτοιο κόσνεπτ! Πες μου όμως” Έλα εδώ και φωτογράφισε αυτό το προϊόν ή κάνε αυτή τη φωτογράφηση μόδας” εκεί θα πιεστώ, θα κομπλάρω, θα αντιδράσω και δεν θα βγάλω και σωστό αποτέλεσμα, γιατί δεν είναι κάτι που με εκφράζει! Γιατί κακά τα ψέματα και η φωτογραφία ακόμα που είναι μία τέχνη, πρέπει να σε εκφράζει ένα είδος της για να το κάνεις… αν δεν σε εκφράζει μπορεί και να το αφήσεις! Το ξέρω ότι η στουντιακή φωτογραφία δίνει τα λεφτά και παρέχει την οικονομική ασφάλεια του μέλλοντος σου, δεν το αποκλείω να το κάνω σε κάποια φάση, αλλά θα θελήσω χρόνο για να το μάθω καλύτερα και κυρίως θα το θελήσω εγώ! Βασικά όχι να το μάθω καλύτερα….να με ξεκλειδώσω! Το έξω όμως: ο δρόμος, η φύση, ο καιρός, η φωτοβόλτα όπως το λέω, είναι εγώ, η ψυχή μου και το είναι μου!
Πόσο μεγάλη είναι η διαφορά του φωτογράφου που το θέμα του είναι δεδομένο και αυτού φωτογράφου που το θέμα είναι ελεύθερο;
Είναι πολύ μεγάλη η διαφορά! Παραδείγματος χάριν έχουμε μία στουντιακή φωτογράφιση άρα ας πούμε μία φωτογράφιση μόδας. Έχει τις δυσκολίες του αλλά είναι πολύ πιο εύκολο και έχει και συγκεκριμένες τεχνικές! Αντιθέτως μία φωτογράφηση που έχει ένα ελεύθερο θέμα το οποίο το παίρνω εγώ προσωπικά ως φωτογράφιση εκτός, έχει πολλές εναλλαγές στο φωτισμό στο κάδρο την ώρα και στις ρυθμίσεις! Τα σκηνικά μπορούν να αλλάξουν από τη μία στιγμή στην άλλη και αυτό είναι που μου αρέσει κιόλας στη φωτογραφία την εξωτερική, ότι σε κρατάει δηλαδή σε μία απίστευτη εγρήγορση! Και θεωρώ προσωπικά ότι έτσι μαθαίνεις καλύτερα την κάμερα και όχι μόνο την κάμερα αλλά και να χειρίζεσαι μετά από ένα εύλογο διάστημα καλύτερα τις συνθήκες και τις ρυθμίσεις κάμερας σου ώστε να μη χάνεις στιγμή από αυτό που έχεις μπροστά σου!
Τελικά η καλή φωτογραφία προκύπτει όταν χρησιμοποιούμε την μηχανή στην σωστή στιγμή ή στην σωστή θέση;
Προσωπικά πιστεύω ότι η καλή φωτογραφία προκύπτει από τη στιγμή! Σε ένα διαδικτυακό μάθημα πριν από κάποιο καιρό, είχαμε την ίδια ακριβώς συζήτηση με τους φοιτητές και με την καθηγήτρια και εκεί που καταλήξαμε ήταν ότι υπάρχουν φωτογραφίες από φωτογράφους που δουλεύουν σε πρακτορεία όπως οι ρεπόρτερ του magnum, οι οποίοι έχουνε τραβήξει συγκλονιστικές και συνταρακτικές φωτογραφίες οι οποίες σε συνταράσσουν όχι για τη θέση του κάδρου αλλά για το θέμα του! Παραδείγματος χάρη ο Enri Canaj τράβηξε πριν λίγους μήνες, μία εμβληματική φωτογραφία από κάποια παιδιά μεταναστών τα οποία σώζονται από την τρικυμισμένη θάλασσα στην Ελλάδα! Το κάδρο είναι στραβό ο ορίζοντας δηλαδή είναι στραβός άρα η θέση όπως λέμε είναι άλλη από αυτή που πρέπει να είναι η “σωστή φωτογραφία”! Αυτό που σε κάνει να ξεχνάς ότι το κάδρο είναι στραβό, είναι το ότι δείχνει τα παιδιά μέσα στην τρικυμισμένη θάλασσα και ένα χέρι να πιάνει το ένα από αυτά για να το βγάλει έξω και να το σώσει! Για μένα λοιπόν η στιγμή είναι που κάνει ένα κάδρο ενδιαφέρον να σου μείνει στο μυαλό παρά η θέση!
Πρόσεξα πως οι περισσότερες φωτογραφίες σου έχουν να κάνουν με την φύση. Ας παίξουμε λοιπόν ένα παιχνίδι φαντασίας. Φαντάσου πως είσαι σε ένα βουνό, καταπράσινο και στην κορυφή του, όπου είναι και ο στόχος σου, υπάρχει πάρα πολύ ομίχλη. Ανεβαίνοντας λοιπόν κρατώντας σφιχτά την φωτογραφική σου μηχανή, μπροστά σου εμφανίζετε ένα μυθικό πλάσμα… Ερώτηση. Τι μυθικό πλάσμα φαντάζεσαι πως συναντάς και γιατί; Και έχοντας μονάχα δύο επιλογές, να φύγεις τρέχοντας ή να σηκώσεις την φωτογραφική σου μηχανή και να το φωτογραφίσεις, τι από τα δύο κάνεις τελικά;
Η αλήθεια είναι ότι έπεσες στα στοιχεία μου καθότι 1) έχω τρέλα με τις ομίχλες (στόχος μου να τραβήξω σε κάποια στιγμή παλιό νεκροταφείο στη Σκωτία υπό βροχή ή με ομίχλη) και 2) σαν μανιακός των ταινιών και της τηλεόρασης, έχω μία τεράστια αγάπη στα μυθικά πλάσματα και κυρίως τους δράκους! Οι δράκοι και οι Ανταρόλυκοι, είναι τα δύο πλάσματα τα οποία προσωπικά με συγκλονίζουν όποτε τα βλέπω σε κάποια σειρά ή σε κάποια ταινία! Βέβαια, ιστορικά οι Ανταρόλυκοι υπήρχαν νομίζω, οπότε το μυθικό πλάσμα που θα ήθελα να συναντήσω ανεβαίνοντας στο βουνό θα ήταν ένας δράκος! Αλλά όχι οποιοσδήποτε δράκος. Θα ήθελα να είναι ένας δράκος στο μέγεθος του game of thrones! Ο λόγος προφανής: Είναι πλάσματα αγέρωχα περήφανα τεράστια και…αυτοκρατορικά θα έλεγα! Μου βγάζουν κάτι το εξέχων όταν βλέπω ένα Δράκο! Στην Κίνα δε, ο δράκος λατρεύεται ως θεϊκή υπόσταση καθότι συμβολίζει την δύναμη, την σοφία και την εξυπνάδα! Μάλιστα λένε, ότι κάθε ποτάμι στην χώρα, έχει μέσα του κι ένα πνεύμα δράκου, ενώ τον συναντάμε σε υφαντά, πίνακες της εποχής αλλά και σε ναούς! Όσο για το τι θα έκανα…ε φυσικά και θα τον φωτογράφιζα! Απλά το θέμα είναι ότι πριν τον φωτογραφίσω, θα έπρεπε να στείλω σε όλους τους δικούς μου ανθρώπους ότι χάρηκα που τους γνώρισα, ότι θα βρουν τη μηχανή στο τάδε δέντρο και να πάνε προσεκτικά! Κι αυτό γιατί οι δράκοι έχουν εξαιρετική ακοή οπότε το κλικ της μηχανής όσο αθόρυβο και να λέει η μηχανή ότι είναι, θα ακουγόταν και έτσι θα ήταν το τελευταίο πράγμα που θα έκανα! Αλλά ναι σίγουρα θα το φωτογράφιζα…σίγουρα!
Τι συμβουλεύεις τα νέα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με την φωτογραφία και ιδιαίτερα με την ταξιδιωτική ή την landscape φωτογραφία;
Πρώτα θα συμβουλεύσω τα παιδιά, που θέλουν να ασχοληθούν γενικά με τη φωτογραφία! ΚΑΝΤΕ ΤΟ! Μην ακούσετε κανένα και απλά ορμήξτε στο μαγικό μας κόσμο! Αν αυτό σας γεμίζει, σαν κάνει ευτυχισμένους, κυνηγήστε το! Κι αν πάει κάποιος να σας ρίξει, σηκωθείτε και συνεχίστε! Η φωτογραφία έχει εμπόδια, αλλά τα εμπόδια όλοι ξέρουμε ότι υπάρχουν για να τα γκρεμίζουμε και να προχωράμε! Τώρα όσον αφορά την landscape ή την ταξιδιωτική φωτογραφία, θα πω τα ίδια! ΑΚΟΛΟΥΘΉΣΤΕ ΤΟ! Θα πάρετε πολλά! Γνώσεις, εμπειρίες, θα ανακαλύψετε καλύτερα τον κόσμο γύρω σας αλλά και τον εσωτερικό σας κόσμο! Ειδικά η ταξιδιωτική φωτογραφία και επομένως τα ταξίδια, σε κάνουν να ανακαλύπτεις τον εαυτό σου μέσα από αυτά που βλέπεις και που ζεις! Και όποιος πάει να σας ρίξει πείτε του “εσύ χάνεις”, και προσπεράστε τον! Ο πλανήτης μας υπάρχει για να τον ανακαλύψουμε και να κρατήσουμε κομμάτια του στις φωτογραφίες μας! Κι αυτό από μόνο του σε κάνει και καλύτερο άνθρωπο και σε “αναγκάζει”- φιλικά πάντα- να σεβαστείς αυτό το σπίτι που σου δόθηκε που το λέμε ΓΗ!
Ποια είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον;
Τα σχέδιά μου για το μέλλον! Υπάρχει κάτι στα σκαριά για όταν τελειώσει το όλο θέμα με τον κορονοϊό που είναι μία έκθεση φωτογραφίας μαζί με άλλους φωτογράφους! Την ιδέα την είχε ο Γιάννης Καραγιώργος, ο οποίος είναι φαρμακοποιός και ερασιτέχνης φωτογράφος! Ουσιαστικά η
έκθεση έχει σαν τίτλο ” η Αθηνά των ερασιτεχνών”! Είμαστε εννέα φωτογράφοι από διάφορες περιοχές και ενώνουμε τις δυνάμεις μας σε ένα κοινό μέτωπο, ο καθένας με διαφορετικές οπτικές της Αθήνας! Εγώ παραδείγματος χάρη έχω αναλάβει καθαρά την καιρική οπτική της Αθήνας! Η έκθεση ακόμα δεν ξέρουμε που θα γίνει και πότε θα γίνει, γιατί με τον κορονοϊό και με τις καραντίνες όλα πήγαν πίσω. Θεωρώ όμως ότι μόλις φτιάξουν τα πράγματα, θα καθίσουμε να την οργανώσουμε, να τη διαφημίσουμε παντού και φυσικά να την κάνουμε! Εννοείτε πως είστε όλοι ευπρόσδεκτοι βεβαίως βεβαίως! Και σαφώς να φύγει η πρακτική ώστε να πάρω στα χέρια μου το πτυχίο! Μετά από αυτό το κύριο σχέδιο μου είναι να ανοίξω τα φτερά μου όσον αφορά την ταξιδιωτική φωτογραφία! Δηλαδή ιδανικά- θα ήθελα να κάνω μία συνεργασία με κάποιο ταξιδιωτικό περιοδικό ή κάποιο ταξιδιωτικό πρακτορείο (που πλέον παίρνουν φωτογράφους ώστε να διαφημίζονται οι προορισμοί που πηγαίνουν) ώστε να πηγαίνω σε μέρη να φωτογραφίζω κι έτσι να αρχίσω να μαζεύω υλικό ώστε να φτιάξω ένα δυνατό portfolio, για το μετά και φυσικά να μαζέψω εμπειρίες ! Και επομένως τις εμπειρίες αυτές που θα αποκτώ, να τις μοιράζομαι με τον κόσμο! Κι όσον αφορά τη ζωή, ιδανικά επειδή και τα χρόνια περνάνε- είμαι ήδη 31- θα ήθελα μέχρι τα 35 μου 37 να έχω φύγει Καναδά, συγκεκριμένα στο Τορόντο, και να έχω αρχίσει να χτίζω τη ζωή μου εκεί σαν ταξιδιωτικός φωτογράφος και σαν άνθρωπος φυσικά! Κι αυτό γιατί δυστυχώς η ταξιδιωτική φωτογραφία εδώ στην Ελλάδα, έχει πέσει σαν είδος και κανείς δε δίνει την πρέπουσα σημασία! Και μιλάω για επίσημη σημασία! Χειροκροτώ και στηρίζω καθέναν από πολλούς εξαιρετικούς φωτογράφους κυρίως στο instagram, που ανά την Ελλάδα δείχνουν τις ομορφιές της, αλλά δυστυχώς σαν ΕΠΆΓΓΕΛΜΑ στην πράξη σχεδόν δεν υφίσταται! Ελπίζω να αλλάξει στο μέλλον αυτό! Για τα τωρινά χρόνια όμως, το εξωτερικό είναι η μόνη λύση ώστε όπως προ είπα και πιο πάνω, να βγάλω λεφτά από αυτό, να λέω ότι είμαι ένας ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΌΣ ΦΩΤΟΓΡΆΦΟΣ, όχι απλά ένας ακόμα φωτογράφος ή “χειρότερα” υπάλληλος στο τάδε γραφείο που πάει ταξίδια στο ελεύθερο του χρόνο και βγάζει ταξιδιωτικές λήψεις! Σπούδασα φωτογραφία για να δουλέψω σε αυτό!
Και φυσικά βασικός στόχος, όλα αυτά τα bucket shot που έχω στο μυαλό μου, να τικαριστούν και η λίστα να μεγαλώσει κι άλλο κι άλλο κι άλλο! Ξέρεις η ταξιδιωτική φωτογραφία δεν σταματά ποτέ να σε κάνει να θες να βγάλεις κι άλλα πράγματα, να πας και σε άλλα μέρη να ανακαλύψεις
καινούργιους τόπους κι έτσι να ανακαλύψεις κι άλλες πτυχές του εαυτού σου! Γιατί το ταξίδι είναι ένα χρονικό διάστημα εμπειριών γνώσεων και αυτογνωσίας! Ειδικά δε όταν συνδυάζεται από φωτογραφίες το αποτέλεσμα είναι εκρηκτικό! Και μακάρι να το ζήσω ξανά κι αυτή τη φορά στο
έπακρο, κι ας μην αποκτήσω ποτέ προσωπική ζωή!
Αυτός λοιπόν ήταν ο Αλέξανδρος Μπαγιώκος με τις τόσο εκφραστικές και μαγικές φωτογραφίες του. Μέσα από αυτή την συνέντευξη κατάλαβα για μια ακόμη φορά την δύναμη της φωτογραφίας. Γιατί μέσα από τις εικόνες που εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε, βρίσκουμε την ευκαιρία να
εκφραστούμε, να ζήσουμε και στην τελική να νιώθουμε και να ήμαστε ελεύθεροι.
Ως την επόμενη μας συνάντηση φίλοι μου, να ταξιδεύετε όσο το περισσότερο μπορείτε και επειδή αυτό πρακτικά δεν είναι δυνατό για ευνόητους λόγους, τότε εκμεταλλευτείτε το μαγική μηχανή του χρόνου σας και καλές λήψεις!
