Γράφει η ΑΛΜΑ ΚΟΡΑ
Το σημερινό άρθρο μας είναι λίγο πιο διαφορετικό από τα προηγούμενα που είδαμε μέχρι στιγμής. Αυτή την φορά θα ρίξουμε μια ματιά στο έργο των φωτορεπόρτερ, που εγώ προσωπικά θαυμάζω πολύ.
Το να γίνει κάποιος φωτορεπόρτερ είναι απόφαση ζωής. Πρέπει να έχεις γερό στομάχι και να ξέρεις πως ποτέ δεν θα πρέπει να είσαι σίγουρος πως έχεις συναντήσει το χειρότερο ή το καλύτερο, γιατί το αύριο είναι ένα άλυτο μυστήριο. Κάποτε είχα παρακολουθήσει ένα σεμινάριο ενός φωτορεπόρτερ ο οποίος είχε καλύψει το ρεπορτάζ ενός πολέμου. Πάγωσα με τις εικόνες που μας μετέφερε και περισσότερο με την φράση: “Όταν πάψεις να φοβάσαι σε ένα πεδίο μάχης, τότε είναι που θα φας το κεφάλι σου και θα κάνεις το μεγάλο λάθος.”
Για κάποιο λόγο, εκείνη την στιγμή στο μυαλό μου ήρθε ο Ρόμπερτ Κάπα, ο άνθρωπος που κάλυψε πέντε διαφορετικούς πολέμους.
Φυσικά υπήρχαν και άλλοι μεγάλοι φωτορεπόρτερ όπως ήταν η πρώτη γυναίκα φωτορεπόρτερ στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μπήκε σε βομβαρδιστικό, ναυάγησε κατάφερε να ζήσει και απαθανάτισε τα ναζιστικά στρατόπεδα. Το όνομα της ήταν Μάργκαρετ Μπουρκ Γουάιτ. Η Μάργκαρετ ήταν η πρώτη γυναίκα φωτογράφος του περιοδικού LIFE. Η Γουάιτ υπήρξε μία από τις πιο σημαντικές φωτορεπόρτερ του 20ου αιώνα και εκτός από τα πεδία των μαχών κατέγραψε κοινωνικές εντάσεις, εμφυλίους πολέμους, ανθρωπιστικές αλλά και φυσικές καταστροφές σε όλο τον κόσμο. Πέθανε στις 27 Αυγούστου του 1971 από την νόσο του Πάρκινσον σε ηλικία 67 χρόνων.
Οι Αμερικανικές δυνάμεις έφθασαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μπούχενβαλντ για να τους
απελευθερώσουν. Flickr.
Αν κοιτάξουμε και στα τελευταία χρόνια οι φωτορεπόρτερ δεν παύουν να μας εκπλήσσουν, να μας
εντυπωσιάζουν και να μας συγκλονίζουν με τις φωτογραφίες τους. Τον Δεκέμβριο του 2015 η βρετανική εφημερίδα Guardian αποφάσισε να τιμήσει έναν Έλληνα για τη σπάνια «ματιά» του στον κόσμο, το όνομά του ήταν Γιάννης Μπεχράκης. Όλοι γνωρίζουμε τον σπουδαίο αυτόν φωτορεπόρτερ γιατί οι ωτογραφίες του μας σημάδεψαν και ανάγκασαν την Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο να αντιμετωπίσουν την ανθρωπιστική κρίση.
Σαν σήμερα γεννήθηκε ένας φωτορεπόρτερ όπου όπως και πολλοί άλλοι κατάφερε να αφήσει το στίγμα του στο κλάδο του. Μιλάμε για τον Μαρκ Ριμπού, ο οποίος έγινε διάσημος από τη
φωτογραφία που τράβηξε το 1967, κατά τη διάρκεια πορείας. Απεικονίζει ένα κορίτσι να κρατάει
ένα λουλούδι, ενώ μπροστά της βρίσκονται στρατιώτες με τα όπλα στραμμένα κατά πάνω της. Μετρ του ασπρόμαυρου, αντιμετώπιζε την επικαιρότητα με ευαισθησία και όπως εξηγούσε, φωτογράφιζε «όπως ένας μουσικός σιγοτραγουδάει».
Καλώς ή κακώς η δουλειά ενός φωτορεπόρτερ είναι να αποθανατίζει την αλήθεια. Δυστυχώς όμως τις περισσότερες φορές έρχονται αντιμέτωποι με φριχτές εικόνες και με την σκληρή πλευρά της ζωής. Αποφασίζουν όμως πως τα πράγματα δεν αλλάζουν ή τουλάχιστον όχι σήμερα. Ένας ακόμη φωτορεπόρτερ βραβεύετε για το έργο του. Το όνομά του είναι Άγγελος Τζωρτζίνης.
Το να βλέπουμε και τις δύο πλευρές τις ζωής δεν είναι καθόλου κακό. Η φωτογραφία είναι είναι ένα δώρο που μας επιτρέπει να βλέπουμε, να θυμόμαστε, να νοσταλγούμε, να θυμώνουμε, να αγαπάμε. Αν κάποιος έχει αγαπήσει αυτό το επάγγελμα τότε είναι αργά να κάνει πίσω.
Ως την επόμενη φορά λοιπόν περιμένω να διαβάσω τα σχόλιά σας όπου μπορείτε να μας γράφετε
ακριβώς στο τέλος κάθε άρθρου! Θα ήταν μεγάλη μου χαρά να γνωρίζω τις απόψεις σας!
Πηγές: https://www.photo.gr
https://www.zougla.gr
https://www.cnn.gr
https://www.cnn.gr
https://www.mixanitouxronou.gr
https://www.sansimera.gr
