Γράφει η ΓΩΓΩ ΚΑΛΛΙΓΙΑΝΝΑΚΗ
Το ερώτημα που μας ταλανίζει κάθε φορά που θα πιάσουμε τη φωτογραφική μηχανή: «ασπρόμαυρο ή έγχρωμο». Υπάρχουν σημαντικές διαφορές ανάμεσα στις δύο επιλογές, οι οποίες σχετίζονται με το ύφος του κάθε φωτογράφου, τη σύνθεση της εικόνας, το φως.
Κατά τη δεκαετία του ’30 οι φωτογράφοι που δραστηριοποιούνται στη σχολή του Bauhaus, δίνουν τα πρώτα στοιχεία καλλιτεχνικής έκφρασης στην αρχιτεκτονική φωτογραφία. Οι διαγώνιες γραμμές, η χρήση του φωτισμού δίνουν ένα νέο ρεύμα στη φωτογράφιση κτιρίων. Η ασπρόμαυρη φωτογραφία (μονόδρομος για εκείνα τα χρόνια) οξύνει την έντονη προοπτική και την απεικόνιση των όγκων και των στοιχείων που θέλουν να αποδώσουν οι φωτογράφοι.
Η έλλειψη χρωμάτων οξύνει τις υφές. Τα σκληρά υλικά ενός κτιρίου, όπως το μπετόν και το σίδερο, το γυαλί που το διαπερνά το φως, το ξύλο, η πέτρα, είναι στοιχεία που με το φωτισμό και τη γωνία λήψης που θα επιλέξουμε υπογραμμίζουν την υλικότητα, χωρίς να δημιουργούν την ανάγκη να δούμε το χρώμα.
Στην ασπρόμαυρη φωτογράφιση της αρχιτεκτονικής δημιουργίας η έλλειψη χρωμάτων δίνει στο μάτι τη δυνατότητα να εστιάσει σε διαφορετικά στοιχεία της σύνθεσης. Βλέπουμε λοιπόν ότι παρόλο που το ασπρόμαυρο στην αρχιτεκτονική φωτογραφία ξεκίνησε ως μονόδρομος, κατέληξε να είναι επιλογή για καλλιτεχνική έκφραση.
