Γράφει ο ΑΛΕΞΗΣ ΜΑΡΑΣ
Η Πελοπόννησος είναι ένα κομμάτι της χώρας μας με απίστευτες ομορφιές τις οποίες αξίζει να τις ανακαλύψει κανείς. Μια απ’ τις ομορφότερες περιοχές της είναι και η ιστορική περιοχή της Μάνης. Γεωγραφικά ορίζεται απ΄τον αυχένα του όρους Ταΰγετου και καταλήγει στο ακρωτήριο Ταίναρο, διακρίνεται δε στην Ανατολική ή προσηλιακή με έντονη παρουσία του πράσινου και στην Δυτική ή αποσκιερή με άνυδρο τοπίο να κυριαρχεί παντού.
Η απόφαση πάρθηκε για μια ενδιαφέρουσα φωτογραφική περιπέτεια στο δυτικό κομμάτι της Μάνης, ένα κομμάτι που με την πρώτη ματιά ή θα το μισήσεις για το ξερό απόκοσμο τοπίο του ή θα το λατρέψεις και θα θέλεις να ξαναπάς πολλές φορές. Φτάνοντας στην ιστορική πρωτεύουσα την Αρεόπολη με τα πετρόχτιστα σπίτια, τα καλντερίμια και τους επιβλητικούς πύργους παίρνεις μια πρώτη γεύση του τι θα επακολουθήσει.
Επιβεβλημένη η επίσκεψη, λίγο δυτικότερα της Αρεόπολης, στα σπήλαια Διρού. Ένα απίστευτο και απόκοσμο περιβάλον στα 19 μέτρα κάτω απ΄την επιφάνεια της θάλασσας. Σταλακτίτες και σταλαγμίτες σχηματίστηκαν μετά το τέλος της εποχής των παγετώνων δίνοντας την εντύπωση ότι βρίσκεσαι σε παραμύθι με νεράιδες και ξωτικά.
Σε όλα τα χωριά και τους οικισμούς κυριαρχεί το παραδοσιακό τοπίο της Μάνης με τους πύργους να στέκουν αγέρωχοι εκεί να δηλώσουν την κατάκτησή τους από τους Φράγκους κατά τον 13ο αιώνα. Ταξιδεύοντας προς το νότο το τοπίο εξακολουθεί να παραμένει το ίδιο άνυδρο παντού, μόνο τα λιόδεντρα κάνουν κάπου κάπου την παρουσία τους. Η φωτογραφική μηχανή δε σταματά να γεμίζει εικόνες. Περνώντας το μικρό όρμο του Γερολιμένα ο δρόμος σε οδηγεί ίσως στο πιο πολυφωτογραφημένο σημείο της Μάνης. Η περίφημη καστροπολιτεία της Βάθειας. Χαρακτηρίζεται μνημείο αρχιτεκτονικής κληρονομιάς της περιοχής του 18ου και 19ου αιώνα. Στις αρχές του 20ου αιώνα λόγω οικονομικών συνθηκών εγκαταλείφθηκε απ’ τους κατοίκους της.
Συνεχίζοντας ακόμα προς τα νότια ο σκοπός είναι να φτάσουμε στο νοτιότερο σημείο της Ηπειρωτικής Ελλάδος και της Βαλκανικής χερσονήσου. Ναι καλά καταλάβατε στο ακρωτήριο Ταίναρο ή Κάβο Ματαπάς. Φτάνοντας στο μικρό οικισμό Κοκκινόγεια αφήνεις το αυτοκίνητο εκεί και ξεκινάς για το μονοπάτι που θα σε οδηγήσει στο φάρο. Στο μικρό κολπίσκο πριν πάρεις το μονοπάτι λένε ότι υπήρξε το νεκρομαντείο του Ποσειδώνα. Απαραίτητα αθλητικά παπούτσια και μετά από 40λεπτο περπάτημα περίπου αντικρίζεις θέα που σου κόβει την ανάσα. Καλύτερη ώρα επίσκεψης αργά το απόγευμα, το ηλιοβασίλεμα από κει είναι απίστευτο.
Βέβαια να πω εδώ πως όλο αυτό δεν γίνεται σε μια μέρα. Πρέπει να ‘χεις στη διάθεσή σου μερικές μέρες να μπορέσεις να αποτυπώσεις τον καταιγισμό των εικόνων που έρχονται συνέχεια μπροστά σου. Υπάρχουν αρκετοί αρχαιολογικοί χώροι, υπέροχα μονοπάτια ανάμεσα σε φαράγγια και φυσικά τα αμέτρητα καλντερίμια σε όλους τους παραδοσιακούς οικισμούς. Ένα από τα πολύ ενδιαφέροντα που μπορείς να φωτογραφήσεις είναι και οι πάρα πολλές βυζαντινές και μεταβυζαντινές εκκλησίες που είναι διάσπαρτες παντού. Οι περισσότερες με εξαιρετικές αγιογραφίες.
Καλύτερη περίοδος να κάνεις αυτή την εξόρμηση πιστεύω είναι αρχές της άνοιξης ή από τα μέσα Σεπτέμβρη και μετά. Οι φωτιστικές συνθήκες είναι περισσότερο κατάλληλες γι’ αυτό το φωτογραφικό τουρ. Το καλοκαίρι οι υψηλές θερμοκρασίες με την πέτρα να κυριαρχεί παντού και το λιγοστό πράσινο ίσως να σε αποθαρύνουν να το τολμήσεις. Και φυσικά όλες οι ώρες τις ημέρας σου δίνουν το κατάλληλο ερέθισμα να αποτυπώσεις αυτό που βλέπεις. Είναι το περιβάλλον τέτοιο είτε νωρίς το πρωί είτε αργά τη νύχτα που όλα ησυχάζουν.
Όπως είπα και στην αρχή αυτό το μέρος είτε θα το μισήσεις είτε θα το λατρέψεις και θα μείνει στη μνήμη σου για πολύ καιρό..
